Het kan in de muziekbusiness raar lopen, zo wordt de ene band vrij snel publiekelijk grootst omarmd, en blijven anderen soortgelijke acts ver op de achtergrond voorzichtig hun fanbase opbouwen. Wolf Parade komt uit het culturele broeinest Montreal genaamd voort, waar Arcade Fire al snel te groot voor de stad wordt, en andere vergelijkbare acts hier sporadisch van meeprofiteren. De Canadezen brengen vanaf het Apologies to the Queen Mary debuut uit 2005 hun eerste drie albums telkens na een tussenpose van drie jaar uit.

Na een pauze van 7 jaar verschijnt in 2017 in de vorm van het meer new wave getinte Cry Cry Cry gelukkig weer nieuw werk. Met Thin Mind gaan ze op die lijn door, al richt de nieuwe plaat zich nog sterker op het strakke gekleurde jaren tachtig geluid. Spencer Krug schept een realistische kijk op een veilige utopische wereld, waarbinnen alles in evenwicht is, maar die in principe ook met een harde hand gecontroleerd wordt. Een soort van George Orwells 1984 2.0, waarbij toevallig ook net als in Julia Take Your Man Home een Julia een sleutelrol vervuld.

De tussentijdse uitstapjes met side project Handsome Furs laten vooral zijn voorliefde voor de electro en industrial horen, die steeds meer in de vernieuwde Wolf Parade een weg vinden. Je proeft de innige song materiaal verbondenheid, hij biedt je tevens de mogelijkheid om dit als luisteraar naar eigen beeldvorming verder in te vullen. Een persoonlijke kracht, die hij ook hier weer volledig uitbuit.

Under Glass linkt naar een afgeschermd leefgebied, waarbij vrijwel onzichtbaar een kunstmatig reservaat wordt gecreëerd. Geen torenhoge muur, wel streng door overkoepelde partijen bewaakt. Met dit gegeven in het achterhoofd kan ik ze eenvoudiger tussen het onzekere toekomstperspectief welke ook in het plastic sterk fluorescerende jaren tachtig decennia speelt plaatsen. Vreemd genoeg staat die toen in een hunkering naar een meer welvarende maatschappij centraal. Tegenwoordig is de oceaan vullende plasticsoep het symbool voor de totale milieu vernietiging.

Door de bonkende beats en de snerpende gitaaruitbarstingen van Dan Boeckner is de toon weer een stuk harder dan op het vorige werk. Toch steken ze niet teveel het confronterende wijzende vingertje omhoog, en zetten ze vooral met Thin Mind een toegankelijk geluid neer. Eigenlijk zijn ze hier niet eens zo ver van hun startpositie verwijderd, toen de band vanwege het ontbreken van slagwerker Arlen Thompson nog van drumcomputers gebruik maakte.

Ondanks het grimmige karakter is het allemaal lekker dansbaar. De songs zijn hoekig genoeg om je te triggeren en in beweging te zetten. Al is de achterliggende gedachte om behalve je benen ook je hersenen te prikkelen. Bij mij werkt het in ieder geval heerlijk aanstekelijk. Het begint allemaal behoorlijk catchy en luchtig, gedurende de plaat komen er steeds meer serieuze lagen en prettig gevormde soundscheuren bij. Dit is het beste in de overgang van puntige frisse gitaarakkoorden naar een stevigere meer slopende sound hoorbaar.

Het is echter vooral Spencer Krug die steeds dieper naar een overtuigende tegen de rock aanleunende zang graaft. En wat hoor ik die duistere vocale potige kant graag. Zo verandert het eenvoudig van new wave disco deuntjes naar een loeizwaar absorberende postpunk beleving, waarbij vooral twijfel en dreigende wanhoop de kernwoorden vormen. Nergens deprimerend, de overwinnaarsmentaliteit staat fier overeind. Wat ben ik toch dol op deze ontwikkeling. Wolf Parade laat overduidelijk horen dat ze nog lang niet uitgespeeld zijn en een grotere vervolgstap maken. Waar een zinvolle break van zeven jaar toe kan leiden.