×

Recensie

Rock

28 augustus 2021

Lifesigns

Altitude

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Eigen Beheer

Altitude Lifesigns Rock 4.5 Lifesigns – Altitude Written in Music https://writteninmusic.com

Een recensie schrijven we doorgaans als een album vers van de pers komt, kakelvers, nog net uit het ei, nieuw voor alle oren, dauwfris en schermend met woorden om die eerste indrukken vast te pakken. Zo niet met dit Altitude. Dit is het derde album van het Britse Lifesigns, het derde dat de band geheel onafhankelijk heeft gemaakt, zonder de minste of geringste knieval voor de hedendaagse media en het ontegenzeggelijke genot dat voor velen gekoppeld is aan de vluchtige wereld van streaming.

Bandleider John Young wordt er op het medium van Mark Zuckerberg nog wel eens op aangesproken dat hij zijn muziek toch vooral ook op de streaming platforms los moet laten gaan, maar John weet wel beter. Ja, je kunt wel wat muziek van de band vinden in streaming vorm: dat is bedoeld om uit te nodigen, om te prikkelen, om de geest rijp te maken. Er komt nogal wat kijken bij het maken van een album en waarom dan je artistieke goed verkwanselen voor beduidend minder dan een appel en een ei? Het is voor velen het inkomen om rond van te komen en de geldwolven van deze wereld zouden zich moeten realiseren dat het om meer gaat, beduidend meer dan om de opbrengsten die zij op hun ongetwijfeld fiscaal goed ondergebrachte rekeningen genereren.

Het album is al even uit. Enkele maanden. Al die maanden was het volop genieten van weer een draaibeurt van dit album dat je aandacht blijft vragen. Je wordt er gewoonweg vanaf het begin ingezogen als opener en titelnummer Altitude je oren binnen komen. Een lied vanuit het perspectief van een drone, niet zo eentje met vriendelijke bedoelingen die je rust soms onbedwingbaar komt verstoren, een van de oorlogszuchtige soort. De vriendelijke klanken aan het begin van het nummer verraden dat zeer zeker niet. Je krijgt wel het idee van hoog in de lucht zweven, ijlheid. De stem van John Young doet ook nog niets vermoeden. Hij zingt kalm. Zijn stem neemt je mee, net als die heerlijk dromerige toetsenpartijen op de achtergrond.

Langzaam maar zeker meer instrumenten in het klankbeeld. De gitaar van Dave Bainbridge meldt zich. Pas met de zinnetjes “Lit up like a Christmas tree. Target destroyed. I never knew them at all.” dringt de werkelijkheid tot je door. De drone bezint zich op het bestaan: “I could be something better.” Dave laat zijn gitaar de spanning al aangeven. De drums van sterdrummer Zoltán Csörz verhogen de spanning fors en de welhaast zalige achtergrondzang van Lynsey Ward, de pompende bas van Jon Poole, ze maken het nummer.

Het is niet zomaar een vluchtig nummer. Niets van dat korte termijn vervliegende waar je een aandachtboog van maximaal 3:26 voor kunt hebben. Verre van, de opener klokt een fier kwartier en verveelt geen moment. Zoveel afwisseling, zo toegankelijk tegelijkertijd. Dat is voor een groot deel de verdienste van de stem van John. Zeer aangenaam, zeer open en een stem met een ferme aantrekkingskracht en zo goed aansluitend op de prachtige instrumentale passages van het nummer dat je je afvraagt hoe het kan dat de band niet tot grotere massa’s doordringt. De progressieve rockmassa’s, wel te verstaan. Want dat is het wat de klok slaat. Het nummer spint zich uit over vijftien minuten en een beetje en, zonder in instrumentale krachtpatserij te vervallen, is het genieten van bloedmooie cello- en vioolpartijen en al een waanzinnig fraaie solo van Dave Bainbridge. Slepend, de eeuwigheid in. Dat kan de gitarist van Iona als de besten. Dit nummer alleen al laat de kwaliteit van de band in optima forma horen. Niet zelden staat dat nummer hier al achter elkaar rondjes te draaien. Zeer, zeer fraai. En dan zijn we nog maar aan het begin van het album.

