Wanneer je Nick Beggs, Adam Holzman en Craig Blundell bij elkaar hebt, dan mag je gerust spreken van een uitstekend stel muzikanten. Nick is meester op de basgitaar, Chapman Stick en contrabas, Craig Blundell een zeer gevierde drummer en Adam Holzman een uiterst veelzijdig toetsenist. De drie speelden samen in de band van Steven Wilson en tijdens repetities en in de kleedkamers speelden de drie met ideeën die zij samenbrachten op al een eerder album, Fragments.

Ja, je mag dit gezelschap wel een supergroep noemen als je uitgaat van de statuur van de drie. Hun drive voor avontuurlijke muziek delen ze en het is niet gek als je dat meeweegt in je verwachtingen. Die drie samen, ook als de meester er niet bij is, dat moet toch vuurwerk leveren? Met 19 nummers bij elkaar gebracht op deze langspeler, kan dat al helemaal niet anders.

Voor dit album brachten ze ideeën bij elkaar waar de anderen vervolgens op reageerden zodat er complete songs ontstonden. Wat je niet mag en kunt vergeten is dat de heren ook een gevoel voor humor delen en ook dat is ook voor het nageslacht vastgelegd op dit album. Die humor, meer nog dan dat die Brits is, is hier ook echt wel melig te noemen. En dat is een element dat je op dit album geslaagd vindt of overbodig, net naar gelang je voorkeuren.

Het zijn korte nummers en ze zijn zeker afwisselend te noemen. Van nadrukkelijke jazzrock, fusion, naar bossa nova en door en, zeker, de drie zijn meesters op hun instrumenten, maar als je je afvraagt of het album je ook helemaal overdondert, dan is het antwoord daarop nee.

Zeker, er is genoeg te beleven op het album, van openingstrack Beck And Call, een mooi eerbetoon aan Jeff Beck met een sterk spelende Holzman, via Stupid Pop Song, Crime Spree en Once Around The Sun With You (met Alex Lifeson) naar het afsluitende On The Spectrum, maar je valt nooit zomaar uit je stoel en, eerlijk is eerlijk, dat had ik wel verwacht.

Misschien is het gewoon dat het album minder vuurwerk kent dan ik verwacht had, want het samenspel tussen de drie is in al die nummers, ook in Chinese Firedrill, Wacky Tobaccy of het slotnummer gewoon erg goed te noemen. Het spettert en knalt misschien niet, maar er is zeker wel sprake van spanningsbogen en van erg fijne afwisseling in en tussen de nummers. In die zin is het album ook meer laidback te noemen. Nee, vervelen doet het album niet, zeer zeker niet, maar iets meer peper was misschien wel op de plaats geweest, bijvoorbeeld in plaats van de meligheid. Het  karakter van het album, merkwaardig genoeg met deze drie cracks op hun instrumenten, is nu helaas niet altijd even uitdagend. Daar verandert ook de bijdrage van gitaarheld Alex Lifeson noch die van Theo Travis iets aan.