Een zeer geslaagd Dynamo Metal Fest
Dag 1, vrijdag 19 juli 2019:
Dynamo Metal Fest is onderhand voor vele metalheads een jaarlijkse traditie aan het worden. Na vier zeer succesvolle eerdere edities is het festival van één dag naar twee dagen uitgegroeid. Meer bands, bier en bekende gezichten dus. Wat onderhand ook traditie is geworden is het snik hete weer. Als je dacht dat het na verleden jaar niet veel gekker kon worden…guess again! Wederom tropisch warm met als toetje een heerlijke verfrissende stortbui in het midden van dag twee.
Talent is waar dynamo altijd begint en dat is deze editie niet anders. Het Deense Baest is de opener op de vrijdag. Baest is een old school death metal band dat in het eerste jaar al meer dan 44 gigs heeft gedaan en dat spat er vanaf. De sound is typisch Scandinavisch (HM2) maar de energie en uitstraling van deze jonge band lijkt veel meer op de thrash metal goden uit de jaren tachtig. De al goed gevulde Eindhovense schaatsbaan reageert dan ook zeer enthousiast op deze band. Wat een vette start!
Met Jungle Rot uit Wisconsin (US) gaan we gewoon verder met de old school death metal. Het oorlogs-eskader van frontman Dave Matrise bestaat al sinds 1991 en brengt al jaren onophoudelijk kwaliteits death metal uit. De lompe klanken kunnen op veel waardering rekenen van het publiek en de band laat zien dat het alleen maar beter is geworden door de jaren heen. We krijgen een afwisselende set met vooral het latere werk van de band te horen. Een prima optreden.
Met Grand Magus krijgen we dan eindelijk een wisseling van de muzikale macht. Het power trio uit Stockholm (SE) is allang geen onbekende meer en speelt een verdienstelijk pot heavy metal. De invloeden van Rainbow en Black Sabbath zijn duidelijk aanwezig en dit alles met een heerlijke Motorhead uitstraling. No nonsens hardrock wat steengoed wordt gebracht.
De volgende band op de bill is er wederom één uit de Nuclear Blast stal: het Zwitserse Eluveitie. Je ziet een duidelijke switch in het publiek op de eerste rijen. De death metal veteranen kiezen langzaam aan hun weg naar de bar en liefhebbers van moderne folk metal weten de weg naar het podium te vinden. Eluveitie staat wereldwijd op de allergrootste podia te spelen en in Nederland zijn we ook eindelijk gaan ontdekken wat een geweldige band dit is. De band is zeker de vreemdste eend in de bijt vandaag maar daarom niet minder interessant. Violen, fluiten en allemaal vreemde folk instrumenten aangevuld met de gebruikelijke gitaren en drums geven een bijna feestelijk sfeer mee aan het Dynamo Metal Fest.
Ik denk dat in de rest van de wereld Eluveitie een veel grotere band is dan Avatar, maar in Nederland zijn ze dat absoluut niet. Het Zweedse Avatar is mateloos populair in ons land en het optreden op Fortarock van verleden jaar heeft hier zeker aan bijgedragen. Helaas krijgen we vandaag niet de volledige show te zien van de heren met alle podium attributen en ook het theatrale gedeelte is weggelaten. Het zal alles te maken hebben met de wat kortere speeltijd die de band tot zijn beschikking heeft, of de grote van het podium. In plaats daarvan krijgen we wel een een sterke set te zien die lekker doorgaat. Wat is deze band toch goed geworden live. Avatar is een geoliede machine met een geweldige frontman. Als je Avatar live hebt gezien snap je meteen waarom deze band zo populair is geworden. Een echte festival band die veel meer brengt dan alleen hoogstaand muzikaal vermaak. De band weet het publiek dan ook moeiteloos te overtuigen. Hail the King!
Na alle harde death metal klanken en een heerlijke kakofonie van muzikale stijlen voelt de rock ‘n roll van het Australische Airbourne als een beloning voor het gehoor. Het is simpel, strak, overtuigend en vooral steengoed. Airbourne is allang geen AC/DC kloon meer, maar een op zichzelf staande mega rock act die een waardig afsluiter is voor de eerste Dynamo dag. De indrukwekkende muur met Marshall kasten geeft ook een klassieke rock ‘n roll vibe. De invallende duisternis maakt het Airbourne spektakel nog indrukwekkender omdat er eindelijk goed gebruik kan worden gemaakt van de lichtshow. Airbourne, en vooral zanger / gitarist Joel, haalt alles uit de kast. Ze rennen als een dolle over het podium, smijten met bier en spelen alsof hun leven er vanaf hangt. Dit is rock ‘n roll, dit is Airbourne, dit was geweldig!! Dynamo eindigt zoals het begon, met een knaller van een band. Dit belooft wat voor dag twee!
