De hoogtijdagen van de progressieve rock liggen voor velen in een ver en stoffig verleden, begraven tussen de dinosaurussen van dat genre, waarvan er enkele nu nog ronddwalen op deze aardkloot, immer terend op succes uit lang vervlogen dagen. Niets is echter minder waar: ook anno 2022 is progressieve rock nog steeds springlevend en er zijn meer dan voldoende vaandeldragers van de muziekstroming die op hun eigen wijze bijdragen aan het levend en levendig houden ervan. Een van de vaandeldragers is de band Lifesigns, die vorig jaar het ronduit magnifieke Altitude uitbracht. Stel nou dat je liefhebber bent van een van die oudere bands, of dat nou Genesis is, Yes, Pink Floyd of een andere grootheid. Als je je dan bedenkt dat de toetsenist van een van deze legendarische bands Lifesigns al als fenomeen ziet en wetende dat de band zeer hoge ogen gooide in de polls van Prog Magazine, dan moet je nieuwsgierigheid om te beginnen al geprikkeld zijn. Of, stel nou dat je de band nou nog niet kent en niet weet of het wat voor je is.

In beide gevallen is de vraag vooral: luister dan eens naar de muziek van de band. Niet 1-2-3 en dan wegzappen. Muziek luisteren vraagt tijd.

Lees de recensie van Altitude nog eens en lees dit interview. En wil je de kennismaking helemaal geslaagd maken? Zaterdag 20 augustus speelt Lifesigns in Zoetermeer in De Boerderij. Hoe gaaf is het om Jon Poole, Zoltan Csörsz, Dave Bainbridge, John Young en geluidstovenaar Steve Rispin live aan het werk te zien?

Verras jezelf met een optreden van de band: live brengt de muziek, zo spreken de ervaringsdeskundigen, nog meer. Wij waren blij dat we tijdens de tour in het Verenigd Koninkrijk met John in gesprek konden gaan. Hier lees je het interview.

WiM: Fijn dat je tijdens jullie tour nog even de tijd kunt vinden om met ons van gedachten te wisselen. Als mensen Lifesigns nog niet kennen, wat zou je ze dan mee willen geven? Het  is voor elke band moeilijk om aan de weg te timmeren deze dagen, maar wat essentieel is, is vooral luisteren, luisteren, luisteren. En nog eens luisteren. Je kunt ons overal op YouTube vinden, op Facebook en overal kom je wel samples van ons tegen. Helaas, een te groot percentage van mensen, dat zou zomaar 99% kunnen zijn, kiest ervoor om dat niet te doen. Als je dat wel doet en naar onze muziek luistert, dan ben je binnen en verkocht: en vooral van harte welkom!

WiM: Het is jammer dat mensen die jullie nog niet kennen, echt geweldige muziek zijn misgelopen, maar wat zouden de eerste drie nummers zijn die je aan mensen zou willen laten horen zodat ze een goed beeld van de band zouden krijgen? Dat is heel moeilijk te zeggen. We weten dat er voor al onze nummers liefhebbers zijn die specifieke nummers tot hun favorieten rekenen. Dus om het heel algemeen te zeggen? Ik zou vooral zeggen als je van pop houdt, luister dan eens naar Impossible, houd je van prog, dan is het goed om Fortitude eens te beluisteren, houd je van jazzrock/fusion, dan adviseer ik Shoreline en zijn power ballads je ding, luister dan zeker naar Last One Home. 

WiM: Wat opvalt in jullie muziek, is de manier waarop de liedjes zijn opgebouwd. Jullie nummers hebben een natuurlijke flow en de manier waarop jouw stem de muziek versterkt, maakt het nog mooier, zoals bijvoorbeeld in Ivory Tower. Als je kijkt naar die flow, hoe heb je zo leren schrijven? Ik ben klassiek opgeleid tot mijn achttiende op piano en op zang en toen kwam de rock and roll mijn leven binnen. Ik heb geleerd die verschillende invalshoeken in rockmuziek samen te brengen. Ik heb ook wel samengewerkt met een aantal fantastische muzikanten die mijn muzikale richting mede beïnvloed hebben, met name John Wetton waar ik 20 jaar mee mocht samenwerken.

