Soms maak je een concert in een festivalprogrammering mee dat zo hard raakt dat je er graag een losse recensie over wilt schrijven. Uiteindelijk komt het er vaak niet van omdat festivalverslaggeving al zoveel tijd kost. Maar het is tijd om daar nu verandering in aan te brengen. Het optreden van het Jakob Bro Trio was binnen de prachtprogrammering van Brugge Jazz 2018 namelijk zo exceptioneel goed dat het mij alle reden geeft wat meer dan een paar regels in een festival verslag te schrijven.

Met Jakob Bro heb ik een geschiedenis. Vele jaren geleden werd ik via via in contact gebracht met Bro en hij stuurde me gelijk zijn drieluik albumserie Balladeering (2009), Time (2011) en December Song (2013) om te beluisteren op. Ik was gelijk volledig verkocht. Niet alleen de prachtige melodieën en zijn voortreffelijke spel raakten me diep maar vooral de sfeer en warmte die hij in zijn composities stopt.

De zo volkomen relaxte sfeer waarin hij zijn gitaarspel, vaak door effecten heen gehaald en gedubbeld, soms verdrievoudigd, brengt diepe emoties teweeg. Zijn muziek haalt de warmste herinneringen terug of laat je bewegen door de mooiste landschappen. Immer brengt zijn muziek emoties bij je teweeg die je hart verwarmen.

Bro speelde op zijn eerste albums reeds met zovele groten binnen de jazz (van Bill Frisell tot aan Lee Konitz, Kurt Rosenwinkel en vooral Paul Motian) maar zijn muziek is de laatste jaren in samenspel met bassist Thomas Morgan en drummer Joey Baron naar de meest dierbare en briljante soort toegegroeid. Ongelooflijk hoe Morgan en Baron snappen wat de composities van Bro nodig hebben om nog harder binnen te komen. Hun drie-eenheid is van een klasse die de term buitencategorie optimaal vertegenwoordigt.

In de Kamermuziekzaal van het Concertgebouw in Brugge voltrok zich op zondagmiddag 2 uur lang een muzikaal wonder zoals maar heel weinig gebeurt. Op het einde van een uitputtende 5 weken tour door Amerika en Europa op basis van hun laatste verschenen (live-)album Bay of Rainbows, vond het Jakob Bro Trio een glansrijk slot. Dat ze er zin in hadden was duidelijk (‘We hebben maar 50 minuten en 50 songs dus ik ga weinig praten’, sprak Bro) en dat ze nog een keer alles wilden geven al snel ook.

Hoe ongrijpbaar mooi muziek kan zijn wordt met deze mannen elke keer weer wonderbaarlijk werkelijkheid. Ik heb ze (gelukkig) heel veel zien spelen en elke keer klinken ze weer beter. Dat klinkt ongelooflijk en ik ben me daar van bewust. Het is alleen een feit, ik kan er niets aan doen. Met het wonderbaarlijk mooie geluid dat de Kamermuziekzaal herbergt stegen Bro, Morgan en Baron langzaam op met schitterend samenspel waarin avontuur en bizar grote muzikale klasse elkaar vloeiend vonden. Wat een ongelooflijk genot om deze mannen samen muziek te horen maken en hoe prachtig om te zien hoe ze zelf ook zichtbaar genieten van wat ze samen creëren.

De composities van Bro hebben een tijdloosheid en melancholie die vol op de emotie raken. Het zo fraai ingetogen spel van Bro, met die fijne looping en effecten, dan weer dwars en zwaar dan weer warm, breeduit, haast licht, is al een genot op zich. Hoe Morgan zijn briljante spel inzet met die fijne eigenwijsheid zoals de echt groten dat kunnen en Baron dat op zijn geheel eigen wijze ook doet, maakt dit trio een volmaakte unit. Bro wil absoluut niet dat zijn band een gitaartrio genoemd wordt en hij heeft gelijk. Hoewel zijn naam op de hoezen van de platen staat is hun muziek de som der delen.

Het concert op Brugge Jazz 2018 bracht echt alles wat dit trio zo bijzonder maakt samen. Die zo wonderbaarlijk mooie klanken waarmee Bro vanuit zijn gitaar (en niets gezeik met ‘cool’ gitaren wisselen, gewoon alles op één gitaar doen) de zaal verwarmt met de openingsklanken van Gefion en waar Morgan en Baron inhaken is pure magie. Heerlijk om de mannen daarna het ijzersterke van dwars gitaarwerk voorziene, Dug op te horen tillen. Met het wonderlijk mooie Mild gaat het trio weer die onwaarschijnlijke droomwereld in die je met je ogen dicht in de hemel doet belanden. Wat een magie en emoties kan muziek toch hebben.

De folk van Evening Song klinkt zo subtiel als muziek maar kan zijn. En luister toch eens hoe Morgan en Baron op die zo simpele melodie van Bro aansluiten en hoe ze samen de compositie naar een ander universum verplaatsen. Eigenlijk is Oktober me zonder trompet (op de plaat van de overigens geweldige Pikke Mikklborg) nog dierbaarder. De versie die ze vanmiddag spelen is gelijk mijn favoriete. Met een ronduit weergaloze versie van Weightless sluiten ze het concert vervolgens magistraal af.

Natuurlijk is 50 minuten voor dit trio veel te kort. Muziek van zo’n emotionele impact en klasse mag eindeloos duren. Het trio Bro, Morgan en Baron is momenteel op een eenzame hoogte beland. Een bijna ongeëvenaarde hoogte. Wat een muzikale magie spat er van deze mannen af en wat heeft hun muziek alles wat tot verwondering leidt. Magische klasse en een ronduit legendarisch optreden.