Wat je ook van zijn muziek vindt, het valt niet te ontkennen dat Tom Jones een van de sterkste stemmen van zijn generatie heeft. Zelfs dik in de zeventig, een leeftijd waarop veel collega’s de kracht in hun vocalen beginnen te verliezen, beschikt Jones nog steeds over twee blaasbalgen van longen en de stembanden van een jonge god. Daarme heeft hij het in zich om een liedje eigenhandig naar een hoger niveau te tillen.

Jones’ vorige album Praise And Blame liet een opvallende stijlbreuk horen. Waar de zanger bijna vijf decennia de personificatie van Las Vegas was, met zijn groots opgezette en galmende liedjes, kwam hij opeens met een prachtig en ingetogen gospelalbum vol eigentijdse interpretaties van klassiekers. Ethan Johns produceerde en ineens was Jones ‘credible’ geworden, zoals Johnny Cash dat in zijn nadagen ook was en zoals Neil Diamond daar de laatste jaren ook op aanstuurt. Met als grootte verschil met die twee voorbeelden die machtige stem waar Jones over beschikt. Praise And Blame legde daar – begeleid met minimale arrangementen en ontdaan van alle franje – de nadruk op. Meer bleek Jones ook niet nodig te hebben.

Op Spirit In The Room continueert Tom Jones de ingezette koers. Waar op zijn vorige album nog de gospel de boventoon voerde, schuift hij hier meer naar de countryrock. Hoewel nog steeds prima, pakt het over de hele linie door iets te frivole uitvoeringen van Hit Or Miss (origineel van Odetta) en Love And Blessings (Paul Simon) en soms iets te geinig gekozen rampestampers (Tom Waits’ Bad As Me bijvoorbeeld) iets minder sterk uit dan de voorganger. Echter, waar die voorganger over de hele linie heel indrukwekkend was, kent Spirit In The Room op de momenten dat Jones piekt ook momenten die in hun eentje dat hele vorige album overstijgen. Bijvoorbeeld op Leonard Cohens Tower Of Song. Als Cohen met zijn verfomfaaide stem ‘I was born like this, I had no choice/I was born with the gift of a golden voice’ zingt, dan kan je niets anders dan glimlachen om de zelfspot. Doet Tom Jones hetzelfde zinnetje, verandert de lading van het nummer volledig. Jones hééft gewoon die gouden stem. Op (I Want To) Come Home verpulvert Jones de nogal nasaal gezongen versie van Paul McCartney volledig, met een heerlijk weemoedige snik in zijn stem. Prachtig is ook het bijna barokke Charlie Darwin, origineel van The Low Anthem. Begeleid door slechts een gitaar en een door merg en been gaand kerkkoor mikt Jones recht op je ziel. Een voltreffer.

Tom Jones – Spirit In The Room

1. Tower Of Song (Leonard Cohen)
2. (I Want To) Come Home (Paul McCartney)
3. Hit Or Miss (Odetta)
4. Love And Blessings (Paul Simon)
5. Soul Of A Man (Blind Willie Johnson)
6. Bad As Me (Tom Waits)
7. Dimming Of The Day (Richard & Linda Thompson)
8. Travelling Shoes (Vera Hall Ward)
9. All Blues Hail Mary (Joe Henry)
10. Charlie Darwin (The Low Anthem)