Willard Grant Conspiracy is een bijzondere band. Dat blijkt alleen al uit het feit dat je twijfels kunt plaatsen bij het woord ‘band’. Eigenlijk draait het namelijk allemaal om oprichter Robert Fisher, die zich per project laat omringen door een grote groep muzikanten. Vaker wordt dan ook gekozen voor het woord ‘collectief’. Dat bestaat al sinds 1995 (toen nog met mede-oprichter Paul Austin die sinds 2010 bij The Walkabouts speelt), het laatste album Paper Covers Stone stamt uit 2009.

Ghost Republic is geïnspireerd op Bodie, een verlaten spookstadje ten oosten van de Sierra Nevada in de staat Californië. Het stadje is niet ver van de woonplaats van Fisher die sinds 2006 in Californië woont. Bodie is onderwerp een bundel gedichten van meerdere dichters. Samen vormen die gedichten een boek. Initiator hiervan is dichter en kunstenaar Nicelle Davis. Zij vroeg Robert Fisher om een karakter aan het boek toe te voegen. Dit resulteerde dus in het album Ghost Republic.

Fisher verliet de woestijn om terug te keren naar Boston, Massachusetts, waar WGC ooit is opgericht. Met oude vriend David Michael Curry dook hij de studio (van Curry) in om te werken aan Ghost Republic. Dat maakt van dit album tevens een viering van een (muzikale) vriendschap: nu eens geen groep muzikanten, maar een album dat volledig is gemaakt door deze twee vrienden. Naast de cd en het boek is er trouwens ook nog een film Ghost Republic, gebaseerd op hetzelfde thema. Iedere variant staat op zich, toch gaan ze ook goed samen.

Genoemde inspiratie van een verlaten mijnwerkersstadje in de woestijn geeft goed de sfeer van de muziek op de schijf weer: die is sinister, melancholisch, stemmig. Bijna kun je de geur van het stadje opsnuiven, bijna hoor je de ratelslangen ratelen. De donkere stem van Fisher, zijn ingetogen getokkel op de akoestische gitaar en zeker ook de snerpende vioolpartijen van Curry vergroten die sfeer nog eens. Nog grimmiger wordt het op de momenten dat een tegendraadse elektrische gitaar zich bemoeit met de andere klanken, die deze – zo lijkt het wel – wil verjagen. De schaars klinkende piano is dan het meeste vrolijke geluid.

De muziek is zeer elementair, bijna 3 kwartier lang. Daar moet je wel van houden. Het maakt van het album in ieder geval een pittige americana-kluif. Ik vrees dan ook dat veel liefhebbers van americana toch liever voor de meer toegankelijke muziek in dat genre gaan. Zeker nu in ons land de vrolijke zomerse zon nog zo regelmatig schijnt. Dan wanen mensen zich nou eenmaal liever op een gezellig terrasje dan in verlaten spookstadje in een stoffige woestijn…