×

Concert

19 november 2016

Gentse eigenzinnigheid met Trixie Whitley in Trix

Geschreven door: Philippe De Cleen

Label: Sony

De Gents-New Yorkse Trixie Whitley heeft nog maar net het nieuwe Sway uit, een album vol outtakes en livesessies die te goed bevonden werden om niet uit te brengen. Vanzelfsprekend kwamen enkele songs uit dat nieuwe album terecht op de setlist. Plaats van het gebeuren: een volledig uitverkochte Trix die de locatie was van een internationaal gekleurd spektakel. La Trixie, omringd door een New Yorkse band (met o.a. Chris Morrissey op bas), nodigde daarvoor graag onder meer Ian Clement, Echo Beatty, Blow en Melanie De Biasio uit en mocht de Radio 1 sessies op haar kenmerkend eigenzinnige wijze afsluiten.

En zo komt het dat we op een regenachtige avond als deze Trix binnendruppelen. De wat belegen grollen van Luc Janssen (ja, beste Luc, de Daan mop met de witte streep gaat intussen best al wel even mee) en de noodzakelijke oefening in applaus vergaten en vergaven we snel toen Trixie Whitley het podium opklauterde.

Trixie is nog maar 28, al heeft ze op jonge leeftijd veel kennis en wijsheid vergaard. Evenzeer is er op zeer korte tijd veel veranderd in haar leven : de geboorte van haar kind, maar ook de release van Porta Bohemica, de opvolger van het veelgelauwerde Fourth Corner, maakte veel bij haar los.

Whitley opende de set helemaal solo met Oh The Joy. Een elektrische gitaar die rauw gegeseld werd en de zangeres die haar hoge, lichthese stem uithaalde. Direct erop volgend: een knap A Thousand Thieves en een fraai bijeengepuzzeld Pieces. Met die drie songs zette ze zichzelf meteen op de kaart.

De connectie met haar voormalige thuisbasis Gent is en blijft er nog steeds, vandaar dat ze vree wijze Gentenaar Ian Clement (brulboei bij Wallace Vanborn) mee op het podium vroeg. Die mocht enkele nummers solo brengen en koos eerst een nummer uit zijn album Drawing Daggers (Kissing The Claw) en daarna het voorlopig onuitgegeven Harvey, een nummertje dat op zijn nieuwe plaat zou gaan belanden. In tegenstelling tot wat hij bij Wallace Vanborn uitsteekt, klonk hij hier best gevoelig en breekbaar. Een heel andere gedaante van Clement die we hier dus te zien kregen. Vervolgens kwam Trixie en band er weer even gezellig bij voor Someone To Color With (uit Sway). Een verzoekje van Clement zelf. Heerlijk om ze met de gezichten naar elkaar toe en tegen elkaar op te zien zingen. Een fijn moment.

De sessies zijn ook een erg dankbare gelegenheid om muzikale vriendschappen in de verf te zetten. Whitley stak in dat verband maar al te graag de hand uit naar Echo Beatty (met o.a. hartsvriendin Annelies Van Dinter, instrument- en klankfetisjist Jochem Baelus en drummer Louis Evrard), de band die onlangs het prachtige Nonetheless uitbracht en met Whitley mee op tournee ging. Baelus en Evrard waren nergens te bespeuren, maar Van Dinter vertegenwoordigde Echo Beatty naar beste vermogen. Heel goede vrienden onder elkaar en dat vertaalde zich ook naar het podium. Snel joeg ze een ruwe opstoot van vitale energie door de zaal. Krachtig, zoals onder meer tijdens het nieuwe Bullet For Love, dat ook al afkomstig was uit Sway. Maar ook de eigen nummers van de band (Hunger Hunger, Soldier On Furlough) kwamen, met ondersteuning van Trixie op drums en Ian Clement op gitaar, gelukkig erg goed en gespierd uit de verf.

En dan was het tijd voor de revelatie van de avond in de gedaante van Blow. Een mysterieus, gemaskerd trio dat met twee tenorsaxofonisten en een drummer de zaal vol Radio 1 luisteraars de wenkbrauwen deed fronsen. Vreemde eend in de bijt, maar in de feiten ook de ontdekking van de avond. Denk gerust aan een meer instrumentale, door een stevig shot Coltrane geïnjecteerde, volledig op hol geslagen Morphine. Blow kreeg op Theater Aan Zee volstrekt terecht een prijs voor jong, nieuw talent en dat bewezen ze hier op dit grote podium – een heel andere ervaring dan het busken in de Oostendse straten – graag. Samen met Whitley waagden ze zich onder meer aan een Bahaus cover (Bela Lugosi’s Dead), die haast klonk alsof Joy Division een samenwerking met Peter Brötzmann aanging. Dolletjes dus. Samen met Face Tripper, For Smart Living en The Shack vormden die een erg fijne set. De fiscus weet nog steeds niet wie ze zijn, wij nu gelukkig wél. Ga die bende zeker dus checken als de kans zich voordoet.

Terug naar Trixie zelf. Wat doe je als een uiterst sensuele song als Breathe You In My Dreams opduikt? Ternauwernood het kippenvel trachten tegen te houden? Niets? Het liet het publiek even dromen tot het tijd was voor een wat intiemer hoofdstuk.

De erg sympathieke en best geestige Amerikaanse bassist Chris Morrissey mocht zich voor de gelegenheid als componist profileren en bracht twee eigen nummers die wat naar José Gonzalez neigden, maar toch ook een eigen, dwars en eigenzinnig smoelwerk lieten zien. Een fijne, zij het iets te brave en vooral te korte passage van deze creatieve ziel die van de gelegenheid gebruik maakte om wereldkundig te maken dat zijn favoriete bier Orval is.

Na dit intermezzo blies de zangeres zelf de boel dan maar terug leven in. Dat deed ze, met behulp van haar excellent musicerende groep, onder meer met Salt en Closer en een tot de naakte kern herleid Fourth Corner. Ook hoorde je hoe zij op Porta Bohemica meer dan ooit gebruik maakte van electronica. Trixie staat matuurder in het leven, en dat hoorde je ook op die gerijpte songs.

Op de valreep werd de Belgo-Italiaanse Melanie De Biasio aan de affiche toegevoegd. Die stond enkele dagen terug ook nog mee op het podium van The Cinematic Orchestra in de AB om er een erg gesmaakt gastoptreden te geven. En ook al bracht het duo maar één nummer, een weergaloos fraaie cover van het door Nina Simone bekend geraakte Be My Husband, toch wisten Whitley en De Biasio daarmee de set naar een geweldig hoogtepunt te brengen. Twee eigenzinnige, zelfbewuste jongedames onder elkaar die een groots moment tot stand brachten.

En dan werkte Whitley zich door de finaleronde met onder meer Need Your Love en Soft Spoken Words. Zij tekende met haar radio 1 sessie voor een uitgesproken eigenzinnig concert, waarbij zij maar al te graag de hand reikte naar nieuw talent zoals Blow en Echo Beatty en via die samenwerkingen fraai haar allround muzikantschap belichaamde. En ook al heeft ze op jonge leeftijd met heel grote muzikanten samengewerkt, ze blijft zonder verpozen zichzelf in vraag blijft stellen en exploreert steevast nieuw muzikaal terrein. En zit er al eens een wat onbedoelde klank tussen, dan laat ze die gewoon ook voor wat het is. Kleine ongelukjes maken nu eenmaal deel uit van het leven. Op die manier dook ook de geest van pa Chris Whitley even om de hoek kijken en knikte die goedkeurend vanuit de hemel terug.

Trixie Whitley staat op 21 en 22 December in De Roma (Borgerhout).