Man, man man, wat een aardverschuiving bracht Silent Alarm toch teweeg. Bloc Party, kwam, zag en overwon. Een droomplaat met puntige postpunk, een spermachine aan drumslagen, en die beladen emozang van Kele Okereke. Op het meer elektronische A Weekend in the City struikelt Bloc Party al over de goedbedoelde ideeën. Een overvol muzikaal schilderij, waarbij elke vrije ruimte de nodige verfstrepen toegevoegd krijgt. We zullen maar zeggen, de lastige tweede, het voordeel van de twijfel. Intimacy verzuipt in overstuurde dancebeats, gepijnigde noise en schreeuwerige vocalen. De bloedarmoede zet zich in de opgeblazen steroïderock van Four voort en bereikt zijn voorlopige dieptepunt in het dansbare Hymns, een veredelde zuurstofarme softwave Kele Okereke soloplaat.

Die carrière van de frontman verkeert tevens in een neergaande spiraal, al krabbelt hij met The Waves Pt. 1 enigszins overeind. De verslapte aandacht behaalt het nulpunt, en Bloc Party wordt in de geschiedenisboeken als de grote verrassing van 2005 weggezet, welke dit succes nooit en te nimmer evenaart. Dan kondigt Kele Okereke in januari 2020 aan dat de band aan nieuw materiaal werkt. Een daadwerkelijk stil alarm, gevolgd door helemaal niets. Maar dan verschijnt eind november 2021 Traps. Een overtuigende single, en het gedoofde vlammetje ontwaakt, en begint langzaamaan weer wat te schitteren. Ook het opruiende The Girls Are Fighting, de tintelende Sex Magik ervaring en het nostalgische If We Get Caught stellen niet teleur. In een korte periode begint het heilige vuur weer volop te branden, en zijn de verwachtingen voor Alpha Games hooggespannen.

Day Drinker geeft het pandemie gevoel perfect weer. Thuiswerk en thuisdrink generatie, onzeker toekomstbeleid in overmatig alcohol gebruik wegspoelend. De fles als vriendschappelijk reddingsmiddel om het ongenoeglijke internet surfen te bevredigen. Gezellig wijnen als hedendaags werkwoordsvorm, het stiekeme drinken is tegenwoordig een veroorloofde geaccepteerde bezigheid. Triest, maar wel de 2022 realiteit. Blijkbaar is Bloc Party wakker geschud. Day Drinker heeft de urgentie van het vroegere werk. Kele Okereke gaat directer confronterender van start. De melancholische ondertoon door een bijna jeugdige boosheid afgewisseld. Het verdwaalde Bloc Party op de juiste cruise control weg, nog gedoseerd de handrem erop, klaar om vol gas te gaan. De opruiende jeugd heeft niks aan zwaarmoedige zweverigheid, de behoefte naar daadkrachtige taal heerst. Nou die zullen ze krijgen, zelfs van het Bloc Party kamp.

Het heftige Traps strooit zout in de wonden, geen Klaas Vaak slaapzand. Weg met die idealistische dromen, de Brexit realiteit heerst. Dansfeestjes in overheidsgebouwen, het Silent Alarm roodgloeiend explosief. Staccato mitrailleur gitaargeweld volgens de decennia oude postpunkprincipes. Met een strakke ritmesectie hoofdrol voor bassist Justin Harris en drummer Louise Bartle, de nieuwbakken groentjes van Bloc Party. De zacht verzuchtende treurgitaar You Should Know The Truth song is veiliger, kinderlijk melodieus. Ze verspelen hiermee de serieuze opgezette kansen van de eerste twee tracks. Duistere Drum & Bass exorcisme en tegendraadse straaljager gitaarduikvluchten hemelen de wanhopige spraakzang van Callum Is a Snake op, toch leidt die veelbelovende aftrap niet tot scoren. Dat gebeurt ook net niet bij de bevreemdende gesteriliseerde Rough Justice tribal spanning. De ingehouden elektronische anticlimax vraagt om een ejaculerende ontlading welke zich pas tegen het einde redelijk effectief inzet. Het blijft een beetje nadruppelen, de daadkracht tot een minimum teruggebracht.

The Girls Are Fighting is de overgangsfase tussen stadion meebrullende glamrock en postpunk diepgang. Onschuld versus provocatie. Kele Okereke herpakt glansrijk zijn maniakale frontman rol. Russell Lissack laat zijn effectenpedalen het overige werk verrichten, en voegt er een smerig verlichtend grunge aura aan toe. Of Things Yet to Come, het goedkeurende grote gebaar liedje, inspelende op sentiment en saamhorigheid. Als we er allemaal maar de schouders onder zetten, dan komt het wel goed. Ik wil geen vals optimisme, ik wil gemeende pijn ervaren. Ik wil nerveuse gejaagdheid, kwellende onzekerheid en uitzichtloze wanhoop. Het beangstigende toekomstbeeld van Silent Alarm blijkt profetisch. Ik moet die bijtende teleurstelling van binnenuit voelen, maar ik voel het gewoon niet. De catchy By Any Means Necessary antipopsong of de eighties doorzichtige new wave chloorgolven van If We Get Caught, het zijn niks meer dan uitgewerkte bruistabletten.

In een blinde paniekaanval memoreren ze bij In Situ naar de New wave of British heavy metal, met melodieuze synthesizergitaren en doordravende basakkoorden. Op het kruispunt waar de natuurelementen op elkaar knallen ontstaat het futuristische Sex Magik. En daar zit hoe dan ook de kern. Alpha Games is een frontale lichtvoetige new wave en duistere postpunk botsing. Bloc Party kiest geen kleur, geen verregende grijsheid, geen flitsende neon felheid, alleen vervaagde pasteltinten. The Peace Offering is waardig melodramatisch. Hoe ver ga je voor vastigheid in het leven. Vrede als stabiliteit opoffering. De woorden raken, maar de leegheid past niet bij de dwarrelende synthpop kamikaze uitvoering. Het mist die overtuigende Silent Alarm diepgang. De luchtalarmtest van de eerste maandag van de maand verliest zijn geloofwaardigheid, Bloc Party verkeerd in diezelfde fase.