Over Mitski kun je kort zijn, maar de neiging om erover uit te wijden is veel groter. Haar vorig jaar uitgekomen Puberty 2 is namelijk een emotioneel complex werkstuk met kleine popliedjes en woeste rockers. Muzikaal wordt de sfeer bepaald door lichtexperimentele liedjes-structuren, en een hard-zacht dynamiek die perfect in staat is de emotionele en tekstuele pracht van Mitski te versterken. Soms prachtig ingehouden, dan weer met een oorverdovende gitaareruptie en haar sirene-achtige oerkreet die eroverheen buldert.  Deze vrijdagavond staat ze met begeleidingsband in Ekko en neemt support act Personal Best mee. We stonden er klaar voor, de verwachting hooggespannen.

Aan de Engelsen van Personal Best dus de beurt om uit de startblokken te schieten en dat kun je wel aan ze overlaten. Ekko wordt wakker gestuiterd: een dikke gitaarmuur met simpele akkoorden, de ritmesectie klinkt hard, terwijl vrouwelijke vocalen voor een flinke laag suiker zorgen. Personal Best vermengt de kenmerkende muziek van de 90’s Riot Grrrl” beweging – hun bandnaam refereert naar de gelijknamige albumtitel van Team Dresch – met rauwe en toch lieve pop-punk uit de jaren ’00. Soms zijn de liedjes midtempo en dan weer springerig en snel.  Allen hebben ze gemeen dat  ze een dikke grijns op het gezicht van het publiek weten te toveren. De muziek straalt een positieve sfeer uit, met een ietwat nerdy en naïef randje. Dat dit geen al te sterk contrast is als support act voor de donkere, emotionele rock van Mitski zou later duidelijk worden.

Het tempo zit er goed in bij de programmering deze avond, want al gauw staan Mitski en haar band op het podium. Drums denderen al gauw de zaal in, veel te hard. Daarbij zorgt het typerende geluid van een slecht afgestelde drumcomputer voor een blikkerig randje aan de muziek. Gitaren klinken onduidelijk en staan te zacht en niet zuiver in de mix. De reddende engel is Mitskis stem zelf, die zoals altijd met gemak de welverdiende aandacht opeist. Toch zorgen deze oneffenheden er al gelijk voor dat haar optreden een andere sfeer krijgt. Gekoppeld aan donkergroene en –blauwe belichting voelt het al snel afstandelijk aan en hoe hard de band ook probeert, het wil maar niet overtuigen. Ze gooien alle bezieling en emotie in de muziek, tevergeefs.  Evengoed is het gevoelige I Bet on Losing Dogs een vroege climax. Als er op Your Best American Girl dan toch het knopje wordt gevonden dat ervoor zorgt dat geluid, sfeer emotie in balans raken kunnen we eindelijk echt genieten van het optreden. Te laat, misschien wel.  Alles is vergeven wanneer ze besluit haar band weg te sturen en de set solo te eindigen. In het  verbeten klinkende My Body’s Made of Crushed Little Stars gooit Mitski alle woede en frustratie eruit en zodoende voelt het ook voor het publiek als een zuiverend en bevrijdend hoogtepunt. Iets wat ze even later nog dubbel en dwars herhaalt, als ze de ballad Class of 2013 omtovert tot een rauwe oerkreet. Met een punk attitude schreeuwt ze vol overgave tegen haar gitaar, alsof het een persoon is die maar niet naar haar wil luisteren. Zo is Mitski meer punk dan je van haar muziek zou vermoeden. In alles straalt het uit: houding, bezieling, emotie en energie. Zo is het cirkeltje weer rond en blijkt dat Personal Best inderdaad een logisch voorprogramma was. Mitski redt haar show, nog net op tijd. Gelukkig maar!

Foto’s: Niels Thieleman