De eerste housegolf zat er eind jaren ’80 bijna op en wie toen dacht dat aan al die hedonistische monotonie een eind kwam, had het mis. Turn Up The Bass en Serious Beats waren net aan hun opmars begonnen en house drong ook door tot de plattelandsdiscotheken. Maar in de metropolen ging de doorontwikkeling van de dansmuziek verder en ontstonden allerlei afsplitsingen, crossovers en totaal nieuwe stromingen, waarbij driftig gebruik werd gemaakt uit alles wat maar digitaal opgeslagen en met elkaar gecombineerd kon worden, net zo lang totdat iets nieuws ontstond. Zoals ambient. Kunstluizen en post-LSD’ers hadden natuurlijk Brian Eno, Klaus Schulze en andere vage krautrock en psychedelica, de dancescene had LX Patterson, Trash, die samen met The KLF aan het experimenteren waren geslagen met samples, die overal vandaan werden gehaald. In de verste verte deed het denken aan de cut-ups, zoals Brian Eno en David Byrne dat toepasten op hun legendarische My Life In The Bush album, dat oost en west combineerden tot een dampende mix van nieuwe cut-up wereldmuziek. The Orb was geboren. En werd de dancewereld tegelijkertijd wakker geschud en in slaap gesukkeld met het dubbelalbum The Orb’s Adventures Beyond The Ultraworld. Twee CD’s lang astronautensamples, vogelgeluiden en andere niet thuis te brengen sounds, die via lange, geestverruimde soundscapes de speakers uit zweefden. De albumcover was even treffend en opvallend als misleidend: was dit een Pink Floyd vermomming? Patterson verklaarde later dat hij is opgegroeid in de buurt van Battersea Park in Londen, dat ook voor Animals van Pink Floyd model stond voor de hoes.

The Orb had meteen alle aandacht met het Ultraworld-album, niet in de laatste plaats door de single A Huge Ever Growing Pulsating Brain That Rules From The Centre Of The Universe, 20 minuten lang en opvallend vanwege de Loving You sample van Minnie Ripperton.

Maar het kon nog gekker: de daaropvolgende single The Blue Room klokte 40 minuten en werd daarmee de qua tijdsduur langste single die ooit de Britse hitparade had gehaald. The Orb had middels allerlei slimme marketingtrucs de aandacht behoorlijk op zich weten te vestigen, maar ook met de enigszins afwijkende muziek genoeg aandacht getrokken en flink naam gemaakt. Na het debuutalbum en enkele singles verscheen UFOrb, opnieuw volgens het beproefde recept, alleen waren meer housebeats te horen, die op het debuut goeddeels ontbraken. Gedurende de jaren ’90 was Patterson naast The Orb en The Orb-collaboraties (o.a. FFWD met Robert Fripp) ook actief als DJ en remixte Patterson en Trash alles tussen Robbie Williams en Bill Laswell. En door allerlei ruzies met de platenmaatschappij verschenen soms met tussenpozen van enkele jaren een aantal albums, die The Orb verankerde in de dance, maar waarmee de populariteit niet echt toenam. The Orb bleef vooral voor de skunkende liefhebbers en houseluiwammesen en leek het op een gegeven moment zelfs dat The Orb werd ingehaald door de tijd. Maar opeens verscheen in 2005 Okie Dokie It’s The Orb op het Duitse Kompakt-label en was dit een verzamelaar van enkele spaarzame 12”es die tussen 2000 en 2005 waren verschenen. Pas in 2007 verscheen een volwaardig nieuw Orb-album The Dream, dat opviel door de al met Bicycles & Tricycles ingezette lijn van kortere, compactere nummers met een duidelijk begin en eind. Een aardig en bij vlagen toegankelijk album. Ook verschenen de 7 studio-albums uit de jaren ’90 als Remastered DeLuxe Editions en was het weer mogelijk om kennis te nemen van The Orb canon, aangezien de meeste albums niet echt gemakkelijk verkrijgbaar waren.

En eind 2009 verscheen – na een aantal malen om onduidelijke redenen te zijn uitgesteld – het nieuwe album Baghdad Batteries. Gemaakt zonder Trash, maar samen met Thomas Fehlman, met wie Patterson ook al heel lang samenwerkt. Pas na enkele draaibeurten kan pas een oordeel gevormd worden van de kwaliteiten van dit nieuwe Orb-album, maar ook mee te kunnen gaan in de sferen die Paterson wilt oproepen. Ambient? Minimal? Moviewise? Geen van dat al. Baghdad Batteries grossiert weer in de gebruikelijk Orb-vaagheid. Alleen ontbreken de cut-ups en ligt het tempo niet constant op slow & low. Een verdwaald dansritme, een beetje dub, maar vooral een kamerbreed geluidstapijt dat voorbij is voordat je er erg in hebt, maar waar ook naar geluisterd kan worden. En The Orb blijft meester in het maken van geluidscollages, die nauwelijks blijven hangen, maar tegelijktijd interessant genoeg zijn om nog eens een keer te beluisteren. Onopvallende muzak waarbij er de keuze is tussen geluid of stilte. Dus toch ambient?