De bands met de meeste streams, de lezers van deze site weten dat wel, zijn niet per se de bands die de meest interessante, de mooiste of de meest uitdagende muziek maken. Ze hebben de mazzel dat hun muziek, al is het gekozen tijdsframe nog zo klein, het meeste op de streaming diensten wordt aangeklikt en, hoe kort ook, wordt beluisterd. Mooi en fijn voor hen, en zeker, dat kan ook gebeuren met de grootst mogelijke artistieke vrijheden, maar ver weg van dat alles, daar waar het niet gaat om het aantal kliks, daar waar muziek gezien en geleefd wordt als een kunstvorm en waar bewust gekozen wordt voor het onafhankelijk optreden als band, waar platenmaatschappijen geen zeggenschap hebben over je muzikale nalatenschap, waar je als band zelf het contact hebt met je achterban, daar gebeuren waarlijk wondermooie zaken. 

Een van de bands die ervoor gekozen hebben hun muzikale leven als onafhankelijke entiteit in te vullen, is de Britse progressieve formatie Lifesigns. Meesterdrummer Zoltan Csörsz, topbassist en meer dan tweede stem Jon Poole, geniaal gitarist én toetsenist Dave Bainbridge, overigens ook meezingend, en tot slot componist, toetsenist en zanger John Young gaven 20 augustus een concert in De Boerderij in Zoetermeer. Het internet zinderde al van de meer dan overdonderde reacties van bezoekers van de concerten in het Verenigd Koninkrijk en legde de lat al hoog voor het slotakkoord van de tour, dat in Zoetermeer ging plaatsvinden. John Young vond nog de tijd om een ingelast interview met ons in zijn ongekend drukke schema in te passen in deze tourdagen én slechts een paar dagen later was het al zover.

De zaal was behoorlijk gevuld en onder het genot van een klassiek intro werd de zaal opgewarmd. Het publiek reageerde enthousiast allereerst al op de aankondiging van live opnames deze zaterdag en dat enthousiasme werd groter nog toen de band het podium opkwam. Met de notie dat telefoons uit den boze zouden zijn omdat dat juist ook de opnames van die avond zou verstoren. Een oproep waar de aanwezigen zich grotendeels aan hielden deze avond.

Het einde van een lange poos wachten aan twee kanten, de band die graag al veel eerder live had willen spelen maar door corona dat niet kon én het publiek dat heel graag de nummers van het meest recente album, Altitude, live had willen horen. En deze avond, zo bleek al in het interview, zou die wens in vervulling gaan. Eerst echter een set met oudere tracks, openend met N, het openingsnummer van het tweede album (Cardington) van de band. Een nummer dat de sfeer meteen zette én meteen al alle mannen in actie bracht. Een compositie die de verschillende kanten van de band verenigt: heerlijk vloeiende sfeervolle passages met fijne samenzang afgewisseld met technisch hoogstaande passages, opzwepend drumwerk, pompende baslijnen van de immer actieve Jon Poole en het niet aflatende enthousiasme van de hele band. De aanwezigen genoten al vanaf dat eerste nummer van het ogenschijnlijk gemak waarmee de doorlopend goedlachse Dave zowel toetsen speelde en dan weer zijn aandacht gaf aan zijn gitaarspel, van het gezamenlijk toetsen van John en Dave, het drumwerk van Zoltan en niet te vergeten de samenzang van John en Jon. Die was al vanaf het eerste nummer subliem.

De stemming was ontspannen, los en met een verwijzing naar de twee sets, gaf John aan dat de eerste set vooral de greatest hits zou omvatten, enigszins tongue in cheek. De band had in elk geval voldoende materiaal om uit te putten, want los van nummers die op de inmiddels drie albums zijn verschenen, putten ze ook uit nummers die John al eerder schreef. Zo kwamen we uit bij Open Skies dat hij schreef, meetourend met de Scorpions voor zijn Significance album. Een nummer dat handelt over de staat van de wereld en dat in al zijn compactheid liet horen dat de band zijn weg ook weet te vinden in minder lang uitgesponnen nummers: smaakvol combineren van de verschillende partijen, met geweldige bas- en drumpartijen van de ritmesectie en John en Dave die er heerlijk een stevige toetsen- en gitaaraccent aan gaven: een fraai toetsentapijt aan het slot riep, zeer prettig, nog even de geest op van Jon Lord. Erg gaaf nummer!

Een ander ouder nummer volgde daarna. Different dat Lifesigns vereeuwigde in de live-set van Live In London, Under The Bridge en dat ook verscheen op Cardington. Het is een nummer dat het belang onderstreept van de diversiteit onder mensen, mensen die niet allemaal op elkaar hoeven te lijken, maar juist ook bijzondere mensen, zoals David Bowie bijvoorbeeld. John gaf aan dat het erop lijkt dat er meer eenvormigheid ontstaat: gelukkig zijn er nog bands als Lifesigns die laten zien dat je niet altijd hoeft mee te bewegen met de massa. Wat te zeggen over Different?  Het is een uitermate fraai nummer dat alle Lifesigns kenmerken in zich draagt en dat was in De Boerderij niet anders. Ja zeker, het nodigde zelfs uit tot dansen én verdorie, wat was het een gave uitvoering. Fraaie toetsenpartijen, heerlijk prominente ritmesectie én weer prachtige samenzang. En hoe mooi was het om de hele band te zien genieten van het spelen van het nummer? Met weer een geweldige solo van alleskunner Bainbridge. Maar het nummer biedt zoveel meer dan technische hoogstandjes. Het is de sfeer die het neerzet. Eenvoudigweg een topnummer!

