Zo vlak na een vol muziekweekend stappen we maandagochtend gewoon om kwart voor elf in de ochtend weer de kelder in voor een concert. Niet de jazzkelder van Batzen Sudwerk deze keer maar de kelder van het Waaghaus. Percussionist Tilo Weber, die we gisteren al solo zagen in het Goethe Haus, speelt daar samen met violist Theo Ceccaldi.

Fijn uitdagend duo, deze twee muzikanten. Nu is voorspelbaarheid al sowieso niet wat Südtirol Jazzfestival Alto Adige voorstaat maar het blijft geweldig dat elke muzikant hier nieuwe grenzen blijft opzoeken. Ook Weber en Ceccaldi duiken diep de experimentele jazz in met een uitbundig concert.

Alhoewel ze nog wat ingehouden beginnen, slaat het vuur al snel in de muzikanten en in hun muziek. De vrijheid van jazz gecombineerd met klassiek en folk en flink doorduwend naar experimenteel. Energiek spelen ze een set die van ingetogen naar superenergiek gaat, zelfs zo energiek dat Ceccaldi in zijn drukke hoofdbewegingen zijn bril van zijn hoofd ziet glijden, op de grond.

Fijn om deze twee muzikanten samen zo intens te zien spelen en wat een heerlijke set om de dag mee te beginnen. Naar buiten lopen de warmte in voelt gelijk heel anders. Ik maak me op voor een middaglang verslagen schrijven (die jullie al hebben kunnen lezen onderhand) omdat het avondprogramma pas om 19.30 weer begint.

In het Kapuzinerpark speelt Velvet Revolution. Het internationale trio met daarin de Britse Jim Hart (vibrafoon), de Duitse Daniel Erdmann (sax) en de Franse Theo Ceccaldi (de violist die we vanochtend al zagen in het Waaghaus) speelt een luisterrijke set die eigenlijk redelijk ingetogen is en aan het vibrafoongeluid van een geweldige spelende Hart zijn kracht ontleent.

Het trio verrast op het grote podium met een fraaie set aan composities die in een haast droomachtige sfeer beklijven en maar enkele keren wat steviger uitpakken. Zeer fraai. Van een geheel andere orde zijn de vier dwarsfluiten in het geluidsveld van Nancelot, het concert dat vanwege het slechte weer van die middag naar en schoolgebouw aan de rand van het centrum is verplaatst en daar in de aula/concertzaal plaatsvindt.

Net als vorig jaar Sun-Mi Hong weet ook deze band in de zaal te verrassen met prachtige arrangementen die de vier dwarsfluiten een sprookjesachtige sfeer meegeven. De vrijheid van jazz gecombineerd met klassiek en folk fraai verbonden. Eigenlijk veel te mooi om dit te laten verstoren door het drumgeluid van Tilo Weber die overduidelijk zijn rol in dit gezelschap niet echt weet.

Zo breekt hij al snel in het eerste stuk in om het fraaie spel van de dwarsfluitisten te verstoren door er met een funky drummer beat op in te breken. Zeer ongepast om de sound van de fraaie spelende muzikanten zo te verruïneren. En het komt vanaf dat moment niet meer goed. Hoe mooi de dwarsfluiten bij elkaar kunnen klinken hoor je natuurlijk wel tussendoor in de rustiger passages.

In het Batzen Sudwerk halen we daarna nog even wat inspiratie en avontuur op bij Beatdenkers POLYPLAY, de band rond de Duitse multi-instrumentalist Beatdenker met Olga Reznichenko (synths/elektronica) en drummer Philip Dornbusch. Ze spelen een lekker dwarse set waarbij grooves in de kiem worden gesmoord met uitgelaten elektronische klanken.

Batzen Sudwerk is nu al jarenlang rond middernacht de verzamelplek voor alternatieve sounds en doet ook vanavond die eer volledig gelden. Heerlijk om muzikanten zo dwars tegen de regels in te horen gaan en typisch ook muziek om live mee te maken. Alsof ze niet alleen het publiek maar ook zichzelf willen blijven verrassen door avontuurlijk steeds de ‘andere’ muzikale afslag te nemen.

2 foto’s onderaan: Südtirol Jazzfestival Alto Adige