Tijdens het Cutting Edge Festival wordt de Haagse Nieuwe Kerk gevuld met een soort lyrische melancholie die Kika Sprangers inmiddels als haar handelsmerk mag beschouwen. Zij behoort tot de nieuwe generatie jazzmusici die niet alleen creatief maar ook zeer productief zijn en daarmee hoge ogen gooien. Dit laatste bewees zij alleen al door dit jaar twee albums uit te brengen.

De 25-jarige alt- en sopraan saxofoniste is ook componist en als bandleider houdt zij live op het podium in Den Haag de elf musici bijeen. Iets waar zij in de studio al ervaring mee heeft opgedaan toen zij samen in 2019 met haar large ensemble haar debuutalbum Human Traits opnam. Zo drukt zij met nadruk nu al haar stempel op de Nederlandse jazzscene. Naast dit ensemble speelt zij ook nog met haar kwintet en in de kerk tijdens het Cutting Edge festival met het rebelse strijkerscollectief Pynarello.

Dit optreden had eigenlijk eind 2020 moeten plaatsvinden. Zo was het dus gisteren een klein beetje 3e kerstdag in de Nieuwe Kerk in Den Haag. Artistiek gesteund door corona en lockdown ontstaan er soms mooie dingen. Dit jaar bracht Sprangers samen met cellist Jörg Brinkmann, die we ook kennen van zijn samenwerking met trompettist Eric Vloeimans, en pianist Martin Fondse het album Lumen uit en verscheen No Man’s Land met Pynarello, en Wolfert Brederode.

Vanaf de eerste tonen van Wallflower kun je zien, horen en vooral ervaren hoe bevlogenheid en speelplezier een verbond sluiten. Verderop in de set wordt het nummer Jakob voorzien van meanderden strijkers van de violisten en de cellisten, wat het geheel voorziet van een overweldigende schoonheid. Drummer Willem Romers doet niets teveel maar kiest steeds de juiste accenten. Deze compositie zwelt aan en lijkt weg te sterven in een prachtig bijna ambient-achtig sferisch slot tussen cello en viool gelardeerd met enkele zacht twinkelende pianotoetsen. Vervolgens laait een en ander dan plots weer op zoals bij een opkomende storm.

Als een heuse bandleider houdt Sprangers het schip op koers door met subtiele tekens precies aan te geven hoe zij het wil. Dit neemt niet weg dat iedereen in haar band de ruimte krijgt te excelleren waarbij Thomas Pol op contrabas tijdens het nummer A Minor Interlude het meest indruk maakt aangevuld met de subtiele accenten op cello.

Alle nummers die Sprangers tijdens deze matinee ten gehore brengt hebben een bepaalde harmonische vindingrijkheid die je als luisteraar optilt. Hierbij geholpen door de fantastische akoestiek van de Nieuwe Kerk. De titeltrack No Mans Land begint prachtig opbouwend met de cello’s en violen van het Pynarello ensemble. De prachtige kippenvel-solo op viool van Jeffrey Bruinsma verdient hierbinnen absoluut een eervolle vermelding.

Met een soort gejaagde urgentie komen de musici in het één na laatste nummer Ronja (de roversdochter), een interpretatie van het fantasieverhaal van Astrid Lindgren, na wat individuele solo’s weer samen. Hierbinnen was voor het pianospel van Wolfert Brederode van hoog niveau: een ware meester toont zich in zijn beperking, iets dat hij al eerder liet horen op het album Avalon Songs van Yuri Honing in 2020. Wat zich op dat album ontvouwde als een kamermuziek-achtige duet met Honing laat pianist Brederode nu zien in de samenwerking met Kika Sprangers en Pynarello.

Met het slotakkoord nummer All We Have Left kwam er een einde aan een prachtig optreden van ontegenzeglijk geweldige muzikanten die zowel in jazz als klassiek hun sporen hebben verdient.

Het Pynarello strijkensemble gaat in januari op tournee langs de Nederlandse podia en zal op een eigentijds manier muziek van Beethoven spelen. Van Kika Sprangers en haar kwintet zal in februari 2022 een compleet nieuw album verschijnen.

Bovenste foto: Karen van Gilst