Prachtig contrasterend is dan Gregarious. We nemen pakweg een derde van de tijd van de opener en ook daarin weet de band ons in verschillende facetten van het nummer mee te nemen. Heerlijk compact, fijne ritmes van Zoltán en misschien wel het meest poppy nummer van het album. De balans tussen de stem en de muziek is beresterk. Wereldschokkend is het misschien niet, maar verdorie, wat klinkt dit heerlijk. John zingt niet alleen meer dan verdienstelijk, het toetsenspel hoort in het nummer. En ja, ook hier weer de achtergrondzang van Lynsey. Dave Bainbridge laat aan het slot van het nummer nog even horen dat je niet aan zijn gitaar spelen hoeft te twijfelen. Weer zo’n weergaloze solo.

Dan Ivory Tower, een liefdeslied over verloren vertrouwen. Fraaie zanglijnen over een mooie akoestische bijdrage van Robin Boult op gitaar zijn nog maar de inleiding. Maar dan heb je het kippenvel al te pakken. Het nummer komt in al zijn kwetsbaarheid gewoon knetterhard binnen. Halverwege een keerpunt waar Dave weer een solo neerzet om je vingers bij af te likken. Het nummer plots uptempo. Het vertrouwen terugkerend? Of jezelf terugvindend na het ineenstorten van een relatie? Het nummer neemt je mee en laat een geweldige interactie horen van de ritmesectie. Hoe goed passen de zanglijnen hier? Het nummer mag dan een herbewerking zijn van Johns eigen werk, maar wat is het een ijzersterke uitvoering.

Shoreline begint als een meer normale progressieve rocksong. Als je daarover kunt spreken. Maar ook hier weer bewijst John hoe geweldig hij nummers kan schrijven. Erg ontspannen, met een jazzy feel, is het ook de ontwikkeling van dit lied dat je meeneemt. Achter het begin van het nummer zit veel meer dan je misschien in eerste instantie zou denken én ook dat is wat de muziek van Lifesigns zo sterk maakt. Er is heel veel schoonheid te vinden in de verschillende nummers. Het wordt je niet opgedrongen. Het zit erin. De instrumentale passage hier is ook gewoon weer zeer aansprekend. Ja, je moet van progressieve rock houden. Dat helpt. Bij dit nummer is affiniteit met jazz misschien al net zo welkom. Mooi!

Fortitude met zijn tien minuten speeltijd gaat ook gewoon weer heerlijk los en neemt je mee. Luisteren, gewoonweg luisteren. Ook alweer een pareltje. Arkhangelsk is een korte instrumental die je kalm naar de start van Last One Home brengt. Zanglijnen, de opbouw van het nummer, het staat er weer als een huis. Niets op aan te merken. Nou ja, behoudens het feit dat Dave hier een werkelijk splijtende solo speelt waar je alleen maar stil van kunt worden. Zo’n solo. Kippenvel. Zei ik dat al? Kippenvel!

Met een reprise van het titelnummer komt het album tot een einde. Dan hebben we er bijna een uur luistergenot op zitten. Dit is geen album voor de vluchtigheid. Dit is een album om volop van te genieten. Nu zelfs al meerdere maanden achter elkaar. Keer op keer. Iedere keer weer raak. Niets vluchtigs. Een parel dus ook in aanwezigheid. Het is lang geleden dat een album zó wist te fascineren. En wat is het dan? Het is de manier waarop de nummers als een huis staan, waarop ze iedere keer weer binnen komen. Ja, er zijn dit jaar meer albums in het progressieve rock genre uitgekomen. Er gaan er vast nog meer volgen. Een album dat van start tot einde zó weet te boeien, zó weet te raken, keer op keer, dat gaan er vast niet meer heel veel zijn. Voorlopig, ook al die tijd na de release is dit een album dat keer op keer zijn pracht laat horen. Steve Rispin heeft het geluid van de band zeer treffend neergezet én gevangen op dit album en het is de verdienste van hem, John, Jon, Zoltán en Dave en hun gasten dat dit zo’n prachtig album is geworden. Zeer, zeer fraai.

Onderstaand de trailer die de band maakte van Altitude.

 



  1. Altitude
  2. Gregarious
  3. Ivory Tower
  4. Shoreline
  5. Fortitude
  6. Arkhangelsk
  7. Last One Home
  8. Altitude Reprise