In Amsterdam-West vind je misschien wel het meest tragische verlies in de cultuursector ten gevolge van de coronacrisis. De magische nachtclub De School sloot haar deuren. De pikdonkere kelder, de volgroeide binnentuin, de eindeloosheid van de clubnachten maakten de plek zo uniek. Tot twee keer toe – in 2019 en 2020 – steeg De School het hardst in de top 100 clubs, een lijst gemaakt door DJ Mag. Dit jaar eindigde ze op de 38ste plek. Financiële problemen zouden de club de kop hebben gekost. Maar naar alle waarschijnlijkheid heeft de racismerel, die scherp werd gereconstrueerd in De Volkskrant, ook een rol gespeeld in de vroegtijdige sluiting.

Hoe uniek de sfeer ook was, in De School draaide het nog altijd vooral om de muziek. Dat is niet eens vanzelfsprekend in een dansclub. In de pikkedonkere kelder speelden dj’s veelal duistere techno, maar het duistere krocht was veel meer dan een technohol.

De club was een kweekvijver voor waar talent. Een kweekvijver waarin bovendien werd aangemoedigd tot het spelen van gedurfde, experimentele sets. Zie bijvoorbeeld Job Sifre, gerenommeerd producer, die als resident dj vaak in De School kwam te draaien. Geciteerd uit Parool: “Het is een club waar je het vak echt goed kunt leren, want je kunt alles doen wat je wilt. Als ik iets experimenteels draai, kan het best aanslaan. Dat ik resident ben in De School staat erg goed op mijn internationale cv. Inmiddels draai ik veel in het buitenland, zoals laatst in ­Rusland en Canada. Mensen denken: als hij daar draait, dan kan hij het wel.”

Nog zo’n resident dj – minstens zo getalenteerd – is Thessa Torsing, beter bekend als Upsammy. Ze was pas negentien jaar toen ze er voor het eerst kwam te draaien. Vele nachten volgden, en haar optredens dienden als een “springplank” naar een glansrijk begin van haar carrière, zoals ze zelf ooit omschreef.

Diezelfde Upsammy – haar naam is een verwijzing naar Sammy van ene Ramses Shaffy – brengt nu haar debuutalbum uit, Zoom. Dat deze plaat zo had geklonken als Torsing niet zo stevig was omarmd door De School, lijkt onwaarschijnlijk. Niet dat ze haar succes te danken heeft aan die club – zonder was ze er ook wel gekomen – maar de identiteit van de club is te horen. Zoom heeft meer weg van een avontuurlijk IDM-album à la Boards Of Canada of een Kelly Lee Owens, dan van een simpel techno-album.

Zie bijvoorbeeld Growing Out of the Plastic Box, met die luchtige, speelse synthmelodie en even speelse percussie. Let op de drums: waar een producer vaak al haar of zijn energie en creativiteit in de melodie stopt en de drums vergeet, is de drumpartij avontuurlijk en onverwacht.

Avontuurlijk, speels en onverwacht: dat zijn tevens de sleutelwoorden van Zoom. De trend van het eerdergenoemde nummer zet door in de opvolgende It Drips en Subsoil, en eigenlijk het gehele album. Zoom verslapt zelden tot nooit.

Upsammy slaagt erin om met Zoom vol te stoppen met prettige experimentele composities, zonder dat ‘experimenteel’ hier synoniem staat voor overdreven complex. Zoom is mooi, droomachtig, met een vleugje melancholie. Het tragische is dat deze plaat niet te horen gaat zien in het Muzieklokaal of de kelder. Maar ongetwijfeld gaan we Torsing terugzien in de onvermijdelijke opvolger van De School. Want Upsammy smaakt naar meer.