WiM: Je hebt wel eens in een interview aangegeven dat je het van belang vindt dat iedereen in de band in het belang van het liedje kan spelen en niet per se voor zichzelf de solospot opeist. Dat gaat ergens ook wel samen met die natuurlijke flow. Hoe belangrijk is dat voor jou inderdaad in het geluid van de band? Ik vind dat heel erg belangrijk. Ik zie heel erg veel bands waar het draait om de individuele kwaliteiten. Maar is het bandgevoel nou ook niet net waarom je ooit bij een band wilde horen? Je speelt voor de liedjes, niet voor jezelf en uiteindelijk, hoe je het ook wendt of keert, het brengt je zoveel meer. Vergelijk het maar met een voetbalteam: daar gaat het ook om wat je samen neerzet en niet om je individuele al dan niet fantastische techniek.

WiM: Als we kijken naar de liedjes die je schrijft, hoe ontstaan ze voor jou? Jij schrijft immers het merendeel, maar waar start je? En, als je aan het schrijven bent, ga jij dan ook aan de slag met de verschillende partijen voor iedereen of krijgt de band daarin de vrije hand? En, als we het er toch over hebben, eerst de tekst of eerst de muziek? Dat werkt wel mooi. Ik loop de studio in en het borrelt op. Ik voel me erg gelukkig wat dat aangaat. De muziek komt al 20 jaar echt tot mij, gechanneld, zeg maar en het is echt geweldig om muziek te schrijven door er voor te gaan zitten, niets doen en dat het dan opborrelt. Soms komt het echt allemaal in één keer op, zomaar, met teksten en al en dat is echt een fantastisch gevoel! Nee, joh, ik werk dus niet met een blauwdruk of procedure, het is voor mij echt heel spiritueel.

Ik schrijf ook stukken voor de partijen en solo’s van de band, maar ook dat is geen wet van Meden en Perzen: als ze zelf met invulling komen en dat heeft hun voorkeur, dan is dat prima. En we kijken samen wat ons dan bevalt.

WiM: Als je de nummers schrijft, doe je dat dan, dat zou je zowat denken, allemaal op toetsen? En hoe vind je dat als je andere stukken schrijft? Ja, ik schrijf echt alles op toetsen en ik doe dat allemaal in de studio, nergens anders. Op het moment dat ik de studio binnen loop, ben ik echt nog volledig blanco. Zoals ik al zei, het borrelt dan gewoon op, ook de verschillende andere partijen.

WiM: Jullie hebben er bewust voor gekozen om je als onafhankelijke band op te stellen. Jullie kiezen er heel nadrukkelijk voor om niet op streaming platforms te vinden te zijn, maar jullie bieden jullie eigen muziek en merchandise aan. Hoe vind je dat dat gaat? Wat zou voor jullie behulpzaam zijn als band? Wij danken het aan onze fans dat we kunnen bestaan, eerlijk. We zagen een steile ladder voor ons die we opgeklommen zijn om uit de hedendaagse muziekindustrie te blijven. Dat is niet anders dan ronduit zwaar. Tegelijkertijd, ik raad het iedereen aan want het geeft je uiteindelijk heel erg veel voldoening. Ja, het vraagt doorzettingsvermogen, je moet volhouden, je niet overgeven aan wat misschien wel makkelijk lijkt. Wij als Lifesigns zijn volledig onafhankelijk en dat doen we door echt een hoge standaard te hanteren als het gaat om onze muziek, productie maar net zo goed als het gaat om de merchandise. Voor ons is het heel wezenlijk om met onze fans in contact te zijn en de manier waarop dat vanzelf gaat: dat voelt als een godsgeschenk. Als je wilt gaan voor instant succes, dan moet je hier niet voor kiezen; het vraagt meer tijd, net als slow cooking. Maar net als het resultaat daarvan: het werkt echt!

Onafhankelijk werken, dat is voor mij wel echt de enige weg vooruit. Wij bouwen onze schare fans op zodanig dat we er een bestaan mee kunnen opbouwen. Dat is een erg lange weg. Maar als je er naar kijkt, de muziekindustrie draait vrijwel niet om waar het ooit om begonnen is en waar het om zou moeten gaan: muziek. Je moet dus wel een keuze maken. Kies je voor muziek of kies je voor het wereldje van de muziekindustrie? En als je dan voor muziek kiest, dan voel je je spiritueel gezien beduidend beter en uiteindelijk werpt het ook financieel misschien wel zijn vruchten af. Zoals ik al zei, mensen moeten je muziek wel eerst beluisteren. Stel jezelf een zaal voor met fans van Pink Floyd, Genesis of Yes en wij op het podium: in één avond zouden we ze kunnen bekeren tot rabiate aanhangers van onze muziek (Lacht.)… Ja, als het nou zo eenvoudig zou zijn. Het is bizar, maar waar, in een wereld met de stand van zaken van technologie als die nu is, is voor ons mond tot mond reclame nog steeds een heel essentiële bouwsteen.