Dag 2, zaterdag 20-07-2019
We beginnen vroeg deze zaterdag (11.30) met de tweede dag van het Dynamo Metal Fest. Het Nieuw-Zeelandse Alien Weaponry, van de broeders de Jong, trapt af met een traditionele Maori dans (de haka) om Eindoven flink wakker te schudden. De jonge talentvolle band gaat als een komeet door metalland en laten Dynamo zien dat dit niet voor niets is. Wat een energie en bevlogenheid op deze vroege morgen. De mix van thrash, heavy metal en klanken van hun Maori roots zijn aanstekelijk en origineel. Ik denk dat iedereen het er wel over eens is dat we nog veel gaan horen van deze uitstekende band.
Als tweede band staat het Zweedse Tribulation op het programma. In het volle zonlicht zijn de theatrale vampiers visueel wat minder in hun element, maar muzikaal is daar helemaal niet van te merken. Ze trappen af met, misschien wel hun beste nummer, Melancholia gevolgd door een andere klapper Nightbound. Ze spelen alleen maar nummers van de laatste twee albums en dat is voor de fans van het eerste uur wellicht jammer. Tribulation blijft een aparte band zowel op CD (Vinyl or what ever) als live. De zeer sfeervolle death rock, de Nosferatu look, de ballet dansende Jonathan, er is geen andere band als Tribulation. Het is altijd een ervaring de band aan het werk te zien en dat is vandaag niet anders. Tribulation geeft een van de beste optredens van dit weekend.
Armored Saint is zo’n band die tot de Dynamo klassiekers behoord. Ze waren er al bij in 1989 en ook nu staan ze weer op het Dynamo podium. De band rondom de broers Gonzo en Phil Sandoval weten wel hoe je een feestje moeten bouwen en dat doen ze dan ook. Met zanger John Bush in de gelederen hebben ze misschien wel één van de beste metal zangers binnen het genre. De man lijkt altijd goed bij stem en is vermakelijk om naar te kijken met zijn fanatieke podium presentatie, inclusief de “signature” John Bush boks bewegingen. De band heeft door de jaren heen zoveel goede releases gemaakt dat een optreden van de Saint eigenlijk altijd een feest der herkenning is van een zeer hoog muzikaal niveau. Reing Of Fire, Last Train Home, Can U Deliver alles komt voorbij voor het steeds enthousiaster wordende Dynamo publiek. Helaas is het na March Of The Saint en Mad house toch echt afgelopen. Een sterk optreden van een super spontane band.
Gaan we het droog houden, is de vraag die iedereen op de schaatsbaan zich onderhand bezighoud. Aan alles voel je dat er wat staat te gebeuren. Hier kijken veel metalfans naar uit. Phil Anselmo and the Illigals staan op het podium om Dynamo te trakteren op een set vol Pantera krakers. Normaal een garantie voor succes, maar het liep vandaag toch allemaal even anders. Allereerst geeft Phil al vroeg aan dat hij te kampen heeft met stemproblemen. Hij heeft niets teveel gezegd want het klinkt eigenlijk helemaal nergens naar, en de refreinen laat hij dan ook grotendeels over aan het publiek. Het geluid is ook nog eens verschrikkelijk dof en er is af en toe geen touw aan vast te knopen. En als klap op de vuurpijl laten de weergoden het ook nog eens afweten. Een wolkbreuk verstierd het grootste gedeelte van het concert, wat overigens wel prachtige taferelen oplevert. Dynamo is binnen een mum van tijd zeiknat en heerlijk afgekoeld. Het boeit het aanwezige publiek allemaal niet. Mouth of War, I’m Broken, This Love alles wordt uit volle borst meegezongen. Tijdens Walk komt zowaar Max Cavelera nog even meebrullen en bij Fucking Hostile gaat het dak er helemaal af. Phil houd het na acht nummers voor gezien. Het was niet helemaal geslaagd maar het was toch wel lekker om de Pantera nummers keihard in een vol stadion te horen.
Metal Church is ook zo’n band die er al vanaf het begin bij was in de rijke metal historie van Dynamo. In 1991 was de band de headliner, toen ook al in de ijsbaan. Aan nostalgie dus geen gebrek. Het is prachtig om te zien dat de helden van weleer nog steeds actief zijn en geëerd worden op zo’n prachtig podium als Dynamo Metal Fest. Een band met zoveel ervaring en klassieke albums op hun naam weet precies hoe ze een vette show moeten neerzetten en dat doen ze dan uiteraard ook. Met Mike Howe weer op vocals gaat het de band weer voor de wind en is de oude vertrouwde sound weer helemaal terug. Misschien wel wat jammer dat er alleen maar nummer uit de Howe tijd zijn geselecteerd waardoor er andere klassiekers zijn afgevallen (Metal Church!). Verder een prima solide optreden.
