Dit is niet echt een recensie, maar meer een ode aan muziek, en ook aan de Popronde en/in Wageningen. Als ik met laatstgenoemde, de stad die ik nooit eerder had bezocht, begin, dan eindig ik mijn OV-fietsrondje Wageningen aan het eind van de avond bij een vrijwel verlaten station Ede-Wageningen. Aan de verkeerde kant, waar het vergeefs zoeken was naar de brievenbus voor de fietssleutel. En omdat de fietstocht naar het centrum van Wageningen, incluis omleidingen door opgebroken rotondes en straten, al behoorlijk tegenviel, ben ik niet op de Wageningse Berg geweest. Wel fietste ik voorbij de groene universiteit (voor mij vooral bekend door de vele deskundigen op televisie).

En verder ken ik natuurlijk Hotel de Wereld, waar ik dit schrijven zo mee eindig, met het begin van mijn Popronde (en daar draait het hier om). Deze eindigde voor (velen met) mij in een lange rij voor jongerencentrum Unitas en in veel te volle cafeetjes, waar het vrijwel onmogelijk was om nog tot de muziek door te dringen. En voordringen was er niet bij, want wat een goede sfeer! Met een vriendelijk, muziekminnend en internationaal (studenten)publiek, dat open stond om nieuwe band(je)s te ontdekken. Dat is ook de charme van de Popronde, net als die onverwachte en soms dus te kleine speellocaties. Maar buiten was het ook prima toeven, op deze mooie nazomeravond. En alles op loopafstand, in Wageningen, alleen niet echt in een rondje.

Enfin, het laatste optreden waar ik echt een substantieel deel van heb gezien was van Marta Arpini (Italiaanse, nu woonachtig in Amsterdam), voor een zeer aandachtig publiek in een koffiezaakje. Zij had een hoop te vertellen en beantwoordde vragen van het publiek op een innemende en ontwapende wijze. Maar ze zong natuurlijk ook, mooie ingetogen liedjes, zichzelf begeleidend op gitaar. En tussen haar en Leah Rye door werd ik verrast door de zeer strakke, energiek gespeelde, dansbare postpunk van THAMES, die je al van buiten de kroeg tegemoet kwam. THAMES is loud, stond al in de aankondiging. En THAMES komt gewoon uit Amsterdam en niet uit Londen of Liverpool, zoals een ander viertal, dat op de muur achter hen een bekend zebrapad overstak.

Is postpunk al een muziekgenre waarvan je denkt: nog zo’n (goede) band?! Dan geldt dat helemaal voor het genre waarin Leah Rye en Marta Arpini zich begeven: alt/indie-folk-dream/chamberpopnoir, in allerlei varianten, geef er zelf een (Nederlandse) naam aan (of denk aan een zangeres in een nachtclub in een film of serie van David Lynch). En ook hierin wordt veel moois gemaakt, veelal door jonge vrouwelijke singer-songwriters, in Nederland bijvoorbeeld door Pitou, Lakshmi en nieuwkomers als néomi en CHARLOT, die afgelopen jaar hun doorbraak beleefden. En nu was ik benieuwd naar Leah Rye.

Dus terug naar Hotel de Wereld, waar ik aan het eind van de middag mijn OV-fiets had achtergelaten, op het moment dat ik twee zwartgeklede vrouwen uit een witte auto zag stappen. Dat moesten (de) artiesten zijn. En een uurtje later, na een rondje centrum en bord eten, werd ik door hen na binnenkomst gelijk hartelijk begroet. Leah Rye werd vergezeld door Esther, ook uit Amsterdam. Ze waren zo goed als klaar met de voorbereiding, dus was er bij een kopje thee nog even tijd om wat te kletsen, oa over Wageningen, ook met een tevreden inwoner, die er sinds zijn studietijd niet meer is weggegaan en mij wees op de belendende zaal, waar voor Nederland de Tweede Wereldoorlog officieel eindigde.

Toen was het één minuut voor zeven/aanvangstijd, en hadden we nog steeds nauwelijks gezelschap gekregen. Maar als een wonder stroomde de bar van het hotel, waar de serre als gelijkvloerse podium diende, snel vol. En niemand zal daar spijt van hebben gekregen. Zo’n 40-45 minuten later waren we diep onder de indruk van het spel op keyboard (Leah), altviool (Esther), akoestische gitaar (beiden), de (samen)zang en mooie nummers. Melancholische muziek die onder je huid kruipt en je niet onberoerd laat, nog meer als je weet waar sommige nummers over gaan, zonder dat je direct naar de teksten luistert. De intieme setting droeg daar zeker aan bij. Leahs en Esthers sympathieke uitstraling deden de rest. Magisch, zo was na afloop te horen. En fenomenaal. Niets aan toe te voegen.

Werd in Hotel De Wereld 78 jaar geleden dus historie geschreven met het tekenen van de capitulatie van Duitsland, hier werd door Leah Rye misschien wel historie gespeeld – sowieso voor de gelukkigen die erbij waren. En is deze Popronde misschien wel het startschot voor het veroveren van Europa en, nouja vooruit, de wereld. Maar om te beginnen de rest van Nederland. Met deze maand de release van de mooie videoclip van Sit Down en van haar eerste – letterlijk golvende (zie foto) – plaat Symbiosis (‘Ik slaap niet meer echt op dit moment’) en daarna nog een aantal optredens in het kader van de Popronde en eind dit jaar in de kleine zalen van grote podia als Luxor, Tivoli en Paradiso, dan met een band. Daar zal Esther ook deel van uitmaken. Daarnaast heeft zij haar eigen projecten. Esther Goldstar verstond ik in eerste instantie toen ik naar haar insta-account/naam vroeg. Ze bleek Esther Koolstra te heten. Dat klinkt een stuk prozaïscher, maar onthoud die naam toch maar. En Lisa Rietveld, eh, Leah Rye dus.