Kane bewijst vanavond wederom dat het een band is met kameleontische momenten. De Nederlandse rockgroep stond al eerder in een uitverkochte Effenaar met een concert gevuld met hoogte- en dieptepunten. Toch zien we gaandeweg het concert in een overvolle 013 een collectief dat zich presenteert met een levendige en energieke overtuiging.

De heren openen met het optimistische Heartbeat (No Surrender, 2009). Echter, de track klinkt ongecoördineerd door het haperende drumwerk van Bram Hakkens. De schokkende trein maakt al vluchtig een doorstart met het up-tempo nummer Something To Say (Fearless, 2005). Een rechtvaardige opmerking van Woesthoff volgt dan ook dat ‘de kop eraf is’. Vervolgens vertelt hij dat toetsenist Anan den Boer hem voorafgaande het concert heeft wijsgemaakt dat hij minder moet praten tijdens concerten. Daar heeft hij volkomen gelijk in. Woesthoff horen in 013 gelukkigerwijs dan ook minder teksten uitkramen over hoe een nummer van Kane verder moet lopen als het halverwege is.

Ook tijdens dit concert horen we wederom improvisatiemomenten waarmee hij de vaart uit het volledige concert haalt. Dat horen we tijdens klassieker Rain Down On Me (So Glad You Made It, 2002). De ijzersterke formule van de track krijgt het publiek weliswaar bij ieder concert los, maar een onhandige actie van Woesthoff is dat hij tijdens het hoogtepunt van het nummer gaat praten over het feit dat Kane binnenkort een pauze inlast.

Het repertoire van vanavond is eersteklas. Kane zorgt namelijk voor een deugdelijke afwisseling van nummers. Zo horen we tracks van het vierde studioalbum Everything You Want, een plaat waarmee de heren destijds met elektronische muziek experimenteerde. Ballade Shot Of A Gun (Everything You Want, 2008) dat in 013 een geslaagde meezinger wordt en Everything You Want (Everything You Want, 2008). De laatstgenoemde track wordt, zoals altijd, geopend met elektronische backingtracks. Reden is dat het meer explosiviteit krijgt, maar vanavond is de mix met het podiumgeluid niet juist. Zo horen we de opgenomen gitaren harder dan het gitaarspel van Van Leeuwen op het podium. Verder horen tijdens Tough (Everything You Want, 2008) de puurheid van Kane. Geen gekkigheid meer met opgenomen vocalen of gitaarpartijen, maar karakteristieke slide-riffs van tweede gitarist Robin Berlijn.

Halverwege het concert komt Woesthoff met emotionele woorden om zijn bandleden te bedanken. De frontman vertelt onder andere dat hij vijftien jaar nodig heeft gehad om drummer Bram Hakkens, toetsenist Anan den Boer en gitarist Robin Berlijn te vinden. Unieke teksten, want zoals we van de frontman gewend zijn, is hij niet vaak dankbaar tegenover zijn bandleden op het podium. Het concert krijgt daardoor een bijzondere betekenis.

Verder horen we onder andere Love Over Healing (No Surrender, 2009), No Surrender (No Surrender, 2009) en het sensitieve High Places (No Surrender, 2009). Kane speelt vanavond overvloedig recent materiaal, toch zijn er drie verrassingen. Zo krijgt het publiek Where Do I Go Now (As Long As You Want This, 2006) te horen, een track waarmee de rockband definitief doorbrak. Het zeer geslaagde Hold On To The World (So Glad You Made It, 2002), dat door het ruige solowerk van een energieke Van Leeuwen in samenwerking met een enthousiaste Woesthoff een absoluut hoogtepunt van het concert is geworden.

Een ander hoogtepunt van het concert is klassieker As Long As You Want This (As Long As You Want This, 2006), een track afkomstig van het eerste studioalbum. Kane zoals het moet zijn. We horen drummer Bram Hakkens backingvocals doen, wat zeker niet onaardig klinkt, maar zijn drumwerk is veel te soft voor het ruige As Long As You Want This. Woesthoff bedankt vóór het hoogtepunt van het nummer, de solo van Van Leeuwen, het publiek voor de aanwezigheid. Ook hier een perfect timing van de frontman, want wanneer Van Leeuwen zijn solo start gaat het los. Spijtig genoeg is het geluid in de zaal niet optimaal zodat we het ‘antwoord’ van Berlijn nauwelijks kunnen horen op gitaar.

Het concert wordt op een curieuze manier afgesloten tijdens Where Do I Go Now. Gitarist Robin Berlijn wordt door Woesthoff naar voren getrokken. We horen hem Walk On The Wild Side (Transformer, 1972) zingen, een nummer waar Lou Reed destijds genoeg aandacht van kreeg vanwege teksten die over seksualiteit en drugs gingen.