Impressionante, broeierige New Orleans stuff van Mr.Paul & The Lowriders en helse divablues op (Ge)Varenwinkel

Na Richville, het duo met gitarist Richard van Bergen en Jody van Ooijen die de percussie verzorgt komt Mr.Paul het podium opgewandeld met The Lowriders. Paul van Bruystegem (Lange Polle) verdiende zijn prille snarensporen bij The Boxcars, die we nog beleefden op een finale van Humo’s Rock Rallye in 1982 ook Big Bill, Wolf Banes en BJ Scott engageerden ooit Mr.Paul, hij werd op studiosessies met The Popgun en Neeka gesignaleerd en flankeerde Frankie Miller en Tom Robinson op het podium. Na een succesvolle periode met Triggerfinger komt de gitarist uit Leuven aanzetten met een persoonlijk project.

Unguarded Toughts is een catalogus die teruggrijpt naar Paul’s favoriete muziekjes en kwam gedeeltelijk tot stand in New Orleans. Dat is de mythische plaats waar we zondagnamiddag belanden in een zwoele, vochtige hitte met de intro Blue Moon. Mr.Paul blijft het hele concert aan de zijkant van het podium aan zijn stoeltje gekluisterd, omringd met enkele van zijn gitaren die hij sporadisch bepoteld. The Lowriders bieden meer dan voortreffelijk ondersteuning, Op de voorgrond Alain Louie (Van der Borgt) die zang- en snarenpartijen deelt met Tijs Vanneste. Na het ritmisch lijflied Lone Rider zijn we met Out Of The City, een parel van Allen Toussaint, meteen terug in Crescent City. Het zelf gecomponeerde My Shangri-La sluit daar mooi bij aan en stilaan onthult zich de rest van een imposant muzikaal collectief, de slidegitaar van Jan Oelbrandt vermengt zich met orgel en piano van Patrick Cuyvers en we horen de trompet van Sam Vloemans in de sfeervolle, zwoel meanderende instrumental. Vervolgens kondigt Paul een nummer van favoriet Steve Winwood aan, het betreft hier Why Can’t We Live Together van Timmy Thomas die er in ’73 een hit mee scoorde discohit mee scoorde en decennia later gecoverd door Winwood. Met excellente zang van Alain, Paul’s Telecaster en een snedige gitaarsolo van Oelebrandt krijgt de song een eigen twist als Everybody Wants To Live Together, meer dan ooit een hopeloze verzuchting. Uit een mysterieus Doors-achtig aanloopje doemt Eight Miles High op en de sax van Frank. Met het harmonische stemmenwerk, ondersteunt door een geïnspireerde psychedelische snarencollage, verzeilen we in het vroegere Laurel Canyon. Het door Tijs gezongen Shimmer and Shine, oorspronkelijk een duet met Neeka, ademt een dromerige sfeer uit die overloopt in een evocatie van Dr.John’s Walk On Guilded Splinters met glansrol voor de ritmesectie met veteraan Stoy Stoffelen en Vladimir Geels de oorspronkelijke bassist bij Triggerfinger en Mr. Paul zijn Danelectro gitaar opdiept. Na dat broeierige Voodoo- epos even op adem komen met resonerend snarenwerk en door JJ Cale geïnspireerde snarenloopjes in Cinnamon Blood. Ter afsluiting passeert Low Rider van War, de harmonica wordt geflankeerd door trompet en sax. Jeff Beck’ Bolero verweven met flarden Pink Floyd ronden de set indrukwekkend af.

Xander & The Pirates is een oer Brits verhaal van Stuart en de eenarmige leadgitarist Keith Xander, ondersteund door slides van Mike Gay e met de Goldbergs een ander broederpaar vormden ze een handvol jaren het huisorkest van de legendarisch Cavern Club in Liverpool. De grote tent zit helemaal vol al heeft dat ook met het stormweer en de bijhorend stortbui te maken. Niet echt imponerend de met oprechte oproepen voor meer vrede op aarde gelardeerde passage.

“I’m from the city baby ain’t got time to take it slow, you better get out of here”, snauwt Caitlin Krisko ons toe op een zware basbeat en rauwe gitaarriffs in het van de EP Blueprints afkomstige Piece Of You.De zelfbewuste zangeres uit Noord Carolina haalt stevig uit, ondersteund door The Broadcast, debiteert ze bij momenten loodzware garagerockerige R&B. Na een gedreven Operator volgt een lang uitgesponnen interpretatie van Can’t Find My Way Home, dat Steve Winwood met Clapton bij Blind Faith vereeuwigde. Caitlin brengt een fraaie interpretatie van die prachtige song, deels zittend op het podium dicht bij het publiek. De uitvoering van Aretha Franklin’s I Never Loved A Man toont eveneens aan dat we met een sterke zangeres te maken hebben, helaas verzandt het meestal in van die nodeloos schreeuwerige toestanden, die komen uiteraard bij gespierd werk van Led Zeppelin wel tot hun volle recht zoals een potig Rock ’n Roll illustreert.

Stef Kamil Carlens zocht en vond na zijn periode als bassist bij dEUS zijn eigen weg in de beeldende kunst en als muzikant en songwriter met Zita Swoon of als multi-instrumentalist, in een one man band of in een Dylan tribuut Op Be You Wanna Be, de nieuwste langspeler van de veelzijdige muzikant uit Schoten met The Swoon experimenteert Stef met dartele funkpatronen. Zaterdagavond in de rootstent wordt het een meer intimistische trio-set met The Poem met twee dames die de instrumentatie verzorgen Rahmat Emonds, hanteert mandoline en viool terwijl Nel Ponsaers van de onvolprezen Golden Glows toetsenwerk aanbrengt. De ingetogen set met bij momenten wonderlijke harmonische zang, wordt grotendeels verstoord door het rumoer van het publiek. Helemaal vooraan toch nog enigszins genoten van een interpretatie van een lied van Wannes Van de Velde en Still Half My Friend, een ode aan een overleden vriend. ”Ik hoorde jullie wel maar hebben jullie ons gehoord?”, sneerde de immer aimabele Stef Kamil en er volgde nog een wondermooie, tedere versie van The First Time Ever I Saw Your Face.

Bandleider en gitarist Luca Gordiano en zijn band moeten even wachten, Den Doktoor plaatst Feestvarken, het goede doel dat dit jaar geselecteerd werd om te ondersteunen nog eens in de spotlight. Geen tijd voor een uitgebreide introductie, JJ Thames verschijnt meteen op het podium de “We came and play the blues”, brult de kolossale diva uit Detroit die als tiener de blues opsnoof in Mississippi en uiteindelijk in de Bronx van New York overleefde. In moordend tempo raast ze door een ietwat voorspelbare set met een trip door Chicago en andere bluesregio. Bright Lights Big City, Ruth Brown’s Mama He Treats Your Daughter Mean. Women Scorned, een persoonlijk verhaal over het vernielen van de wagen va een ex en het onvermijdelijk bijhorende verblijf in de cel Women Scorned en een furieuze Little Richard Medley. BB King’s The Thrill Is Gone is een van de zeldzame rustpunten in een tomeloze set. Met Ring My Bell diept JJ nog een oude discohit op, als we richting parking wandelen horen we nog net flarden het op strakke ritmiek geënte Whipping Post van The Allman Brothers. Energieke, helse divablues.