Als de eerste helft van de jaren negentig voor Oasis waren, zoals Noel Gallagher zegt, waren de midden jaren tachtig absoluut voor The Smiths. Met vier fraaie albums en vier interessante verzamelaars brachten zij een nieuw elan binnen de Britse muziek aan dat met het fascinerende gitaarspel van Johnny Marr en de opvallende zang en teksten van zanger Morrissey grote troeven kende.

De band startte in 1982 in Manchester met Marr en Morrissey, die in eerste instantie puur songs voor anderen wilden schrijven. Maar al snel bleken ze zelf de beste vertolkers van hun eigen songs te zijn. Met Marr’s jeugdvriend Andy Rourke op bas en drummer Mike Joyce werd met de eerste single Hand In Glove een alternatieve hit gescoord. Tweede single This Charming Man bleek het opvallend eigen bandgeluid nog duidelijker neer te zetten. Het gelijknamige debuutalbum bleek vervolgens een groeiparel van de eerste orde en een klassieker in spe.

Met de snel uitgebrachte verzamelaar Hatful Of Hollow werden radio-opnamen, b-kantjes en onuitgebrachte songs fijn samen gebracht. Het prima Meat Is Murder was hun avontuurlijke tweede album. Muzikaal diverser en tekstueel meer politiek getint met het titelnummer als excellente vertegenwoordiger daarvan. Met How Soon Is Now, dat niet op het albums staat, maar later wel op de Amerikaanse versie van het album verscheen, werd een echte Smiths klassieker gescoord.

Met hun derde officiële album The Queen Is Dead werd vervolgens het ware Smiths meesterwerk gemaakt. Songs als Bigmouth Strikes Again, Cemetery Gates en vooral There’s A Light That Never Goes Out bleken instant classics.

Vreemd genoeg bleken juist met het maken van dit album de relaties binnen de band behoorlijk vertroebeld te zijn. Bassist Rourke werd voor korte tijd door Morrissey uit de band gegooid vanwege zijn excessieve heroïne-gebruik. Maar ook Morrissey en Marr hadden door het veel te drukke schema van touren,  opnemen en promotie het uiterste uit zichzelf geperst.

Met de compilaties The World Won’t Listen en Louder Than Bombs, een Amerikaanse uitgave van eerder genoemd album met extra tracks, werden net als Hatful Of Hollow b-kantjes, onuitgebrachte songs en andere versies van singles verzameld uitgebracht. De spanning binnen de band was zover opgelopen dat toen het vierde album Strangeways Here We Come uitkwam,  de band eigenlijk al ter ziele was. Met het postuum uitgebrachte live album Rank werd de Smiths catalogus afgesloten.

Natuurlijk zijn er al meer verzamelalbums van The Smiths verschenen. Dikke verzamelaars. Alleen waren die nog nooit zo uitgebreid als The Sound Of The Smiths. Met in totaal drieënvijftig tracks verspreid over twee cd’s zijn er een heerlijke overdosis singles, outtakes, b-kantjes, live opnamen verzameld. Opvallend is hoe aanstekelijk, ontroerend, grappig en indringend de songs van The Smiths nog steeds voelen.

Het muzikale vakmanschap van Morrissey en Marr spat van alle songs af. Het briljante gitaarspel, hoe subtiel, venijnig en swingend, heeft Marr op de muziekkaart gezet als een van de grote gitaarmeesters binnen de popmuziek. In ideale combinatie met de emotionele, dan weer opruiende teksten van Morrissey die hij met elegantie en passie naar voren brengt.

The Sound Of The Smiths is een excellente collectie tijdloze songs die in geen platenkast zou mogen ontbreken.