Net de jaren ’90 ontvlucht was daar in 2001 The Strokes. Een bandje uit New York met een geweldige debuutplaat. Een nieuw geluid, dat perfect aansloot bij de generatie jongeren van toen: lui en slordig. Invloeden van de Ramones en Talking Heads meegenomen in de plaat en het boorde een revival van de garage-rock en postpunk aan. Zo’n band was hard nodig. Niet voor niets is het debuut Is This It een grote inspiratiebron geweest voor vele gitaarbandjes van het afgelopen decennium.

Tien jaar later en twee albums erbij. Nadat het laatste album, First Impressions Of Earth, slecht ontvangen werd, bleef het vijf jaar stil rond de band. Maar nu is er de nieuwe plaat, Angles. Eigenlijk niet meer te vergelijken met Is This It. Zanger Julian Casablancas klonk in 2001 verveeld, moe en ongeïnteresseerd. Dat maakte  de band het tegengeluid van de jaren ’90, waarin rockbandjes als 3 Doors Down en Nickelback de lakens uitdeelde.

Nu klinkt Casablancas klaarwakker, geen verveeldheid meer te bekennen. Alles klinkt zoals het moet. Keurige baslijntjes, strakke drumpartijtjes en gitaarmelodietjes. Nummers duren netjes gemiddeld drie minuut dertig. Geen reden om Angles slecht te vinden, maar wel jammer dat The Strokes is veranderd. Het nonchalante van de band was juist hun charme. Maar, niet te veel zeuren, want Angles is alvast beter dan Room On Fire en First Impressions Of Earth. Lekkere poppunk-liedjes met catchy gitaarpartijen.

Eerste single van het album is Under Cover Of Darkness. Een nummer waarin de gitaar twee keer even speels van de melodie afwijkt, het enige ‘rebelse’ van het album. In Taken For A Fool zingt Casablancas vrij staccato, iets wat een probeersel lijkt en een beetje onwennig overkomt. Hipper, vlotter, strakker: The Strokes is met Angles vernieuwd. Even wennen, maar wel lekker.