Folkduo Two Gallants, oftewel galante heren, hebben dit jaar alweer hun vierde langspeler uitgebracht: The Bloom And The Blight. En het is op deze plaat meer dan raak: Adam Stephens (gitaar, zang) en Tyson Vogel (drums, zang) vinden zichzelf opnieuw uit. De muziek op The Bloom And The Blight is rauw en gaat terug naar hun jeugd, aldus Stephens: punkrock en grunge voeren de boventoon en niet folk en bluesmuziek, zoals op de voorgaande platen.

Two Gallants heeft prachtig werk afgeleverd. Nergens slaat het duo de plank mis. Er wordt enorm gewisseld tussen kalm en ingetogen en hard en ruig. De titel past perfect. Opener Halcyon Days begint stil en barst na een halve minuut open in een vurig gitaar- en drumgeweld. De zang klinkt gepijnigd en rauw. Ongeveer halverwege is er weer een rustmoment waarna er in de laatste minuut weer geragd wordt.

Song In Songs heeft een soortgelijke opbouw. Na een halve minuut rustige intro komt de energie van de mannen los. Een spektakel met fraaie samenzang dat helaas nog geen drie minuten duurt. Gelukkig komt er nog veel meer moois. De gitaren op My Love Won’t Wait en gereserveerde rustmomenten matchen geweldig. De gekwelde stem op Ride Away plus de simpele maar doeltreffende gitaar- en drumexplosies zijn magnifiek, Vogel’s zang op Decay is meeslepend en tranentrekkend, Willie is grappig en triest tegelijk, Cradle Pyre vooral triest en Sunday Souvenirs de juiste afsluiter van The Bloom And The Blight – een prachtplaat.