×

Concert

28 november 2013

Beth Hart krijgt uitverkocht 013 stil

Geschreven door: Björn Groenen

• fotografie door Ans van Heck

Beth Hart @013Beth Hart verschijnt vanavond in een modieuze jurk gepaard met een aantrekkelijk opgestoken kapsel op het podium van een uitverkochte 013. De uitstraling is een match met de ambiance van vanavond. Ditmaal geen explosief openingsnummer met een volledige bandbezetting, maar een impressieve ballade op elektrische toetsen (spijtig genoeg geen klassieke piano). Of het een juiste beslissing is geweest, horen we al snel bij het publiek. Na enkele vibrerende uithalen op de pianokruk wordt het namelijk angstaanjagend geluidloos in de zaal.

Die sereniteit wordt na de openingstrack onderbroken door een reeks covers van klassiekers. Zo horen we onder andere I Love You More Than You’ll Ever Know (1968, Blood, Sweat & Tears), Can’t Let You Go (2000, Randy Weeks cover) en Rhymes (1975, Al Green cover). Met het laatstgenoemde nummer heeft Hart het publiek losgekregen. Als reactie daarop is Nutbush City Limits (1973, Ike & Tina Turner cover) een geslaagde meezinger geworden en krijgt Hart daarom ook steeds meer interactie met het publiek.

Echter, de solomomenten van geroutineerd bluesrock gitarist Patrick (PJ) Barth zijn tijdens Nutbush City Limits matig. Een teleurstelling, want de verwachtingen van deze gitarist waren hoog (gezien het feit dat Barth heeft gewerkt met onder anderen: BB King, Robert Cray, Buddy Guy, Joe Cocker en Willie Nelson). Met het onhandige gebruik van zijn versterker komt hij in de problemen: de oversturing klinkt agressief in combinatie met de band. Wie verder ook in het oog springt is drummer Abe Fogle. Hij leidt zijn bandleden op een uitstekende manier, maar valt hier en daar door de mand wanneer hij zijn overbodige trukendoos tevoorschijn haalt. Gevolg: stokken vliegen door de lucht. Een gênant moment.

Beth Hart @013

Zoals we van Hart gewend zijn, is ze ook in 013 behoorlijk aanwezig. Er wordt beestachtig gebruld, gekrijst en overvloedig gegild. Maar met LA Song (1999, LA Song) en Ugliest House On The Block (2013, Bang Bang Boom Boom) laat ze weer een volledige andere kant van haar zien. De omschakeling van explosiviteit naar kwetsbaarheid is daarom ook bijzonder attractief te noemen. Helaas is LA Song niet meer zó overtuigend vergeleken met haar versie in Paradiso (2007). Verder horen we een gevarieerd repertoire. Zo behoudt ze haar overtuigingskracht tegenover het publiek.

Beth Hart @013Het blijft vanavond niet onopgemerkt dat haar vocalen minder ruw, donker en agressief zijn dan enkele jaren geleden. Ondanks de imponerende uithalen van Hart, blijft ze over het algemeen in een zwoele soul/rockstemming. Die bevestiging krijgen we tijdens Bang Bang Boom Boom (2013, Bang Bang Boom Boom). De avond wordt onder andere afgesloten met een magnifieke uitvoering van There In Your Heart (2013, Bang Bang Boom Boom). Hart krijgt het publiek, tot ver achterin de zaal, muis-en-muisstil.