×

Mdou Moctar en Courtney Barnett veroveren Quebec Summer Festival

Geschreven door: Dick Hovenga

Setlist

  1. Hopefulessness
  2. City Looks Pretty
  3. Avant Gardener
  4. Small Talk
  5. Need A Little Time
  6. Nameless, Faceless
  7. I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch
  8. Small Poppies
  9. Depreston
  10. Are You Looking After Yourself?
  11. Everybody Here Hates You
  12. Elevator Operator
  13. Charity
  14. Pedestrian At Best
  15. Let It Go
  16. History Eraser

Op onze muziektour door Canada zijn we na Montreal aanbeland in Quebec waar al enige dagen het vermaarde Quebec Summer Festival (of beter, omdat ze hier grotendeels Frans spreken, Festival d’été de Québec) aan de gang is. Een buitengewoon groot festival dat zich aan de rand van de stad afspeelt en waar de capaciteit van een paar honderd bezoekers naar een supergroot buitenpodium waar tachtig duizend mensen bij kunnen, gaat.

Waar het festival vorig jaar nog grote namen als Neil Young, Foo Fighters en Dave Matthews (om er maar een paar te noemen) is het dit jaar meer pop gericht met Twenty One Pilots, Imagine Dragons, Blink 182 en zelf Mariah Carey. Headliners waar ik zelf bepaald niet voor naar een festival zou gaan. Nou ja, Slipknot speelt ook als headliner en daar heb ik dan wel weer zin in. En met meerdere podia heb je dan ook geen problemen: meer dan genoeg bands en muzikanten te zien. In totaal meer dan 250 verdeeld over 10 dagen.

Wij trappen de eerste avond af met een optreden op het Scène Hydro-Québec podium met een optreden van Tuareg gitarist/componist/zanger Mdou Moctar en zijn band. Wij waren al flink onder de indruk van diens laatste album Ilana: The Creator en ook live maakt Moctar grote indruk. Moctar is een gitarist die live nog robuuster en meer tegen rock en blues aanspeelt dan we van alle bekendere Tuareg muzikanten, zoals Tinariwen en Bombino, al kennen en het is een waar genoegen hem zo los te horen en zien gaan.

De drive die zijn band heeft en die onvoorstelbaar interessante, vaak onnavolgbare, polyritmes die ze spelen zwepen het optreden op. De songs van het Ilana: The Creator album zijn de basis van het optreden en ze worden met veel verve gespeeld.

modu-moctar

Interessant dat het publiek toestroomt terwijl de band bezig is. Het Scène Hydro-Québec podium ligt aan het einde van de lijn podia, wat meer uit het zicht dus, en waar misschien maar honderd man bij aanvang aanwezig is staat het plein halverwege het optreden toch volledig vol. Het toegestroomde publiek is ook nog eens super enthousiast zodat zelfs een onverwachte toegift gegeven wordt.

Mdou Moctar is de ideale artiest om via een festival te ontdekken. Zijn muziek is zo aanstekelijk en tegelijk zo prikkelend en de ritmes zo ondoorgrondelijk en interessant dat je er gewoonweg niet bij stil kan staan en onder de indruk raken. En daarnaast is Moctar’s gitaarspel zo geweldig dan je dat echt niet wilt missen.

We vervolgen de avond met een optreden van de Australische Courtney Barnett die haar sporen ook hier in Quebec met haar platen en optredens al ruimschoots verdiend heeft. Op eigen kracht, dus zonder het festival, wist ze een prachtzaal als Imperial al flink vol te krijgen. Vanavond is dat niet anders. Vorig jaar zag ik in dezelfde zaal nog Melanie De Biasio optreden en stonden er tafeltjes met coole nachtclublampjes: dat zou voor dit optreden natuurlijk belachelijk overkomen.

Courtney Barnett heeft met nog maar twee albums uitgebracht (het samenwerkingsalbum met Kurt Vile dan even niet meegerekend) en daarmee al een flinke trits aan klassiekers voortgebracht en haar live reputatie is buitengewoon. Ook vanavond speelt ze een punkrock set zoals je hoopt dat iedereen die zou spelen. Geen gezeik met pauzes tussen de songs en gewoonweg volle bak gaan en het publiek meetrekken.

Met Hopefulessness als set-opener en daarna gelijk City Looks Pretty, Avant Gardener en Small Talk kan het eigenlijk al niet meer misgaan. Barnett is in topvorm, zowel in zang als gitaarspel en Bones Sloane (bas) en Dave Mudie (drums) houden de vaart er flink in. Wat een fantastische dynamiek heeft dit trio en wat een powersound brengen ze toch voort. Het publiek is vanaf het eerste moment volledig om.

Een mooi afwisselende tegelijk indrukwekkende set spelen ze, waarin vrijwel alle lievelingssongs/publieksfavorieten voorbij komen: I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch, Depreston, Elevator Operator en met een super dynamische en ijzersterke Pedestrian at Best als set-afsluiter. Mooi dat ze nog even alleen terugkomt om Let It Go (van haar samenwerkingsalbum met Vile) te laten horen en het laatste stoom af te blazen in triovorm met het geweldige History Eraser.

Barnett is al vaker genoemd als de grote nieuwe ster aan het alternative firmament en vanavond maakt ze haar reputatie meer dan waar. Geweldige songs die ruw en meedogenloos worden gespeeld en met een zo weerbarstige puurheid op het publiek worden losgelaten dat er geen ontsnappen mogelijk is. Barnett is een van de heel groten en ze laat het publiek vanavond in volle euforie achter.

Setlist

  1. Hopefulessness
  2. City Looks Pretty
  3. Avant Gardener
  4. Small Talk
  5. Need A Little Time
  6. Nameless, Faceless
  7. I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch
  8. Small Poppies
  9. Depreston
  10. Are You Looking After Yourself?
  11. Everybody Here Hates You
  12. Elevator Operator
  13. Charity
  14. Pedestrian At Best
  15. Let It Go
  16. History Eraser