The Internet en Steve Lacy hebben elkaar zó gevonden. Hoewel de potentie al langer hoorbaar was, had eerstgenoemde band een paar albums lang moeite om zijn ware geluid te vinden. Die zoekende fase leverde wisselende resultaten op: debuutalbum Purple Naked Ladies en opvolger Feel Good waren een beetje een rommeltje, met af en toe een flits van wat The Internet wil en kan zijn.

Wie zoekt, zal vinden; helemaal als je in de zoektocht wordt geholpen door Steve Lacy: op derde album Ego Death kwam de R&B-band steeds vaker en beter tot zijn recht, en op de nieuwste Hive Mind excelleerde de band van Syd. Het succes van Hive Mind kwam niet helemaal uit de lucht vallen. In 2017 bracht een achttienjarige Steve Lacy al een meer dan prima soloplaat uit, genaamd Steve Lacy’s Demo, en in hetzelfde jaar creëerde Syd Fin, een album dat enigszins onder de radar gebleven is en daarmee een van de meest ondergewaardeerde albums van dat jaar is.

U hoort het al: The Internet is vooral Syd en Steve Lacy. Op de laatste plaat bewezen ze dat ze heel veel moois voort kunnen brengen, en dat kan zich alleen maar vertalen naar een eveneens mooie liveshow. En zo geschiedde maandagavond in de Grote Zaal van Paradiso.

Wel kwam het concert ietwat moeizaam op gang; de connectie tussen Syd en het publiek kwam niet direct en uit het niets. Met Come Together had de band echter wel een goede openingsnummer voor handen, waar vooral het fijne basloopje van Patrick Paige II zijn werk erg goed doet. De echte connectie met het publiek kwam pas toen de brede glimlach van Syd voor het eerst die avond verscheen, die we nog vele malen terug gingen zien. Op datzelfde moment zong toetsenist Matthew Martin een paar valse noten waar je u tegen mag zeggen, maar misschien was dat juist het element dat de avond een stuk losser maakte.

Als dat nog niet zo was, was dat wel het geval met het zeer dansbare opvolgende nummer Roll (Burbank Funk). Naast dat het moeilijk is om stil te blijven staan wanneer dat aanstekelijke en lekkere bassloopje speelt, was het ook een mooie eerste kennismaking met de ogenschijnlijk moeiteloos zuivere zangpartij van Steve Lacy. Het nog maar twintig jaar oude talent heeft een natuurlijk charisma en zelfvertrouwen dat fijn doorklinkt in zijn aangename zang. Tel daar zijn gitaarpartij bij op en je hebt een rasmuzikant die zich als een vis in het water voelt op het podium. Ook de hoogtepunten La Di Da en vooral Beat Goes On – waar Lacy een hoofdrol midden op het podium speelt – vormen het bewijs dat het zo ontzettend fijn is dat hij is opgenomen in de band.

The Internet staat weliswaar wat bekend als upbeat funkband, maar de slow songs waren wellicht het meest memorabel van de avond. Stay The Night en It Gets Better (With Time) zijn nummers waar Syd als zangeres het best tot recht komt; ze heeft een prachtige dromerige hoge stem die tot ’s avonds laat in bed in je achterhoofd rond blijft spoken. Daarnaast sprak de zangeres tijdens laatstgenoemde nummer oprecht en open tot het publiek, alsof ze met haar beste vrienden in gesprek was, over haar gevechten met depressie. Zo vertelde ze dat ze rond 2011 alles leek te hebben wat ze verlangde toen ze ook al in een uitverkocht Paradiso speelde, maar dat ze zich alsnog ellendig en diep ongelukkig voelde door haar depressie. Zoals ze meerdere keren tijdens het concert liet vallen voelde ze zich nu erg gelukkig, en al die emoties kwamen vrij in een prachtige uitvoering van een prachtig nummer. “Rest in peace Mac Miller,” zegt ze aan het eind nog, ter ere van de rapper en goede vriend, wie ze kort na overlijden eerde tijdens een speciale radio-uitzending voor Beats 1 met de rest van The Internet, Thundercat en Quinta. It Gets Better With Time; en dat is haar gegund.