Met zijn tweede solo album Safe net verschenen was het goed om Bert Dockx weer live aan het werk te zien. Geldend als één van de meest actieve tegelijk één van de meest interessante muzikanten/songschrijvers van Vlaanderen bleek Safe wederom een rake plaat die veel emoties losmaakt. Interessant hoe dat live zou gaan uitwerken.

Als gitarist is Dockx onovertroffen. Volledig in zijn eigen idioom heeft hij met bands als Dans Dans, Flying Horsemen en Ottla wel heel interessante muzikale vergezichten geschapen die immer optimaal fascineren. Ook solo bewees bij met het eerder uitgebrachte Transit en het net uitgebrachte Safe optimaal te kunnen beroeren.

Voor het concert in de Brusselse Beursschouwburg weet hij zich, net als op de plaat, omringd door een aantal extra muzikanten. Hoewel zelf frontaal in het middelpunt, heeft hij in Loesje en Martha Maieu op zang, drummer Louis Evrard en keyboardman/saxofonist/klarinettist Thomas Jillings belangrijke hulp die Dockx’ song nog dieper en rijker laten klinken.

De concertopening is Pit, ook de Safe albumopener, en het blijkt een opening van robuuste aard. Machtig hoe Dockx zijn gitaarpartijen loopet, met andere gitaren extra sferen optrekt en de song uitbouwt tot magistrale hoogten. Nog pittiger en gitaardominanter als op het album blijkt de song een klassieker in spé. Niet alleen het gitaargeluid is overweldigend, ook is Dockx prima bij stem en het zaalgeluid uitstekend. Pit overrompelt.

Met het prachtige instrumentale Palmares (alweer zo’n nieuwe klassieker) en Dockx’ eigenzinnige versie Pale Blue Eyes van The Velvet Underground wordt de spanning fijn doorgebouwd om midden in het opmerkelijke Big Dreams even tot volledig ontploffing te komen. Heerlijk!

Met … , Home en een geweldige, fraai lang uitgesponnen liveversie van Lonely Woman, de jazzklassieker van Ornette Coleman, door Dockx in een briljante uitvoering naar een nieuwe tijd getild, voltrekt zich vervolgens een prachtig concert. Met een heel mooie versie van Townes van Zandt’s Rake, die hij ook al voor zijn eerste solo album Transit oppakte, sluit hij het concert sterk af.

Terugkomen om nog iets extra’s te spelen is absoluut noodzakelijk en met ijzersterke versies van Albatross van Fleetwood Mac en Shadowplay van Joy Division, beiden ook van Transit afkomstig, raakt hij nogmaals hard. Een mooie extra verrassing volgt vervolgens nog met zijn versie van Neil Young’s On The Beach, die na enige twijfel (ken ik de tekst nog wel volledig?) sterk wordt ingezet en het concert machtig afsluit.

Foto: Jordi de Beule