Dat het uit Leeds afkomstige, tegenwoordig vooral vanuit Londen residerende, Submotion Orchestra op zondagavond 22 november het London Jazz Festival in de grote zaal van de Barbican mocht afsluiten kon als een grote verrassing gezien worden. Ook als een zeer terechte keuze.

Het inventieve electronic collectief uit Leeds, vrijwel geheel bestaand uit volleerde jazzmuzikanten, maakte de afgelopen jaren met hun debuut Finest Hour (2012) en opvolgers Fragments (2013) en Alium (2014) grote indruk en wisten een grote following te creëren die in hun thuisland tot steeds meer uitverkochte grotere zalen leidde. Ook omdat veel van de leden van de band zich ook in jazzoutfits vertonen (drummer Tommy Evans met zijn veelzijdige Tommy Evans Orchestra en toetsenman Taz Modi in Matthew Halsall’s Gondwana Orchestra) en binnen de sound van Submotion rijkelijk putten uit de jazz en deze genadeloos vermengen met electronic, dub en pop waren ze op de laatste avond van deze London Jazz editie in de Barbican volledig op hun plek.

Voor het zeer speciale concert had de band 4 strijkers en 2 achtergrond zangeressen aan het bandgeluid toegevoegd. Hoewel de band met een drummer een percussionist, een bassist, toetsenman, een electronics/flugelhorn speler en een zangeres al een behoorlijk vol geluid hebben pasten de extra muzikanten als gegoten. Het maakte de songs nog rijker. Met een uitgelezen set maakte de band maar weer eens heel erg duidelijk dat ze tot een van de meest interessante bands van Engeland gerekend mogen worden. De bas klonk heerlijk diep en zwaar de drums en percussie inventief en gedreven en toetsenspel was uitzonderlijk en de immer prachtig frontaal klinkende flugelhorn maakt het geluid van de band helemaal af.

Zoals altijd was zangeres Ruby Wood, momenteel hoogzwanger, het stralende middelpunt. Met haar fijne stem, mooi gedrenkt in de fijne galm, weet ze steeds weer de juiste sfeer aan de songs te verbinden. Vooral bij prachttracks als Blind Spot, met een prachtig strijkarrangement, wist ze tot grote hoogte te stijgen. Ook een song als Worries klonk echt weergaloos mooi.

De nadruk bij het Barbican optreden lag vooral op het rustiger werk van de band, wat Wood natuurlijk in haar minder bewegelijke mogelijkheden, veel beter lag. En hoewel toptracks als It’s Not Me It’s You of Chrome Units heel fijn waren geweest om in deze setup te horen werden ze niet gemist. Daar was de set veel te zorgvuldig voor opgebouwd en heeft de band gewoonweg te veel muzikaal superrijke songs voor. De instrumentale concertopener Intro en het daarop volgende Perfection en Shine waren al genoeg om te weten dat dit een memorabel avond zou gaan worden. De band speelde een indrukwekkende set met songs die elke luisterbeurt weer meer muzikale geheimen prijsgeven. En instrumentaal waren alle leden in absolute topvorm. Het zaalgeluid, aangestuurd door producer/bandlid Don Ruckspin, was weergaloos. Af en toe had het nog wel wat harder gemogen maar dat is omdat de band dan zo lekker moddervet kan klinken.

Toen de band met de titeltrack van hun debuutalbum het concert afsloot werd wel heel erg duidelijk hoeveel stappen de band heeft gemaakt en hoe ver ze zijn gekomen. Geweldige band, fraai memorabel concert.