Een van de meest spannende jazz-evenementen wordt al sinds een flink aantal jaren rond eind juni, begin juli gegeven in het Noord-Italiaanse Bolzano onder de noemer Sud Tirol Jazz Festval. Wij waren op uitnodiging aanwezig om verslag te doen. Uitgenodigd door de organisatie die daarover geïnformeerd was door mede programmeur Kit Downes, die onder de noemer UK Sounds voor de organisatie een flinke lijst Britse jazz muzikanten had mogen uitnodigen. De diversiteit maakte het festival een van de meest avontuurlijke van deze zomer.

(vervolg van Groot muzikaal spanningsveld Sud Tirol Jazz festival (part. 1)

Op de woensdagavond was er een grote verrassing op het grote plein van Bolzano te zien. Three Trapped Tigers speelde een overweldigende live-set die eens te meer aangaf dat ze nu echt de perfecte vorm hebben gevonden in het vertalen van electronic naar een bandgevoel. De band bestaande uit Tom Rogerson (piano, keyboards), Matt Calvert (gitaar, synths, electronics) en Adam Betts (drums) speelde al eerder op belangrijke festivals (zoals de 2012 editie van Punkt) en maakte op Sud Tirol Jazz wederom grote indruk. Het is echt ongelooflijk hoe de uit de computer gefabriceerde ritmiek van de electronic door Adam Betts naar echte drums vertaalt. Het is al net zo indrukwekkend hoe Calvert en Rogerson daar op in spelen. Hoewel alle muziek volledig uitgeschreven is en er geen ruimte voor improvisatie is, is er toch een groot gevoel van verrassing. Dat zal zonder twijfel liggen in de enorme drive van de band, de sterke composities en de heerlijk overrompelende, tegen stevige rock aanleunende sound. Hoewel de mannen allemaal in jazz afgestudeerd zijn en daar hun muzikale basis hebben laat Three Trapped Tigers een prachtig door gedefinieerde sound horen.

Op de donderdag- en vrijdagavond was er een buitenpodium aan de achterkant van het Museon neergezet. Met prachtig uitzicht op de bergen was het donderdagavond eerst tijd voor het collectief Polar Bear, die in Ruth Gollar een prima vervanger had voor de zieke Tom Herbert. De gekozen set was sfeerrijk maar miste helaas wat pit, opvallend genoeg. De locatie was een uitgelezen plek om eens flink te vlammen en grooves flink op te duwen maar dat liet de band van Seb Rochford eigenlijk na. Met een fijne versie van Don’t Let the Feeling Go (afkomstig van hun sterke nieuwe album Same As You) hadden ze het willige publiek zo meegekregen. De kans om het publiek wel volledig te overtuigen pakte Shiver dus maar. De band uit Leeds rond de enerverende gitarist Chris Sharkey pakte flink uit in super avontuurlijke en lekker lang uitgesponnen composities die Sharkey de optimale kans gaven optimaal te excelleren. Met het geweldige ritmetandem Joost Hendrickx (drums) en Andy Champion (bas) heeft Shiver dan ook de ideale twee-eenheid om de ruimtelijke dan weer heerlijk door de blender getrokken gitaargeluid van Sharkey van flink wat power te voorzien. Wat een fascinerende openbaring deze band.

Op een van de mooie pleinen van Bolzano was ook het Jazz Station ingericht waar verschillende erg interessante workshops werden gedaan. Natuurlijk was het fijn om een workshop van Ruth Goller en Kit Downes mee te maken over harmonie in compositie. In duidelijke bewoordingen legden ze uit hoe harmonie werkt waarbij het keyboardsspel van Downes en het basspel van Goller leidend waren. Al snel ontstond er een levendige discussie met het publiek. Ook een fijne workshop was er met Matt Calvert (gitarist/keyboardspeler van onder meer Three Trapped Tigers en Strobes) die vertelde hoe de sound van een band tot stand komt en hoe deze verder evolueert. Met beeld en geluid (van zijn eigen band tot grote invloeden als Aphex Twin en Squarepusher) legde hij uit hoe hij composities schrijft en uitwerkt en wat voor invloed deze hebben op het geluid van de band. Calvert had een verhaal waarin hij duidelijk de filosofie en inspiratie uitlegde waardoor je een nog veel duidelijker beeld kreeg van waar hij muzikaal voor staat.

Het buitenpodium van Museon kreeg op vrijdagavond een waardig afsluitoptreden van het Belgische Flat Earth Society dat met een enerverende set wederom liet horen een van de meest opzwepende orkesten van Europa te zijn. Het feest waarmee ze muziek maken en de humor die ze daarin stoppen betekende een ijzersterk optreden waarmee men elk festival met gemak kan afsluiten en de zaal op z’n kop kan krijgen.