Toen ik het nieuws hoorde dat The White Stripes uit elkaar waren, dacht ik dat het voor Meg White wel eens moeilijk kon worden in de toekomst. Immers, zij is niet bepaald de meest charismatische van de twee en ook niet de meest getalenteerde. Naast Jack is ze sympathiek, maar wat ze na The White Stripes zal gaan doen, ben ik heel benieuwd naar. Over Jack hoeft men zich geen zorgen te maken, hij heeft zich inmiddels al als een veelzijdig en zeer getalenteerd persoon bewezen. Met het album van Wanda Jackson gaat hij een beetje de kant op van Rick Rubin (wat hij al eerder succesvol deed met Loretta Lynn). Een oude, wellicht vergeten ster, weer eens laten schijnen. En in het geval van Wanda Jackson kunnen we echt spreken van een vergeten ster.

Zouden veel mensen haar in Nederland kennen? Deze 73 jarige dame is waarschijnlijk de eerste vrouw die een rock ’n roll single opnam, Let’s have A Party (1958). White heeft een geweldige verzameling muzikanten om haar heen verzameld, waaronder hij zelf natuurlijk, maar ook bijvoorbeeld Carl Broemel van My Morning Jacket en Jack Lawrence en Patrick Wheeler van The Raconteurs.

Jack White heeft het uitstekende idee gehad om een verzameling rock ‘n roll, folk en countryklassiekers onder handen te nemen die uiteenlopen van songs van Elvis, Bob Dylan, Eddy Cochran en Amy Whinehouse. Wellicht past niet iedere song goed bij haar toch wat aangetaste stem, maar dat neemt het spelplezier niet weg. Het album kent absolute hoogtepunten in Thunder On The Mountain van Bob Dylan, Nervous Breakdown van Eddy Cochran en Like A baby (van haar vroegere vriend Elvis).

De arrangementen zijn vet aangezet en de hele sound knalt lekker uit de speakers. Niet subtiel, wat misschien voor puristen even slikken is, maar ik hou er wel van. Aan het eind van het album gaat Wanda ook nog jodelen. The Party Ain’t Over, daar ben ik wel zeker van. Geslaagd album.