WiM: Welke samenstelling je ook bekijkt van Lifesigns, er is steeds sprake van een geweldige onderlinge chemie. Als je gaat kijken naar nieuwe bandleden, is dat dan iets waar je op let? En geldt dat ook voor het denken over een bestaan als onafhankelijke artiesten? Ja, daar zeg je zoiets. Ik kan niet anders zeggen dan dat de chemie in de band in al die jaren inderdaad steeds geweldig is geweest. We doen dit allemaal uit liefde want we hebben allemaal ook nog een baan binnen de muziekwereld. We wilden iets doen dat speciaal is en geen grenzen heeft. En dat vertaalt zich ook naar vragen over wanneer we onze volgende release plannen. Dat doen we als het klaar is, is dan ons antwoord. (Lacht.) Dat kunnen niet veel bands zeggen.

WiM: De mensen die jullie kennen en volgen, weten van de bands en artiesten waarmee jullie samen spelen. Kun je zeggen dat je bij die mensen speciale inspiratie hebt gevonden voor je band of voor het met hen samen spelen?  Onderweg in je leven verzamel je allerlei ervaringen; ook hiervoor kun je zeggen dat er niet echt sprake is van een blauwdruk. Ik vind het echt een eer om met zoveel bands en artiesten door de jaren heen te hebben samengewerkt. Ik heb geleerd ervan het nodige op te steken en wat ik door de tijd ook weer kon loslaten. En heel eerlijk? Ik leer nog steeds.

WiM: Jullie Altitude was niet minder dan een topalbum en het is erg fijn dat deze tour daar ruimschoots aandacht aan geeft. Hebben jullie al gedachten over een opvolger of is dat nog te vroeg en willen jullie eerst nog met de nodige aandacht met het album gaan touren? Ja, we kijken ook vast snel naar wat hierna komt, maar eerst maar live touren inderdaad in Europa en in de VS. Cruise To The Edge (CTTE, cruise met een uitgebreide selectie aan optredende progbands en artiesten, genaamd naar een klassieker van Yes) was dit jaar echt een openbaring voor ons. We vonden de recensies ervan al geweldig, die bliezen ons weg en Geoff Downes, de toetsenist van Yes zei tegen me: “Ik zie dat jullie de headliners waren op de cruise!”

WiM: Jullie tour in het Verenigd Koninkrijk wordt echt goed ontvangen door de fans: zij dragen jullie op handen en er zijn niet genoeg lauweren om jullie mee te eren. Welke doelen heb je voor Lifesigns en voor jezelf? Ik wil vooral mooie muziek met mijn vrienden blijven maken, dat is alles. Als wij de kans krijgen om iets te betekenen voor mensen met onze muziek, hoe geweldig is dat dan?

WiM: Jullie keren terug, opnieuw, naar De Boerderij, de onofficiële tempel van progressieve rock in Nederland. Wat maakt het dat jullie er zo graag iedere keer weer terugkomen? Het is voor ons een geweldige plek: we worden er altijd goed ontvangen en Arie is top als gastheer en, niet onbelangrijk, hij kent zijn muziek én houdt ervan.

WiM: Wat kun je zeggen tegen onze lezers om ze alvast op te warmen voor het concert in Zoetermeer of om een run te doen op de laatste tickets? Als je ons kent, dan weet ik zeker dat je zult genieten van twee sets. We duiken eerst het verleden in en spelen oudere nummers en daarna spelen we Altitude in zijn volledigheid. Als je ons nog niet kent, zorg er dan voor dat je ons vóór het concert kunt beluisteren, gewoon op Play drukken bij YouTube of in een sample. Dat is het enige dat je hoeft te doen.

WiM: Zijn er nog wensen die je wilt uitspreken naar hen die naar het concert komen? Heel erg bedankt voor alle steun! Ik weet dat dit geen makkelijke tijden zijn. We hebben fans in onze concerten van alle kanten van de wereld zien komen naar onze shows. We hopen dat we die gunst ook een keer mogen retourneren.

WiM: Dank voor het tijd nemen voor dit interview, John. Veel succes met de tour en veel plezier aanstaande zaterdag in Zoetermeer. Tot dan!  Graag gedaan!