Dat je een goed lied moet dragen en dat songwriting wel degelijk een vak is, bewijzen grootheden als Rick de Leeuw en Frank Boeijen wel. De grootste chansonnier die er ooit geweest is zal toch altijd Jacques Brel blijven. In België leeft het blijkbaar meer, begrijpelijk dat artiesten  naar het Vlaamse land verhuizen. Alleen Frank Boeijen blijft trouw aan Nederland en de aftrap van zijn nieuwe theatershow vindt vrijwel altijd in Cuijk plaats. Van de oude jaren tachtig Nederpop-artiesten is hij als een van de weinigen nog steeds actief, al liggen de hoogtijdagen met de Frank Boeijen Groep alweer 35 jaar achter ons. Als soloartiest heeft hij reeds zestien albums afgeleverd, en met het twee jaar geleden verschenen Subliem gebaar bewijst de liedjesschrijver dat hij nog steeds relevant is.

Het publiek is in de loop der jaren met hem meegegroeid. Voor vrijwel iedereen is het instapmoment ergens in de jaren tachtig geweest, maar ze omarmen het nieuwere werk net zo gemakkelijk als de oudere hits. Frank Boeijen staat open voor hun kritische blik, net zoals het bij een goede vriendengroep mogelijk is. Zo kan je de try-out interactie namelijk onderhand wel beschouwen. Gewoon een ontspannen avond knus bij elkaar. Ook tijdens de pandemie blijft de zanger kleinschalig verbonden met zijn toeschouwers. Als de mogelijkheid bestaat om vijftig man aan liefhebbers uit te nodigen, dan wordt er ook voor een kleine groep gespeeld. Frank Boeijen speelt op de wens van het publiek in en brengt ook nu een mix tussen oud en nieuw ten gehore.

Wat vanavond opvalt is dat Frank Boeijen het accent van chansonnier steeds meer richting zijn oude status als new wave artiest verlegt. Er wordt bewust met licht, sfeer en mystiek gespeeld, iets wat misschien nog wel het meeste in een nieuwe track als Het park opvalt. Frank Boeijen wandelt als een passant door de song welke hem zoveel bekendheid heeft opgeleverd, het Kronenburg Park. Het park waaraan zijn school lag, het park waar zijn ouders hem als kind bij de ingang voorzichtig loslaten, en met goedkeurende blik op een zondagmiddag toekijken. Het park dat je op de zaterdagavond moet vermijden. Alles komt samen in Het park, en ondertussen is het wel mijn favoriete song wat zijn recente werk betreft. Hij geeft de luisteraar een stukje nostalgie terug, en plakt daar nog een persoonlijk staartje aan vast. Het is zijn schilderij in het museum der vergankelijkheid, opnieuw van een laagje verf voorzien.

Nijmegen staat ook centraal in de verrassende openingstrack. Nijmegen bij zonsondergang, de eerste liefdes, het thuiskomen na een lange reis. Bijzonder omdat Frank Boeijen juist vaak voor Taal van de tijd als aftrapmoment kiest. Het is dezelfde nostalgie, alleen Nijmegen bij zonsondergang is net wat intiemer. Dichter bij zichzelf, dichter bij huis. Als in Nijmegen geboren Limburger heb ik ook veel met deze stad. Frank Boeijen woont in zijn lied, en bij ons zuiderlingen woont hij in ons hart. Het is een zoekende troubadour, een Reiziger zonder doel die pas het gemis ervaart als hij ver van huis is. Terugkomende thema’s, in het gedragen Vaderland, waarin hij aan de hand van Brel en Shaffy zijn heimwee verwoordt.

Het is een avond waar helden geëerd worden. Zijn band met de vroeg overleden jeugdvriend Wout Pennings, twee jonge muzikanten die pril en onschuldig onder de vleugels van Rob de Nijs een eerste plaat opnemen. En dan gaat de gedachte uiteraard ook naar Rob de Nijs uit, geen bewuste woorden, maar eventjes een gedeeld moment van stilte in de zaal. En uiteraard wordt Liesbeth List genoemd, die hem het voorrecht geeft om het stokje van Ramses Shaffy over te nemen. Ik drink is een eerbetoon aan beide grootheden van de Nederlandse chansons, de terechte goedkeuring om de naam en het gevoel hoog te houden. Het is dus een avond waar men bewust bij de sterfelijkheid stil staat, muzikanten hebben niet het eeuwige leven, de muziek heeft dat wel.

Frank Boeijen die in het recente Het park nog dat jeugdige bezit, klinkt in het tevens van Subliem gebaar afkomstige Woord voor woord juist weer oud en doorleefd. De rasartiest die normaal een paar nummers nodig heeft om die connectie met het publiek te maken, pakt de zaal dus nu al direct met Nijmegen bij zonsondergang in. Hopelijk mag deze track ook de rest van de tournee openen, en groeit het tot publieksfavoriet uit. De zanger die al in het begin van de avond een onverwacht grapje maakt als een paar bezoekers bij het intro van het zware Zeg me dat het niet zo is de zaal verlaten. Gelukkig zijn ze bij de Kom we gaan, trek je jas aan, anders word het te laat zin alweer terug, al kijk ik stiekem wel of ze niet toevallig snel hun jas aantrekken en alsnog vertrekken. Een komisch moment waar de zanger goed mee omgaat, en wat geen negatieve invloed op zijn gemoedelijke stemming drukt. Frank Boeijen die gitarist Peter Van Benthem alle ruimte geeft om te soleren, de Frank Boeijen Groep klassiekers Kontakt en Zwart wit in zijn solowerk vermengt, en met Kronenburg Park dus het Nijmegen bij zonsondergang, Het park en Kronenburg Park drieluik afsluit. Alles valt vanavond op zijn plek, alles is even mooi.