Le Guess Who 2019 – Zondag: sprankelende piano en nietsontziende gitaren
En dan is het alweer zondag, de afsluitende dag van Le Guess Who?. Voor sommigen misschien een dag waarbij het laatste restje energie, na een lang weekend, moet worden aangesproken. Voor anderen dé mogelijkheid om nog even lekker te knallen. En dat laatste geldt ook zeker voor een aantal bands op zondagvond.
In de Grote Zaal van Vredenburg mag Liz Harris de vierde avond van Le Guess Who? openen. Als Grouper bracht ze sinds 2005 een flinke reeks ep’s en albums met hypnotiserende muziek uit. Dit jaar volgde, onder de naam Nivhek, het album After Its Own Death / Walking in a Spiral Towards the House. Donker gerommel en ijle, verheven zang zorgen er in de donkere zaal voor dat het concert als een soort seance aanvoelt. Harris staat achter een bescheiden tafel met apparatuur en creëert als vanouds weer indringende klanken met veel galm en onbestemde (omgevings)geluiden. Drones dringen binnen en na een minuut af tien betrekt Harris de piano in de muziek; rudimentaire en spaarzame klanken, als kale bomen in een omineus landschap. De dromerige, dreigende muziek van Nivhek heeft soms diezelfde sfeer van halfslaap die Boards of Canada kent, zij het dat Nivhek haar stukken veel langer oprekt en ook beats achterwege laat. De echte climaxen komen later in het concert: een drone als een stoomboot vult de zaal en het pianospel wordt voller maar ook spookachtiger en dreigender. Na vijftig minuten is de trip voorbij en verdwijnt Harris als een dief in de nacht.
Ritmisch, poëtisch, expressief
Hoe anders gaat het eraan toe in de nok van het gebouw, oftewel Cloud Nine, waar Roberto Fonseca solo optreedt. De Cubaanse pianist is ronduit indrukwekkend achter het klavier, openend met rollende toetsen en hierna indruk makend met ritmisch gedreven maar ook bijzonder poëtisch, immer expressief spel. Een ritmetrack zorgt na de openingsminuten voor extra ondersteuning zodat het concert ook even kan doorschieten in een opzwepend, Latijns-Amerikaans feestje. Fonseca speelt natuurlijk muziek van het dit jaar verschenen album Yesun, waarop Ibrahim Maalouf ook meespeelt: het swingende Aggua is een van zijn Fonseca’s bekendste nieuwe tracks maar hij overtuigt met zijn rustigere stukken minstens zo sterk.
Krachtcentrale
Op naar The Ex dan, in Pandora. De zaal is lekker vol en ja, het viertal levert weer. Laten we het wat zorgvuldiger uitdrukken: The Ex legt een enorm gedreven, energieke en memorabele set neer. Natuurlijk, de band heeft een reputatie maar vanavond is het ronduit indrukwekkend wat het kwartet laat horen. Duwend, trekkend, krassend, Andy en Terrie bijna bodycheckend, geestverruimend en confronterend. Maar ook: dynamisch, vocaal indringend en vol schakeringen, vervlechtingen en accenten. Organised noise. Natuurlijk horen we tracks van het onvolprezen 27 Passports uit 2018: de geweldige lead track van die plaat, Soon All Cities – vanavond de afsluiter – mag niet ontbreken. Maar ook het aanstekelijke The Heart Conductor en het snelzagende New Blank Document. De koebel die regelmatig opduikt, zoals in This Car Is My Guest, is een lekker extratje binnen deze ritmische krachtcentrale, net als het relatieve rustpunt Birth, waarvoor Arnold de microfoon laat aan Katherina. En The Sitting Chins is gewoon een hoogtepunt binnen een set vol hoogtepunten.
Bezieling?
De overgang naar Cate Le Bon (en band) is hierna natuurlijk een gigantische maar ook zonder een zinderend optreden achter de kiezen te hebben kun je concluderen dat het concert in de volle Ronda wel een tikje belegen is. Le Bons originele, folky indiepop is mede door haar Welshe tongval en kleine speldenprikken en eigenwijsheid op zich prima genietbaar maar zonder echte bezieling op het podium worden sommige tracks, waaronder werk van haar album Reward (2019), wel wat dunnetjes. Gelukkig heeft ze wel twee blazers tot haar beschikking vanavond, dat scheelt weer.
Vuige heftigheid
Terug naar de noise dan maar, met Tropical Fuck Storm. De prijs voor beste bandnaam hebben de Australiërs alvast op zak. ‘Hello Uuuuuutrecht’, zegt frontman Gareth Liddiard met een ondertoon die een hoop heftigheid belooft. In de overvolle Pandora – gezien de eindeloze rij in de hal is deze band gewoon Ronda materiaal – knalt de groep er heftig in. Natuurlijk komt de laatste plaat Braindrops voorbij maar dan wel een graadje heftiger en vuiger. De titeltrack is en blijft te gek. Net als favoriet You Let My Tyres Down van vorig jaar. Liddiards (praat)zang is ongezouten en prettig gestoord maar geeft de show wél het juiste smoelwerk. Herinneringen aan Jon Spencer dringen zich op maar Liddiard speelt, wauwelt en wankelt minstens zo lekker. En het vocale en muzikale spervuur van de dames om hem heen geeft deze gig een penetrante, gefreakte extra dimensie. Tropical Fuck Storm is een lekkere, knarsende, galmende en amusante oorwassing richting het einde van het festival. Dus kunnen we rond half elf voldaan het strijdgewoel verlaten en alvast terugkijken op een zoveelste puike avond op Le Guess Who?.
Fotografie The Ex: Rogier Boogaard
Fotogratie Roberto Fonseca, Tropical Fuck Storm: Erik Luyten