Fourth Corner is het debuutalbum van Trixie Whitley, de 25 jarige dochter van de Amerikaanse bluesrock muzikant Chris Whitley en de Belgische Hélène Gevaert. Met het geheel zelf gefinancierde album zet de eigenzinnige en talentvolle blondine op overtuigende wijze een nieuwe stap voorwaarts in haar opmerkelijke muziekcarrière.

Hoewel Trixie in Gent was geboren verhuist ze al na zes maanden naar New York. Na de scheiding van haar ouders keert zij op haar achtste weer terug naar België, waar haar eerste schreden op muzikaal gebied beginnen. Van haar oom, dEUS-bassist Alan Gevaert, krijgt ze toen op haar tiende haar eerste muziekinstrument dat ze leert bespelen: drums.  Vervolgens raakt ze in de ban van elektronische muziek en besluit ze op haar veertiende dj te worden. Als DJ Tadpole draait ze in vele Europese clubs en festivals. Op haar zeventiende gaat ze terug naar haar vader in New York en werkt daar twee jaar als serveerster in Brooklyn en Queens. Daarnaast leert ze piano spelen en begint ze met eigen nummers op te treden. En hoewel ze de gitaar eerst als het instrument van haar vader zag moet uiteindelijk ook dat instrument ‘ er aan geloven’.  In 2008 neemt ze haar eerste EP Strong Blood op, mede geproduceerd door Meshell Ndegeocello. Deze EP overhandigt ze tijdens de Lokerse Feesten aan Daniel Lanois, die eerder het album Living With The Law van haar vader produceerde en die ze nog kende uit de tijd van deze opnames.

Lanois belt Trixie na een aantal maanden op met de vraag of zij zangeres wil worden van zijn nieuwe band Black Dub. Natuurlijk is ze gretig en hapt ze onmiddellijk toe. Er volgt een gelijknamig album en een uitgebreide tour, waar Trixie veel van leert en die haar zeker ook muzikaal vormen.

Al haar (levens)lessen en haar muzikale groeiproces komen nu wonderschoon samen op Fourth Corner. Een album waar zowel het zelfvertrouwen als de urgentie vanaf spat. Vanaf de eerste tonen van het dreigend klinkende Irene sleept ze je mee in haar veelzijdige muzikale wereld, die, met blues als solide basis vele muziekstijlen omarmt en daarnaast ook tekstueel van begin tot eind boeiend blijft. Never Enough en Need Your Love kennen een heerlijke opbouw en pakkend refrein. Met het prachtige en indrukwekkende Pieces hang je als luisteraar aan haar lippen en dat geldt voor meer nummers. De eerste single Breathe You In My Dreams en het fraaie Morelia zijn andere hoogtepunten in de categorie ‘ rustig doch meeslepend’.

Wat meer (onderhuidse) spanning zit er in Silent Rebel Pt. 2, een soort tekstuele opvolger van Silent Rebel, dat op Strong Blood te vinden is. Met name het ‘ spoken word’-gedeelte geeft een extra dimensie aan het toch al meeslepende nummer. Die spanning treffen we in overtreffende trap aan in het krachtige, op gitaar leunende Hotel No Name. Maar echt elk nummer is raak. Of het nu het toepasselijke Gradual Return, de licht naar gospel(soul) neigende titelsong of de gedreven en emotioneel klinkende afsluiter Oh, the Joy is, Trixie weet namelijk telkens weer haar eigen draai te geven aan de songs, waardoor de aandacht nooit verslapt. Sterker nog, na vele draaibeurten gaan de nummers pas goed ‘ leven’ en besef je hoe goed het album eigenlijk is. Als je de soms verlegen en fragiel ogende zangeres ziet valt dat nauwelijks te rijmen met de power en impact van haar stemgeluid en vocale bereik. Met het concluderende (en grappige) ‘ ok, that’s enough’ besluit ze het album. Al maken wij dat natuurlijk zelf wel uit en drukken we gewoon de repeatknop in!

Fourth Corner is een prachtdebuut, dat zonder twijfel een grote muzikale toekomst voor Trixie Whitley voorspelt. Met het tempo waarin ze zich blijft ontwikkelen als muzikant en tekstschrijver, kan het niet anders dat we nog heel veel van haar gaan horen de komende jaren!