Way to Be, oftewel hoe een toevallige ontmoeting met een persoonlijke held tot de totstandkoming van een album leidt. Nick Llobet treft Patti Smith op een treinstation, ergens in Virginia. De normaal erg verlegen muzikant parkeert zijn benaderingsangsten op een zijspoor en raakt met het iconische boegbeeld aan de praat. Een gitarist heeft altijd zijn instrument bij de hand en na wat improvisatietechnieken geeft The Godmother of Punk het motiverend advies om vooral te blijven oefenen en niet op te geven. En zo begint Nick Llobet alias youbet aan die altijd lastige tweede plaat, de cruciale opvolger van Compare & Despair.

De speelse kindvriendelijke, betoverende dierenbos-hoes van de eersteling trekt vooral jonge luisteraars aan, en dat is nou net niet bepaald de doelgroep die youbet voor ogen heeft. Och, het zijn allemaal redelijk toegankelijke folkpopliedjes, met hier en daar wat verdwaalde gitaaruitbarstingen. Toch kiest Nick Llobet bij de Way to Be aankleding voor een vaag donker ontwerp en ligt het accent meer op de duisterheid en overstuurde gitaarpartijen. Carsick vervult het verlangen om de huidige toestand te ontvluchten, een road song over nieuwe kansen, om andere doelen en verloren dromen te realiseren. Precies volgens de wijze woorden van Patti Smith.

Way to Be, zo moet het zijn en niet anders. Het uptempo Way to Be titelstuk bezit de nodige complexe gitaarkronkelingen die je op het eerste gehoor amper opvallen. Het is een licht atletische buigbare punkrock variant van de jaren negentig indie noise, maar dan netjes binnen de lijntjes functionerend. In het zwaarder aangezette Nurture vraagt Nick Llobet zich af hoe hij zich door omgevingsfactoren laat beïnvloeden. Wil hij met het bevredigende Way to Be vooral Patti Smith overtuigen of is dit de plaat die hijzelf moet maken? Het is zijn innerlijke duiveltje dat hem Seeds of Evil aanreikt. Het perspectief volgens eenrichtingsverkeer denken. Meer zwart dan wit, meer leeg dan vol.

In de retro Alive to You funkgroove zorgt het aangetaste doorleefde stemgeluid voor een ingrijpende ommekeer. Hoe diep moet je gaan om het onmogelijke van jezelf te eisen? Waarom jezelf verbaal chanteren om buiten het maatregister te handelen? Nick Llobet stelt zich door zijn nasale onvermogen net te kwetsbaar op. De gitaar is het verlengstuk van de ziel en uit de nodige kermende pijnkreten. Het spannende Do hoorspel luidt een andere fase in. Nachtmerries die de verharde werkelijkheid dwarsbomen. De grimmige Do grunge staat voor het bewust overschrijden van grenzen en de vervloekte antireactie die dit oproept. Erken je zwaktes en misbruik deze niet. Youbet offert een stukje kindergeluid op, door een muziekdoosje dol te draaien.

Het ritmische Deserve krijgt de nodige geluidsterreur aanvallen te verwerken. Door de lijmpogingen van de synthesizers blijft er een vrij toegankelijk popliedje over. Het kort afgeraffelde Lost werpt een maansverduisterend Krautrock aura over de postpunk beginselen heen. Eenvoudige rijmerij koestert de jeugdherinneringen die zich hier tussen de regels aandienen. Peel benut alle klassieke facetten en laat gepassioneerde zomerse Latin broeierigheid het eindoordeel vellen. Het inlevende Trauma gaat onder de onbewust opgelegde prestatiedruk van Patti Smith gebukt.

Vacancy mijmeringen solliciteren naar een groot platencontract. De druk is van de ketel en sust tevreden na. Still laat het onverwachte gebeuren. Na de verknipte vreemde passages zorgt de noise ruis voor een onbehaaglijk raar filmisch onderbuikgevoel. Way to Be gaat verder dan het punt waar grunge en indiepop elkaar de hand schudden. Het is een beleefd herenakkoord met verwijzingen naar de contractuele kleine lettertjes om een geslaagde plaat af te leveren. Patti Smith zal uiteindelijk tevreden toeknikken.