Aya Nakamura trekt een sprintje in Bloody Louis

“Oh c’est chaud là !” Aya Nakamura landde afgelopen zaterdag in een bloedhete Bloody Louis voor haar enige concert op Belgische bodem deze zomer. Een dik half uur later verdween ze alweer in de coulissen. Was het de moeite?

Aya Nakamura verdeelt wel vaker de gemoederen. Zo bannen Franse taalpuristen haar graag om teksten als “en catchana baby tu dead ça”. Dat ze in die teksten geregeld mannen op hun plaats zet, zorgt dan weer voor wrevel bij een ander kleinzerig publiek. En dit jaar nog toonde Frankrijk zich maanden voor de verkiezingen al van zijn meest racistische kant toen het gerucht de ronde deed dat de in Mali geboren zangeres zou zingen op de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs. Moord en brand werd er toen geschreeuwd, naast veel lelijkere dingen.

Et alors ? Zo lijkt Nakamura gelukkig door het leven te gaan. De gonzende Ubers die ‘s nachts door Brussel zoemen, geven haar gelijk. De jongeren die haar hits door hun telefoon knallen op de metro ook. Om niets te zeggen over de jonge moeders die hun sensualiteit omarmen in karaokezalen rond de Beurs. Aya is de meest gestreamde vrouwelijke Franstalige artieste op aarde. Aya is big.

Het was dan ook geen verrassing dat de Brusselse club Bloody Louis op slechts enkele dagen tijd werd uitverkocht. Twee weken eerder trad Travis Scott er nog op voor het 11-jarig bestaan van de club en nu stond er alweer een showcase van een ster geprogrammeerd! Dan houdt zelfs 30 graden buiten en weinig airco binnen je niet tegen. Zweten was het, terwijl een dj Burnaboy, Kendrick Lamar, amapiano, Franse rap en Beyoncé losliet op een dansende menigte. Dansend tot een stuk in de nacht want de commerce moet draaien, dat is the name of the game. Obers haalden met veel bombarie emmers drank aan voor de VIP-tafels. De volle zaal liep zo mogelijk nog voller.

En dan, om 3u45, was ze daar. Aya Nakamura. Rookkanon, confettikanon en… “Oooo Djadja !” Hoeveel spotlicht kan je vangen in een gele gebreide top en een gele gebreide minirok? Hoeveel flashlicht van een zee filmende smartphones? Aya liet zich de Nakamania welgevallen en strooide in haar dooie eentje (slechts geruggesteund door een dj) nonchalant met wereldhits. Eerst Djadja, dan Pookie, daarna Copines, dat ze zowaar a capella inzette.

Een stevige start die meteen werd doorgetrokken met meer empowered poeier als Baby en haar recentste hit ’42’. Vrij vertaald: “42, in mijn hoofd zijn we met 42. Jij wil het houden bij ons 2, maar vergeet het, we zijn met 42.” Brussel keel-de het mee. “Quarante-deeeeux !” Om het te zeggen met de samenwerking met de Nigeriaanse afropopster Ayra Starr: Bloody Louis was Hypé.

Ook de heupen van onderstaande werden gegrepen door die unieke mengeling van pop, zouk en R&B. Want nee, niemand klinkt als Nakamura. Daarom des te jammer dat ze het werk wel eens overliet aan de playbackband. En opnieuw: de commerce moet draaien, maar hadden 2 nummers extra de rekening gemaakt? (Doudou bijvoorbeeld? Waar was Doudou?) Helaas, na nog geen 30 minuten zette Nakamura abrupt een punt achter haar set en wandelde droog het podium af. Ons achterlatend in een bakoven van een club onder een winkelcentrum waar de wachtrij aan de bar enkel overtroffen werd door de wachtrij aan de toiletten. Wegwezen daar en uitkijken naar een volgende passage in een concertzaal of op een festival.

Laat ons je vieren, Aya. Merci.