×

Concert

16 februari 2013

Live: Bloc Party geeft ouderwets goed feest

Geschreven door: Natalie Polman

Label: Frenchkiss

Drie jaar lang was de band verdwenen en wist niemand of ze nog zouden terugkeren. Ook de band rondom frontman Kele Okereke zelf niet. Na het derde album Intimacy in 2008 kwam er nog een laatste single (One More Chance), solomateriaal van Okereke (EP The Hunter) in 2009 en soloalbum The Boxer in 2010. Toen was het stil.

De stilte werd in mei 2012 doorbroken toen de band album numero vier, toepasselijk getiteld Four aankondigde. Dat niet alle fans uit de glorietijd hier warm voor liepen, bleek wel toen hun Nederlandse show in de Heineken Music Hall op 16 februari werd verplaatst naar de Melkweg (The Max, dat dan weer wel). Omdat die show dan wel weer snel uitverkocht raakte werd 15 februari als extra datum toegevoegd. Deze raakte ook – op het laatste moment – uitverkocht.

joyformidableThe Joy Formidable

De avond wordt geopend door het Noord-Walese trio The Joy Formidable. De band achter opvallende verschijning en frontvrouw Ritzy Bryan heeft twee albums op zijn naam staan, The Big Roar en Wolf’s Law. Die laatste doet het erg goed en zorgde er al voor dat ze de dagen voor deze show twee headlineshows mochten doen – in Paradiso en Rotown. De band produceert een flinke gelaagde bak geluid met veel effecten, heftige basslaps en popmelodiën waar goed op mee te deinen valt. Dat doen enkelen in de zaal dan ook. Jammer genoeg is de zang van Bryan vaak slecht te verstaan omdat de muziek er simpelweg overheen walst. Vergelijkingsmateriaal is wellicht te vinden in Metric, The Naked And Famous, Blood Red Shoes en Arcade Fire, maar je moet het zelf beluisteren voor een echte indruk.

Wat mooi is om te zien dat het driekoppige rockensemble er echt een eigen bijna op zichzelf staande show van maakt, ondanks dat het ‘maar’ een voorprogramma is. Bassist Rhydian Dafydd en Bryan trappen quasi-agressief naar elkaar en tegen de bekkens van drummer Matt Thomas, er wordt heen en weer gezwierd over het podium en Dafydd wordt zo enthousiast dat hij het publiek in springt om daar verder te raggen. Aan het einde kan hij het niet laten zijn bas de lucht in te smijten en trekt Bryan met een big smile een snaar van haar gitaar. Wat show betreft zou Ritzy een soort vrouwelijke Kurt Cobain kunnen zijn en haar band Nirvana anno 2013. Het zelfvertrouwen en de euforie zijn groot bij de bandleden en dat is goed om te zien. Enige kritiekpuntje: wellicht had een band met een meer indierockgeluid beter gepast bij Bloc Party.

BlocPartyBloc Party

Met een mooie lasershow opent Bloc Party rond half tien na drieënhalf jaar weer een show in Nederland. De band trad ruim twee jaar niet op in Nederland en de laatste clubshow was zelfs alweer vier jaar geleden, in Paradiso. De fans smachten dan ook naar een Bloc Party feestje.

Dat feestje blijft nog eventjes uit. Tijdens de eerste twee nummers moeten band en publiek duidelijk weer aan elkaar wennen. Misschien ook omdat het nieuwe nummers zijn. Kele lijkt bijna verveeld door z’n duffe blik en z’n kauwgom die langzaam en bedachtzaam wordt rondgekauwd. Voor het publiek zijn de vier gekleurde vierkanten (geel, rood, groen, blauw) die achter de band hangen voor even interessanter dan de band zelf.

Gelukkig zet de band dan Hunting For Witches van tweede album A Weekend In The City in. Dat kent iedereen en dus beginnen de voeten los te raken van de vloer. “Let’s get this party started” prevelt Okereke en de band gooit er schepjes bovenop door al vroeg in de set liedjes als Helicopter, Song For Clay (Dissapear Here) en Mercury in te zetten. De zaal leeft volop mee, de band geniet zichtbaar van het enthousiaste publiek en Okereke lacht zijn hagelwitte tanden regelmatig bloot.

Dat Bloc Party ervoor kiest om zowat het hele nieuwe album en zelfs de totaal nieuwe song Ratchet te spelen, is totaal niet storend. Sterker, het publiek reageert op Real Talk, Octopus en We Are Not Good People even uitzinnig als op This Modern Love, Banquet en One More Chance. De afwisseling tussen intieme liedjes als Blue Light en stampers als Ares en Team A werkt perfect. Het viertal is extreem goed in vorm, Kele erg goed bij stem en live komen de liedjes sowieso beter over dan op plaat.

De band verdwijnt en komt maar liefst twee keer terug voor zeer gewaardeerde toegiften. In de laatste klimmen enkele meiden het podium op om Kele te verleiden. Hij schijnt het amusant te vinden en danst vrolijk mee. Eén meisje is zelfs zo brutaal om de Afro-Afrikaanse zanger een pakkerd vol op de mond te geven. Een grote dikke crewman vindt het niet zo grappig en trekt de dames vriendelijk doch dringend weg van de muzikanten. Als een jongen het ook het podium op waagt, is de dikke meneer minder aardig en trekt hij hem hardhandig weg.

Naast deze ‘incidentjes’ worden er helaas in de diverse danspits meerdere telefoons gestolen. Het is voor de inheemse bezoekers niets nieuws, aangezien zij het de veelal buitenlandse bezoekers in weten te fluisteren dat ze niet meer op de grond hoeven te zoeken naar hun geliefde smartphone omdat ‘ie al veilig in de broekzak van de dief zit.

Terug naar Bloc Party. Met een slim ingezette cover van We Found Love van Rihanna die overgaat in Flux, sluit de band een weergaloos goed en strak optreden af. Het is maar goed dat de band besloot toch weer samen muziek te gaan maken, want een Bloc Party feestje is nog steeds een heel erg goed feestje.