Er zijn vaste waarden, hoe paradoxaal ook, in de wereld van de progressieve metal. Een van die vaste waarden is het Engelse Threshold. De band bracht zijn ijzersterke debuut uit in 1993, Wounded Land en creëerde meteen een heel eigen stijl: compact, crunchy, pakkend, maatschappij beschouwend, soms lood- en loodzwaar, bij vlagen zeer melodieus, nooit gehinderd door technisch geneuzel terwijl het schip van gitarist en grondlegger Karl Groom altijd een technisch bekwame bemensing kende en, ongeacht welke lichting je van de band ook beluisterde, altijd met topzangers uit het genre.

Wounded Land werd gezongen door topvocalist Damian Wilson, hij werd daarna opgevolgd door Glynn Morgan die op zijn beurt werd opgevolgd, jawel, door Damian, opgevolgd door Andrew ‘Mac’ McDermott, opgevolgd door Damian, uiteindelijk en waar we ook nu zijn, weer opgevolgd door Glynn. Volg je het nog? Glynn kwam terug bij de band voor de release van het in 2017 verschenen Legends Of The Shires en staat nu ook achter de microfoon voor Dividing Lines.

Met een openingszin die bijna klinkt alsof je de te jong overleden Mac hoort zingen over de strakke riff heen, ben je meteen bij de les. Het gemak waarmee Glynn zingt, zonder zichzelf te forceren en zijn verstaanbaarheid, dat is al heel fijn. Jazeker, de hardheidswijzer vertelt je dat je hier echt wel met progressieve metal hebt te maken, maar de kracht van Threshold is dat de band het allemaal zo pakkend weet te laten klinken. De riffs staan als een huis maar Threshold biedt veel ruimte tussen de riffs. Zowel aan de fijne toetsenpartijen van Richard West, het strakke drumwerk van Johanne James, de diepe bastonen van Steve Anderson en, zeker niet te missen, het gitaarwerk van de maestro himself, Karl Groom. En om het geluid zo vol als altijd te laten zijn, speelt Glynn nu zelf tweede gitaar. Lekkere opener, dat Haunted en je realiseert je meteen weer wat de band zo geweldig maakt, dat is de balans tussen die verschillende ingrediënten en dan ook nog eens strak geproduceerd. Hoor toch hoe heerlijk het nummer doorsnijdt en ja, de backing vocals mogen er bij Threshold ook zijn. Alleen Johanne doet daar niet aan mee.

Net als je even in de stilte tussen twee nummers zit, hoor je eerst toetsen Hall Of Echoes inleiden en dan zijn er alweer die strakke riffs die je het nummer instuwen. Met behulp van Johanne. Dan rust en ruimte voor Glynn en hoor de subtiliteiten die bij het nummer horen. Zeer fraaie zanglijnen van Glynn en het nummer ontwikkelt zich erg fijn. Threshold terug? Threshold terug! Heerlijk middenstuk! Na dit tweede nummer wil je vanzelfsprekend meer en natuurlijk krijg je dat. Let It Burn vertrekt loodzwaar en gaat dan qua tempo wat omhoog. Die interactie tussen gitaar en toetsen, zo geweldig! De band coverde ooit Muse’s Supermassive Black Hole maar die uitvoering liet vooral horen dat Threshold het nummer overtuigender, krachtiger en tegelijk speelser wist uit te voeren dan de originele uitvoerenden. En die klasse hoor je terug op dit album. Zeker wel! En dat hoor je hier dus al in de opening van dit nummer. Met een misschien wat overbodig meezingdeeltje ingebouwd, is het een sterk nummer, zeer overtuigend en vol emotie gezongen door Glynn. Kom maar door!

Silenced klinkt gewoon weer even anders aan het begin van de track met alleen de vervormde stem van Glynn. Luister eens goed naar deze track en ervaar hoe zeer de zanglijnen het nummer mee bepalen. Ook hier weer sterke samenzang en prima samenspel tussen toetsen, gitaar en de ritmesectie.

The Domino Effect is een prima epic van de band. Schud jij je wilde haren graag eens los, met een flinke scheut afwisseling in de muziek de riffs doorklievend, zoek je meer in muziek dan eendimensionale teksten? Ja, dan is dit wel een album om je tanden in te zetten. De drie zangers van Threshold verschillen qua stem zeer zeker van elkaar, ze pasten alle drie wonderwel in de muziek van de band. Als je Glynn hier beluistert, dan heb je het idee dat hij dé zanger voor de band is, zo naadloos sluit zijn stem op de band aan. We weten niet wat de toekomst brengt, maar Dividing Lines klinkt in elk geval top met Glynn op zang. Wat een topnummer is dit trouwens! En luister ook eens met aandacht naar Johanne: wat een topdrummer is hij toch ook. Twijfel je nog? Complex onderstreept nog even zijn kwaliteiten. Poeh!

Ja, er komen nog meer fraaie nummers voorbij. Variatie in de nummers terwijl je als band de jouw kenmerkende stijl steeds overtuigend laat doorklinken, niet als een brevet van onvermogen, nee, dat laat je immers in die variatie wel horen. Tien verschillende nummers, met alle een zeer pakkende sound, met veel aandacht voor sterke en dragende zanglijnen, de inzet van een ijzersterke ritmesectie, steeds aanwezige en bepalende toetsenpartijen, gitaarwerk variërend tussen stevige metalen riffs, melodieuze klanken en bloedstollend mooie soli en ja, dan is er nog Glynn, gloedvol zingend in prachtige zanglijnen.

Niet iedereen kent de naam Threshold, niet iedereen kent hun muziek. Als Dividing Lines jouw kennismaking met de band is en dit bevalt je, dan heb je een mooi pad te gaan om de hele collectie te leren kennen. Ken je de band al, dan is dit een stevige herbevestiging van je eerdere kennismaking. Het najaar van 2022 bracht al meer moois op het gebied van muziek. Dit is een album dat daar zeer zeker bij gerekend mag worden, nee, daarbij gerekend moet worden.