×

Concert

27 januari 2012

Customs halteert aan perron 55

Geschreven door: Ron Loontjens

Label: EMI

setlist customs venloFools Of Liberty, in de huidige setting bestaan ze sedert 2009. Luisterend naar hun muziek kom je al snel uit bij post punk als Joy Division,The Chameleons en The Sound waarbij de zware bombastische stem van Maurice  het totaalplaatje vervolmaakt. Het is al meerdere keren voorgekomen dat Ian Curtis bijna was gereïncarneerd, maar ditmaal lijkt het er steeds meer op dat het warempel is gebeurd. Het plezier van Maurice om hier te spelen sloeg duidelijk terug naar het publiek. Ondanks dat Fools Of Liberty maar een half uur mag spelen, lukt het ze om het publiek naar voren te krijgen en ze op hun hand te krijgen. Met nummers als Deserted zal het limburgse Fools Of Liberty zeker nieuwe fans krijgen. Nog een keer graag.

Harlequins of Love, uitgebracht in september 2011, is de geliktere opvolger van Enter The Characters. De mannen in kleurrijke pakken van Customs staan weer garant voor een avondje stijlvolle post punk. Zoals we het van Customs gewoon zijn  beginnen ze superstrak aan hun optreden. Als een volleerde dandy stuurt frontman Kristoff Uittenbroek Customs direct naar het hoge niveau dat we van ze gewend zijn. Vanaf het eerste tot het laatste nummer gaat het van een net aangelegd leistenen vlaams dak.

Met het album Harlequins is goed te horen dat hun sound evolueert naar een hoger niveau. Maar waar Enter The Characters hoge pieken als Rex en Justine en diepere dalen liet horen, is Harlequins vlakker, Het heft geen echt hoogtepunt, of het zou het diepzinnige en dubbele bodem hebbende Harlequins Of Love moeten zijn. Dit is live ook merkbaar. Ondanks de goede kritieken van Harlequins kunnen de nummers van Enter The Characters zoals Rex en Matador op meer bijval rekenen. De oude nummers zijn wel  strakker vormgegeven dan in eerdere live versies. De stampende drummende diesel is bij deze nummers duidelijk op volle kracht bezig. Het lijkt er wel op of Zec zichzelf op zijn eigen drumspel wil inhalen. Staart  bassist Govaerts daar niet met regelmaat afwezig in de leegte of is het pure concentratie. Het basspel is superstrak.  Zeker wanneer hij vol aan de bak moet bij Toupee. Zijn afwezige blik is spontaan weg en de sprint naar de laatste nummers zoals Matador en Harlequins is ingezet.

Elke song heeft ook een zeer vette een knipoog naar the eighties. Customs steekt de nummers in een eigentijds kleedje  en dat is net de sterkte van.  Een zeer gestileerde aanpak, strakke ritmes en springerige gitaren waarbij de subtiliteit niet verloren wordt.Veel flirten met the eighties sound en er een eigen sound met cynische teksen aan geven is meer dan een compliment.

Minpuntje? De toegift met Minuet For A Gentleman en Justine was een vreemde combinatie. Waar was de uitsmijter??? Helaas duurde het maar ca een uur.