Op het debuut stond het al, At The End Of The World, dat mocht niet ontbreken in de live set en dus ook niet in Zoetermeer. Hoe subtiel Dave kan spelen, werd hier ook meteen duidelijk, als er al mensen waren, die daarover twijfelden, dan was het begin hiervan wel een duidelijke weerspiegeling ervan. De band gleed makkelijk door de verschillende sfeerbelevingen in het nummer en deed dat met zowel fraaie instrumentale invulling, maar opnieuw met topsamenzang. En weer ook: gezamenlijk toetsenspel van John en Dave. Natuurlijk, er zijn bands binnen het genre die bekender zijn, dat zegt bij lange na niets over het genieten dat er deze avond plaatsvond. De tempowisseling die in het nummer zit, werd omarmd door het publiek dat zichtbaar enthousiast, dansend en meezingend meedeelde in het muzikale feestje.

Het slotnummer van de eerste set was het uitermate compacte Impossible dat de band, bij voldoende radioplay, de nodige fans zou kunnen opleveren. Heerlijk in zijn dansbaarheid en tegelijkertijd wist de band er veel sfeer in te leggen. Fijne opwarmer ook voor het tweede deel van de avond. Dat tweede deel startte na een pauze met het titelnummer van het recentste album. Was dat al een feestje in de studio-uitvoering, hier, met een door Steve Rispin onovertroffen neergezet live-geluid, klonk het beter dan ooit en voelde het alsof band en publiek meevlogen met de drone wiens zielenroerselen in het nummer bezongen worden. Dit is ook weer zo’n nummer waar je de mond van openvalt én dat live, mede door het schijnbare gemak waarmee de mannen het spelen, helemaal genieten was. Een fraai gelaagd nummer én, dat is het mooie van Lifesigns, het klonk ook live niet als gelaagdheid omwille van gelaagdheid. De tussenpasssage met de geweldige achtergrondzang van Lynsey Ward prominent uit de speakers, de beleving van hoog in de ijle lucht zijn én alweer zo’n solo van Dave die simpelweg zeer, zeer fraai was.

Gregarious is weer zo’n compact nummer waarmee de band je om de oren kan slaan, in de goede betekenis van het woord dan. Het hoefde niet uitgesponnen te zijn om te genieten, het nummer heeft zoveel mooie passages al, waar opnieuw de samenzang een rol in pakt, dat het live ook gewoon top klonk. Dat is wel de belangrijkste constatering van een avond Lifesigns live: je deelt de beleving van muziek met een band die er in alles staat te genieten van de muziek die ze brengen én je deelt in het plezier met elkaar. Zoals John tussendoor zei: je bent even niet op deze planeet, dat kunnen we in deze tijden allemaal wel gebruiken.

Altitude was al een topalbum, nog zonder de live uitvoering ervan ervaren te hebben. Altitude en de eerste set live zien, was jezelf onderdompelen in de wereld van Lifesigns, onderdompelen in de muziek die John, in alle verscheidene facetten bij elkaar bracht en die hier door een topband werd gespeeld. De emotie van Ivory Tower, de tempowisseling in dat nummer, het geweldige deel dat volgde, weer met samenzang, de jazzy ondertonen van Shoreline, de kraker die Fortitude live al helemaal is met zijn ó zo geweldige samenspel van Dave en John als hoogtepunt, kon het mooier dan nog? Jazeker, in emotionele zin ging het dak eraf met Last One Home, dat John al speelde met John Wetton en waarin Dave nog even zeker maakte dat je zijn gitaarspel echt niet zou vergeten: wat een ontzettend mooie en aangrijpende solo! John Wetton moet ergens in het hiernamaals uitermate genoten hebben van deze bloedstollend gave uitvoering van het nummer. En om het geheel af te ronden in stijl, kwam de band tot slot nog met de instrumental Kings op de proppen. Niet omdat het moest, maar omdat het kon.

Na afloop ging de band het gesprek aan, heel toegankelijk en gemoedelijk, met het publiek, in de zaal. Mooi ook hoe daar de gedrevenheid en beleving van muziek centraal stond: de band staat voor kwalitatief gedegen producten. Zo ook inzake de opnames. Ja, we maakten opnames, we gaan wel eerst bekijken of en hoe we ze gaan gebruiken. Dat zegt veel over de ethos die de band zichzelf oplegt om als onafhankelijke band succes te hebben: ze willen het beste voor hun publiek en lieten ook merken hoezeer ze de steun van het publiek waarderen tijdens het concert. En het publiek? Zij die Altitude nog niet hadden, zorgden ervoor dat dat album bij de merchandise van de band niet meer te krijgen was: een mooie bonus na een top optreden.

Lifesigns is een band die je als liefhebber van progressieve rock in je vizier moet hebben. De band biedt je muziek die vol afwisseling zit, waarin sfeer sleutelwoord is, met teksten die ertoe doen én waarbij de muziek er vooral is om je mee te nemen, om je te laten genieten. Moeilijk doen omwille van het moeilijk doen, daar gaat het bij de band niet om, het is het delen van liefde voor muziek. Op 20 augustus liet de band zien dat je daar meer dan een heel eind mee komt én dat een avond Lifesigns live gewoonweg ultiem genieten is. Aan de aanwezigen de vraag om de band en hun muziek onder de aandacht te brengen van andere liefhebbers, dat is, anno 2022, voor onafhankelijke bands dé weg om vooruit te komen: gestaag bouwen aan een enthousiaste fanschare. Zij die aanwezig waren weten hoe geweldig de band is, nu is het zaak dat ook anderen kennis maken met de muziek van deze topband.

Foto’s: Willem Klopper (Met dank!).