Geen grote zaal voor de heren van Navarone in de Effenaar, vanavond speelt de Nijmeegse rockband in een overladen kleine zaal. Wat een krachtige openingstrack had moeten zijn, wordt onverwachts getransformeerd tot een gênant moment; de zaallichten inclusief brandalarm springen aan vanwege rookmachines. Dat valt de band niet te wijten. Toch speelt Navarone, na een korte onderbreking, het concert met een open wond.

De spanningsboog is volledig verdwenen. Maar Navarone trekt alweer verbazingwekkend gezwind bij. Met diverse songs afkomstig van debuutalbum A Darker Shade Of White (2012) staan zij namelijk betamelijk solide in hun schoenen. Nummers als On My Knees (2012, A Darker Shade Of White), The Wander (2012), Dawn (2012, A Darker Shade Of White) en Sage (2012, A Darker Shade Of White) vliegen weliswaar in gejaagd tempo voorbij, toch krijgt Navarone het publiek volledig met zich mee. Absolute hoogtepunten van de avond zijn Highland Bull (2012, Highland Bull) en The Red Queen Effect (2012, A Darker Shade Of White) die uitgevoerd worden met karakter.

Toch krijgt het concert een tegenstrijdig keerpunt met zich mee. Het publiek wordt namelijk getrakteerd op een gematigde uitvoering van Child In Time (1970, Deep Purple). Zonder twijfel een riskante cover, vanavond te hoog gegrepen. Navarone speelt een kortstondige versie van het psychedelisch origineel dat normaliter pakweg tien minuten duurt. De gitaarriffs van eye-catcher Roman Huijbreghs en solomomenten van de charismatische Kees Lewiszong worden vanavond geforceerd. We horen daarom ook minimaal dynamiek, rustmomenten en versnellingen. Een dieptepunt van vanavond. Navarone bevindt zich vanavond in een rechttoe rechtaan gevarenzone. Daar blijft het niet bij.

De angstaanjagende schreeuwmomenten van frontman Merijn van Haren zijn na enkele keren zeer aangenaam om aan te horen, met name in acceleraties van diverse tracks, maar beginnen na een half concert te irriteren. Daarnaast zien we Van Haren het kleinschalige podium niet gebruiken voor zijn zangkunsten. Zijn uitstraling blijft neutraal tegenover de band, hij krijgt daarom ook meer interactie met het publiek. Navarone mist leiderschap van Van Haren. Ook de frontman forceert zijn focus op de vocalen. Gevolg is dat de explosiviteit van Navarone ten koste gaat.

Popjournalist Jan Vollaard (NRC) stelde het debuutalbum A Darker Shade Of White kwalitatief gelijk aan de debuutalbums van Wolfmother en The Black Crowes. Hij doelde de uitstraling misschien, maar hopelijk niet de kwaliteit. De vergelijking met bovenstaande bands kunnen we vanavond absoluut niet maken. Navarone heeft vanavond hoogte- en dieptepunten laten zien, geen overweldigend concert dat indruk heeft gemaakt. De verwachting voor vanavond was groot, maar een bescheiden Navarone is het resultaat.