Het Braziliaanse Soulfly van Max Cavelara is de volgende band die de bühne bestijgt. Na wat uitstapjes met zijn broer Igor en hun Cavelera Conspiracy heeft Max de draad weer opgepakt met Soulfly. Dit resulteerde in een uitstekend nieuw album, Ritual. Uiteraard wordt deze muzikaal gepresenteerd op Dynamo. In de bloedhitte staat Max in vol ornaat (leren jas met spikes) op het podium. Gezien zijn fragiele conditie lijkt dit ons op het eerste gezicht geen heel goed idee, maar Max schijnt nergens last van te hebben. Sterker nog, hij is voor zijn doen redelijk actief en goed bij stem. Soulfly speelt een goede set vandaag wat veel bijval van het publiek kan rekenen. De nieuwe songs lopen naadloos over in het oudere werk en vooral Arise Again wordt massaal meegebruld. Soulfly zal nooit de klassieke status van zijn oude band Sepultura benaderen, maar dat hoeft ook eigenlijk helemaal niet want dat doet Sepultura zelf ook allang niet meer. Op de volgende edite (Dynamo 2020) kunnen we zijn oude liefde aan het werk zien. Wij zijn alvast zeer benieuwd.
Het is tijd voor het Britse Carcass. De baanbrekende grind/deathmetal band van weleer heeft door de jaren een muzikale transformatie ondergaan van grindcore in de begindagen naar een soort death metal zoals alleen Carcass dat kan maken. Herkenbaar, smerig en nog altijd typisch Carcass. Toch vinden wij het lekker als er een paar nummer van de begindagen in de set worden gepropt en dat is gelukkig vandaag het geval. Exhume to Consume, Corporal Jogsore Quandary en zelf Gebital Grinder komen allemaal voorbij. Voor de rest is een groot deel van de set gereserveerd voor het succes album Heartwork. Frontman Jeff gooit onophoudelijk met plectrums naar het publiek en zo nu en een fles water om de fans wat af te laten koelen. Praten doet hij niet al te veel, maar dat wordt muzikaal helemaal goed gemaakt. Carcass levert één van de betere optredens van dit weekend af.
Voor de nodige onderbroekenlol moeten we vandaag bij Steel Panther zijn. Het glamrock persiflage ensemble van zanger Micheal Starr, Satchel, Lexxi Foxx en drummer Sticks is mateloos populair en Dynamo kijkt vol verwachting uit naar de dames (eeuh heren). Dat metal en humor niet samengaan wordt overtuigend weersproken door Steel Panther. Deze kolderieke maar muzikaal zeer sterke vertoning gaat er in als een gladde dildo en Dynamo slikt alles door. Er wordt geopend met Eyes of a Panther en Goin’ In The Backdoor en met You Really Got Me hebben we de eerste cover te pakken. Uiteraard moet tussen door het haar en de make-up van bassist Lexxi Foxx nog even in orde worden gemaakt met een spiegeltje van Assepoester waarna de set weer vrolijk ver gaat. Er wordt jammer genoeg wel ontzettend veel geouwehoerd wat de vaart uit de set haalt, maar dat maakt de echte fans waarschijnlijk helemaal niets uit. Satchel verteld nog even dat hij graag wat intieme zaakjes met de zangers van Arch Enemy wilt doornemen tot grote hilariteit bij het publiek. Tijdens Grazy Train van Ozzy Osbourne komt Micheal Starr het podium op als Ozzy himself, inclusief houtering loopje, wat op zich best grappig is. En tijdens het nummer 17 Girls In A Row stroomt het podium vol appetijtelijke dames. Met de Steel Panther classics Death To All But Metal en Gloryhole komt helaas alweer een einde aan een zeer vermakelijke optreden.
Net als op de allereerste editie in 2015, van de revival van Dynamo op de ijsbaan, staat Arch Enemy geboekt als headliner. De Zweedse death/thrash metal formatie met zangeres Allisa als stralend middelpunt pakt vandaag uit met een echte headline show. Het hele podium wordt verbouwd en er wordt complete nieuwe lichtinstallatie opgehangen. Arch Enemy is en enorm grote band geworden en dat zie en hoor je aan alles. Arch Enemy trapt sterk af met The World Is Yours en gelijk daarna een klassieker uit de Angela tijd, Ravenous. De band heeft totaal geen moeite om het publiek voor zich te winnen, want zelfs na deze vermoeiende dagen vol warmte, stalpoten, vet vreten en drank staat iedereen dolenthousiast mee te headbangen op de klanken van Arch Enemy. Ook als je niet van de muziek houd moet je toegeven dat hier een hele goede band staat te spelen die alles tot in de puntjes verzorgt heeft. De in een vleermuis jas gestoken Allisa en haar ongekend sterke podium prestatie, het geniale gitaar tandem Loomis en Amott en de super strakke basis die door Daniel en Sharlee wordt neergezet. Het kan allemaal niet op, deze band klopt gewoon. Tel daarbij op een waanzinnige licht- / vuurshow en een arsenaal vol met goede songs en je hebt een meer dan waardige afsluiter voor een zeer geslaagd tweedaags Dynamo Metal Fest. Een “shout-out” naar alle vrijwilligers en natuurlijk Loudnoise die wederom een zeer speciaal Dynamo Metal Fest hebben neergezet. Zonder twijfel, tot volgend jaar!!