Twee alternatieve Belgische bands, The Hourglass Instinct en Peuk, traden zaterdagavond in podium ’t Beest in Goes. Tegen de achtergrond van al die middle-of-the-road-bandjes en tribute acts een mooi initiatief van ’t Beest om twee alternatieve bandjes uit het cultureel rijke Belgenland te programmeren.

Al eerder haalde ’t Beest zuiderburen op het podium en wel onder de noemer Goesting. De opkomst was niet super, maar er was genoeg publiek om het gezellig te maken en wat deze nieuwe Belgische bands brachten werd duidelijk goed gesmaakt.

Het powertrio The Hourglass Instinct uit Belgisch Limburg noemt onder andere The Black Keys, White Stripes, Rolling Stones, Iggy Pop, Rival Sons, Led Zeppelin als invloeden. De drie heren zullen ook het onverslaanbare Triggerfinger wel meerekenen, maar bakken er een eigen brood van.  Een fijn lawaaierig brood, welteverstaan.

Rauwe energie, krassende, grommende en jankende gitaren, op een bedje van woeste drums en vervormde bastonen, maar vooral ook de sterke hooks vormden het fundament bij The Hourglass Instinct. Ze knalden erin zonder omhaal en namen hooguit wat gas terug in een rauwe blues, zonder in clichés of nodeloos gepiel te verzanden. Benieuwd wat deze band nog gaat bereiken op de podia van de Lage Landen.

Peuk bestaat uit Nele, Jacques en Dave. Ieder apart doen ze nog van alles ernaast. Drummer Dave Schroyen speelt ook bij de internationaal geroemde Evil Superstars, Millionaire en bassist Jacques Willems bij Heisa. Het zijn dus niet de minsten die die vrijdagavond in ’t Beest stonden. Zangeres/gitarist Nele is jong, maar wel de leider en het gezicht van de band. Samen stonden ze garant voor pisnijdige sludge pop. Qua aanpak doet de band denken aan bijvoorbeeld Sonic Youth, The Breeders en niet te vergeten Nirvana, met afwisselend lekker rammelende melodieuze stukken en wild freakende uitspattingen.

Naam en faam werden verworven met een jaar van zinderende optredens, een in recordtempo uitverkochte EP en de debuutplaat op Fons Records. Nauwelijks op een dag op een tape gebraakt, ruw en onbespoten zoals al de beste rock ’n roll. ‘Denk aan een vroege Cat Power die de versterkers van Sonic Youth even mag lenen’, aldus de band zelf.

Mooi was hoe de frontvrouw bij het publiek een tikje verlegen informeerde wat Neeltje Jans is. Dat staat in Zeeland op de borden, maar de faam van dit kunstmatige eiland in de Stormvloedkering is duidelijk nog niet tot in Belgisch Limburg doorgedrongen. Zelf heet ze Nele Janssens, vandaar haar verwondering.

Het zorgde voor een luchtig moment te midden van een genadeloze bak herrie en muzikaal geweld, waarbij de band er duidelijk niet op uit was om gemakkelijke hits te scoren of anderszins zoete broodjes te bakken bij het publiek.