De stad, de bergen en nog één keer vol de muziek in

Een week lang Südtirol Jazzfestival Alto Adige betekent heel veel muziek maar ook een mooie kans om Bolzano en haar omgeving goed te bekijken. Natuurlijk zijn er de trips om muzikanten in de bergen te zien spelen maar elke keer als ik er ben pak ik ook wat nieuwe dingen bij. Er zijn twee belangrijke kabelbanen die vanuit het centrum de bergen op gaan. Eén vanuit het centrum aan de overkant van de rivier en één vanuit de rand van het centrum.
Als er even niet geschreven hoeft te worden (wat met een vol programma als dit festival weinig voorkomt als je dagverslagen schrijft) is een wandeling in het prachtige centrum en daar een lekkere Italiaanse koffie halen, met daar een Italiaanse versnapering bij, al een uitstekende keuze. Gaan lunchen in het centrum met z’n ontelbare restaurants als net zo.
Maar het fijnste is om met de kabelbaan de 12 minuten lange trip de bergen in te gaan en daarna een flinke wandeling datzelfde te doen. Ten eerste is het in de bergen koeler (het was in de stad de afgelopen week tegen de 30 graden) en ten tweede is het uitzicht er belachelijk mooi. Ook in het gebied rondom Bolzano heeft het de afgelopen maanden veel geregend, en dus hoog in de bergen ook nog flink gesneeuwd. Dat betekent niet alleen dat het er ontzettend groen is maar je dus ook nog uitzicht op besneeuwde bergtoppen hebt.
Donderdag was een concertluwe dag dus na wat schrijfwerk de bergen in. De kabelbaan naar Ritten om daar van het prachtige uitzicht te genieten en wat te lunchen met uitzicht op al dat prachtigs. Het is kraakhelder boven op de berg dus ik kan op mijn laatste dag hier nog even de frisse lucht boven tot me nemen en het uitzicht nog even optimaal op me in laten werken voordat ik morgen weer naar ons platte land vertrek.
Met nog steeds het prachtoptreden van Skylla is mijn hoofd begeef ik me in de avond weer richting het Kapuzinerpark om daar het laatste optreden van mijn trip naar hier te gaan zien. Jet Whistle is de jonge band rondom fluitist Fanny Martin die jazz, hiphop en het klassiek van Pierre Boulez proberen te combineren.
Het is een band vol veelbelovende muzikanten die mooie muziek maken maar ik merk, festivals eigen natuurlijk, dat mijn hoofd nog te vol zit met alles wat ik de dagen hiervoor gezien heb. En vooral dat geweldige optreden van Skylla. Ik merk dat de band mij niet de spanning biedt die ik nodig heb om vol in hun geluid te gaan zitten. Natuurlijk heeft dat ook te maken met de leeftijd en ervaring van deze muzikanten.
De avond sluit ik uiteindelijk af in het Batzen Sudwerk waar een 5 uur durende (!!) exercitie plaatsvindt waarbij muziek en dans elkaar vinden: het Kabarila concept. Het is een 5 jaar achter elkaar terugkerend project (vorig jaar was de start) met een groep dezelfde muzikanten (Lukas Kanzelbinder, Delphine Joussein, Johannes Schleiermacher en Julian Sartorius) en dansers (Dante Murillo, Daphna Horenczyk en Jaroslav Ondrus).
De muziek heeft een opzwepend en vrijheid waarin groove de basis is en waarbij het publiek meedansend kan zijn/of uit het publiek getrokken wordt. De ruimte is vooral opgezet om te dansen (voor de dansers eerst natuurlijk) en voor het publiek is maar twee rijen ruimte wat een behoorlijk beperkende werking heeft. Vrijwel iedereen stapt dus voor een kortere periode (gemiddeld zo’n half uur) binnen om andere de kans te geven het project ook te zien.
Het is fijn om dit project onderdeel te laten zijn van Südtirol Jazzfestival Alto Adige omdat het een absoluut extra op de programmering is. Vanaf 9 uur in de avond tot 2 uur s’ nachts is het een waar spektakel. Ik loop twee keer binnen om het laatste wat ik deze editie van het festival te zien en horen krijg nog even op me in te laten werken. Dan is het echt op en mag ik na een fijne nacht en ontbijt in dat fijne festival/Laurin Hotel weer richting Nederland.
In de trein vanuit Bolzano, uitkijkend naar die prachtige groenen bergen die aan me voorbij trekken, denk ik terug aan de zeven ontzettend fijne dagen aldaar en stiekem kijk ik al vooruit naar de volgende editie.