‘De rek is eruit, alle artiesten zijn geweest’. Met die mededeling kondigde de eindredactie van De Wereld Draait Door afgelopen zomer aan dat er geen derde seizoen meer zou komen voorde DWDD Recordings, het programma-onderdeel waarbij Nederlandse artiesten een ‘uitgeklede’ versie van hun favoriete song lieten horen.

In twee seizoenen kwamen 84 artiesten langs om hun helden te eren. Voorbeeld voor de DWDD Recordings waren The American Recordings, de serie albums die Johnny Cash maakte onder productionele leiding van Rick Rubin. Vanaf september 2010 was er regelmatig een muzikaal eerbetoon in DWDD, vanzelfsprekend in de beroemde (of beruchte, afhankelijk van je standpunt), ‘minuut van DWDD’,  de tijdspanne waarin de muziek in dit programma zich altijd moet bewijzen.

Net als in het eerste seizoen, met onder meer Ruben Block (Triggerfinger) die Sweet Dreams van Euryhmics coverde en Saskia & Serge die zich aan Desperado van The Eagles waagden, was seizoen twee behoorlijk veelzijdig. Seizoen 2010-2011 eindigde met een avondvullend concert in de Melkweg, waarbij de Nederlandse muzikanten hun DWDD Recording voor een volle zaal deden, nu wel in volledige lengte.

Dat gebeurde ook na seizoen twee, in september 2012, een maand nadat officieel het doek viel voor de muziekrubriek in het populaire programma. Plaats van handeling deze keer: Paradiso. Na een integrale tv-uitzending van de concerten is er nu, net als bij seizoen 1, een dubbel-cd. Deel 1 haalde gouden verkoopcijfers (hoewel de VARA de verkoop ook stimuleerde door de cd cadeau te doen aan nieuwe VARA Gids-abonnees), er is geen reden te bedenken waarom dat bij deel 2 anders zal zijn.

Al bij track 1 op de eerste cd, Landslide van Fleetwood Mac, gaat Roel van Velzen ‘diep’. Het is duidelijk dat dit prachtnummer van Stevie Nicks hem al jarenlang na aan het hart ligt. George Baker, een van de oudgedienden in de line-up, motiveerde in de tv-uitzending waarom hij voor Ray Charles had gekozen: ‘Ray Charles maakte mij duidelijk dat alle muziek familie van elkaar is.” Charles had dat begin jaren zestig al duidelijk gemaakt door een plaat te maken met rhythm & blues-bewerkingen van countrynummers. Daarop onder meer I Can’t Stop Loving You van Don Gibson, dat sindsdien als een Ray Charles-classic wordt gezien. George Baker’s versie van Ray Charles, ‘klein’ voor zijn doen, maar met een stevige uithaal aan het slot, stond tijdens het concert pal voor Wende Snijders met The Man With The Child In His Eyes. Over uiteenlopend gesproken.

Absolute prijsnummers op de dubbelaar: Tim Knol en Djurre de Haan.
Knol kwam met You Don’t Miss Your Water van William Bell, dat vooral bekend is in de versies van Otis Redding en The Byrds uit de jaren zestig. Die laatste versie kende Knol uit de platenkast van zijn pa.

Leuk aan het concept van het concert was dat de artiesten optraden op twee verschillende podia, zodat de ene artiest al klaarstond terwijl zijn voorganger pas halverwege was. Zodoende kon Nico Dijkshoorn (goed voor Bowie’s Heroes) in de tv-uitzending melden dat hij letterlijk tot tranen toe geroerd was door Knols versie van een van zijn favoriete songs. Omdat op de cd alle songs achter elkaar zijn geplakt, zonder de toelichting van de artiesten, valt die meerwaarde op de cd weg. Maar dat maakt de beluistering, zeker als je de cd vaker draait, vermoedelijk wel zo aangenaam.

Djurre de Haan (Awkward i ) koos voor een zeer obscure bluestrack van Washington Phillips, Mother’s Last Words To Her Son. Huub van der Lubbe ging terug naar de roots van De Dijk, toen dat nog Stampei heetteen sterk door de fifties geïnspireerde muziek speelde: Twenty Flight Rock van Eddie Cochran klinkt bij Huub (die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar) zeer overtuigend, wat ook gezegd kan worden van Fré Spigt. Onder het motto ‘iemand moet Elvis toch doen?’ koos zij voor That’s Allright Mama, waarin ze net zoveel power legt als Elvis tijdens zijn legendarische comeback in 1968, de beroemde sessie in het zwarte leren pak in de boksring.

Twee cd’s, 34 tracks voor twee tientjes, van Spike tot Brownie Dutch (Sam Cooke!), van Sharon den Adel tot Lee Towers, van Lois Lane (Oh Lori, zoals alleen broers of zussen het kunnen zingen) tot Rita Reys. Nog niet overtuigd? Check Joris Linssen of Elske DeWall dan maar eens.

Hadden we al gezegd dat het op deze set alle kanten op gaat, maar steeds hartstikke raak is?

Tracklisting DWDD Recordings Volume 2:

CD1:

1. Roel van Velzen – Landslide
2. Brownie Dutch – A Change Is Gonna Come
3. Ralph Mulder – Breaking The Law
4. Joris Linssen – Rainy Night In Georgia
5. Joan Franka – If You Go Away
6. George Baker – I Can’t Stop Loving You
7. Wende Snijders – The Man With The Child In His Eyes
8. Spike – New Slang
9. Willeke Alberti – Zeg Me Dat Het Niet Zo Is
10. Marcel Veenendaal – Breathe
11. Ella van der Woude – Here Comes Your Man
12. Paul de Munnik – People Are Strange
13. Marien Dorleijn – Between The Bars
14. Sharon den Adel – Smells Like Teen Spirit
15. Loïs Lane – Oh Lori
16. Racoon – Brand New Key
17. Huub van der Lubbe – Twenty Flight Rock

CD2:

1. Guus Meeuwis – No Surrender
2. Ntjam Rosie – Sweet Love
3. Freek de Jonge – Marmor, Stein und Eisen Bricht
4. Maurits Westerik – The Guns Of Brixton
5. Rita Reys – How Deep Is The Ocean
6. Daan – Girls On Film
7. Djurre de Haan – Mother’s Last Words To Her Son
8. Erik Mesie – I Still Cry
9. Anne Soldaat – Going Up The Country
10. Frédérique Spigt – That’s All Right
11. Tim Knol – You Don’t Miss Your Water
12. Nico Dijkshoorn – Heroes
13. Elske DeWall – Home Again
14. Kempi – Het Is Een Nacht
15. Eric Corton – Everlong
16. Lee Towers – Honky Tonk Women
17. Giovanca – I Hear A Symphony