Wat je krijgt wanneer je italodisco vermengt met dark wave en shoegaze is het geluid van het Australische duo White Hex. Jimi Kritzler en Tara Green hebben een sound ontwikkeld die we nog niet zo vaak hoorden. Nog nooit zelfs, zegt u? We sluiten het niet uit.

Het tweede album van het duo is wat toegankelijker dan het debuut, Heat, uit 2012. Wat dansbaarder bovendien, hoewel het op Gold Nights ook nooit écht gezellig wordt. Daarvoor zingt Green te ijzig en zijn de beats en soundscapes veel te donker. Maar wat is er mis met ouderwets shoegazen? Helemaal niks. Green houdt het midden tussen een chagrijnige Siouxsie en een lichtgeagiteerde Nina Hagen, die net de laatste trein heeft gemist, terwijl ze anderhalf uur door de stromende regen heeft gesjouwd.

Het geluid op Gold Nights, een album dat slechts een halfuurtje duurt, is over het algemeen licht industrieel en kil en contrasteert sterk met fraaie, melodieuze songs als Only A Game en de single Paradise, al klinkt dat misschien wat paradoxaal. Het zijn nummers waarin Greens monotone en wat verveelde stemgeluid iets minder opvalt.

Op Gold Nights is de literaire lat niet al te hoog gelegd. Al wordt in In The Night nog wel een poging gedaan met ‘I see your shadows in my dreams’ en, daar komt-ie: ‘In the night the sky is full and all around me.’ Het is allemaal wat potsierlijk en bovendien enigszins simplistisch, hoewel je het idee krijgt dat dat ook de bedoeling is. ‘I know it’s true what they say about you: you are no good for me’ (uit Sisters) is ook een exemplarische frase.

Wanneer je het zo zou willen zien, lijkt Gold Nights al met al een soort gimmick te zijn. Een pastiche op alle gitdonkere muziek uit de jaren 80, van bands als The Cure, Bauhaus, Cocteau Twins en The Sisters Of Mercy.

Voor wie het nog wat sterker zou willen uitdrukken: White Hex is de duovariant op het werk van Weird Al Yankovic. Een intrigerende variant. Dat wel.