Baguette, omelette du fromage en andere flauwigheden werden regelmatig gescandeerd in een uitverkocht Willemeen in Arnhem. Drie Franse bands traden daar donderdagavond 23 februari op: Soror Dolorossa, Les Discrets en Alcest. Wat me ook opviel was de minder tolerante houding tegenover het androgyne uiterlijk van de zanger van het voorprogramma. De muziek van Soror Dolorossa houdt het midden tussen The Cure/Sisters Of Mercy en klassieke heavy metal. Daarmee was de band toch een beetje een vreemde eend in de bijt. De post-metal bands Alcest als Les Discrets is nauwer aan elkaar verbonden; de leden van beide bands zijn vrijwel onderling uitwisselbaar.

Soror Dolorossa mocht deze avond beginnen. De zaal was al goed gevuld, maar het publiek reageerde niet bijster enthousiast. De muziek had niet het beoogde effect en vond geen enthousiaste weerklank vanuit de zaal. De band deed op zich goed haar best, maar kon niet echt voor fysiek en muzikaal spektakel zorgen. De zanger was nog het meest betrokken bij het optreden. Al met al toch geen slecht opwarmertje.

Les Discrets verraadde de aanwezigheid van Neige, want hij speelt in deze band basgitaar. Eigenlijk stond vrijwel heel Alcest al op het podium. Zanger gitarist Fursy Teyssier was redelijk bij stem en droeg de band door het optreden. De band speelde een sterke set en met een nummer van zijn eerdere band Amesoeurs kreeg het optreden iets vervreemdends. Toch zorgde de post-metal van Les Discrets voor meer reactie uit het publiek; dit is waar men voor gekomen is! De band groeide in de set en zorgde voor een erg sterk en overtuigend optreden!

Alcest is de grote band van de avond; dat werd al heel snel duidelijk. Hoe breng je zulke mooie muziek live waarvan het effect zo nauw verbonden is met een goed geluid? Het is haast onvermijdelijk dat het enkel tegen valt, want allerlei belangrijke nuances, die op de CD wel uit de verf komen, gaan verloren tijdens het optreden. En toch was het een opvallend overtuigend optreden. Het live element zorgt er ook voor dat er een chemie ontstaat met het publiek en deze wisselwerking doet de artiesten boven zichzelf uit stijgen. De band was in het begin nog wat onwennig en moest nog even in vorm komen, maar al snel werd duidelijk dat dit een memorabele avond zou worden. De monotone muziek zorgde voor een hypnotiserend effect en het publiek leek als een wezen mee te deinen op de weelderige golven van melancholiek en gelatenheid. De muziek van Alcest bevat veel emotie en een haast narcistische gelatenheid. Noodlotsmuziek is hoe ik het het beste omschrijven kan. Dat betekent niet dat het allemaal depressief en negatief was; de muziek heeft een etherische haast hemelse schoonheid. En dit in combinatie met de agressie uit de black metal achtergrond van de band zorgt voor heerlijk dualistische haast schizofrene muziek. Een zeer overtuigend en magnifiek optreden van Alcest en het einde van een zeer geslaagde concertavond!