Eindelijk is het, ondertussen, klassieke debuut Finest Hour van het Leedse Submotion Orchestra dan op vinyl verschenen, dubbelvinyl nog wel. Compleet met 2 extra tracks. Wij waren vanaf het allereerste moment verliefd op hun sound. Gingen zelfs nog met de camera naar Leeds toe om ze voor het verschijnen van hun tweede plaat op beeld vast te leggen. Met het verschijnen van het vinyl die recensie nogmaals prominent zoals deze online verscheen op 26-01-2012. Met wat aanvulling voor de dubbele vinylversie als slot.

‘Soms komt er een debuutalbum uit dat je gelijk omver blaast. Finest Hour van het uit Leeds afkomstige heeft exact die verrassing waarop je hoopt als je muziek van een nieuwe band hoort.

De leden van de 7-koppige band vonden elkaar op de Leeds College of Music en startten Submotion Orchestra met het idee dat hun muziek niet duidelijk omlijnd zou moeten zijn. Met bandleden die allen een andere muzikale achtergrond en interesse hebben was dat ook de meest logische stap. Ze vonden elkaar in een mix van dubstep, jazz, soul, electronic, dub en fijne filmische sferen.

Als instrumentale band begonnen werd de band uiteindelijke vervolmaakt toen zangeres Ruby Wood tot de band toetrad. Met wekelijkse optredens in de lokale Hulkaz Bar werd vervolgens de progressie van de band in volle vaart zicht en hoorbaar. In de winter van 2010/2011 en de lente van vorig jaar werd vervolgens het debuut Finest Hour opgenomen.

Finest Hour is een erg spannende collectie songs waarop de daadkracht van de band in opzwepende ritmes perfect samenvalt met de genialiteit van de instrumentalisten en de fijne en warme structuur van de songs. De ultradiepe baslijnen van Chris ‘Fatty’ Hargreaves, de filmische sfeer van de arrangementen door toetsenman Taz Modi als een rijk geschakeerd tapijt uitgerold, de sfeerverrijkende klanken van de trompet van Simon Beddoe, de warme zang van Wood en de heerlijk rijke drumsound van Tommy Evans, en percussie-aanvullingen van Danny Templeman, maken Submotion Orchestra tot een ware aanwinst binnen het muzieklandschap.

Gelijk met openingstrack Angels Eyes kun je in de sfeer proeven die de rest van Finest Hour herbergt. Met achtereenvolgend Backchat en Always wordt de structuur in songs van de band alleen maar meer zichtbaar. In een eerlijke wereld was Always trouwens overal al een dikke hit geweest…! All Yours is een absoluut hoogtepunt. Als een vrijwel akoestische song begonnen opent de song zich via een heerlijke trompetsolo naar een heerlijk apotheose. Geniale track!

Pop ’n Chock is daarna dan weer een heerlijke instrumentale floorfiller met dikke beats en zeer vette bassen. Boven die beats uit bouwen de blazers een erg fijn jazzy feest. Het zeer sfeervolle Suffer Not wordt dan weer opgevolgd door het heerlijk stuwende Secrets. Met die dikke blazerssectie (hoor ik nu ska?) een track die live ook ongelooflijk zal gaan knallen.

Ook het titelnummer, klassiek bij aanvang, is zo’n warme popsong die zich uitbouwt tot epische sferen. Het jazzy Perfection is de warme afsluiter van een indrukwekkend debuut dat zich na een keer luisteren volledig in je hoofd plant. Nadat het album in pracht wegsterft is er maar een ding mogelijk: zo snel mogelijk die startknop weer indrukken!’.

Op de dubbelvinylversie van het album staan op kant D naast de officiële afsluiter Perfection nog twee extra tracks: Een wel heel fijn opwindende Planas remix van de titeltrack en een ingetogen akoestische versie van All Yours, waar eigenlijk alleen Modi en Beddoe de muzikale omlijsting vormen om die warme stem van Wood.

Finest Hour was al een voortreffelijk vastgelegd album. Bandlid Dom Howard alias Ruckspin was volledig verantwoordelijk voor de sound van de band en als vermaard dubstep-dj wist hij exact wat de songs nodig hadden. Zijn fantastische productiekwaliteiten klinken op vinyl nog scherper, dieper. Wat een onvervalst en opwindend meesterstuk is dit album toch. Zo’n album dat elke luisterbeurt weer dwingt tot opnieuw luisteren. Precies dus zoals ik in 2012 (tien jaar geleden) dus al schreef.