Steal away at sundown, pick a place to hide
Check for signs of ambush, hunker down inside
Tired of running, tired of never standing still
Hear them riding up the hill

Just beyond your limits
Find the new frontier
I live in the darkness
It’s dark in here

Zomaar wat zinnen uit het veelzeggende asgrauwe titelstuk van Dark In Here, de wanhopige desperate sleuteltrack van de laatste The Mountain Goats plaat. Ook hier heeft corona zijn sporen achtergelaten. Voor John Darnielle is het de normaalste zaak van de wereld om zijn fans jaarlijks op een nieuwe The Mountain Goats album te trakteren. Het voelt anders aan nu hij zich noodgedwongen van de buitenwereld isoleert. De FAME studio in Muscle Shoals is nog meer een uitvlucht om zich tegen de onzekere toekomst te beschermen. Ondanks dat het gezelschap minimaal binding met de omgeving heeft, klinkt Dark In Here net zo aards als voorganger Getting Into Knives. Daar verwacht ik al dat de opvolger nog indringender en donkerder zou klinken, wat hier dus daadwerkelijk bevestigd wordt.

De grijze wereld staat stil, de kleurrijke natuur ontwaakt.

See the tall poppies with their tender fragile necks
Solomon in all his glory not arrayed like these
Bending in the wind like pilgrims on their knees

Felrode klaprozen bepalen het straatbeeld en begroeten al buigend in het doeltreffende The Destruction of the Kola Superdeep Borehole Tower de eenzame verlate autowegen. John Darnielle gebruikt het Russische boorgat als een open verbinding met de hel. Gastmuzikant Spooner Oldham gaat met zijn orgel het duel met de duizelende ronddolende bas van Peter Hughes en de bijtende sneren die uit de gitaar van John Darnielle ontsnappen aan. Jon Wurster is de ophitsende ceremoniemeester die dit akelige schouwspel met zijn marcherende drumslagen opstuwt. Bijbelse plagen en verwijzingen daaraan worden in de luchtige Mobile Americana aangehaald, een historisch aan de opslurpende duisternis ontsnappende Jonas figuur in de veelbelovende grote wereldverbeteraar positie. Dat het hem niet lukt om de mensheid te redden komt sterk in het helse Armageddon decor van het gitzwarte Before I Got There terug.

Het traditionele folky Parisian Enclave neemt je mee naar het moment dat de kwetsbare stervelingen verplicht een schuilplaats opzoeken. Het is mooi hoe John Darnielle de mensheid met ratten vergelijkt. Het staat gelijk aan de kapitalistische beschaving. Een bewoording welke je tevens aan de grote verspreiders van ziektekiemen koppelt, het slachtoffers eisende COVID-19 virus als de hedendaagse dodelijke variant op de pest. De percussie oud en versleten, als alarmbellen uit een ver verleden. Zoals verwacht is de toon behoorlijk pessimistisch. Uiteindelijk schept John Darnielle in het Let Me Bathe in Demonic Light slotakkoord geen hoopvol toekomstbeeld, maar geeft hij zich aan de drang tot escapisme over.

John Darnielle blijft de verhalende observator, een ingehuurde loungepianist die in cool uiteenbarstend Lizard Suit toetswerk toekijkt hoe hooggeplaatste gasten hun ware identiteit in dure maatpakken verhullen. Een verrijking van het geluid, welke zich met een toevoegende veelvoud aan blazers en de backings van Susan Marshall en Reba Russell in de nachtclubsfeer van When a Powerful Animal Comes voortzet.

Het tweede Dark in Here gedeelte heeft het schemerige avond schaduwspel. Gedempte luistersongs boordevol intimiteit. Thematisch wijkt de The Slow Parts on Death Metal Albums nostalgie van de rest van het materiaal af, muzikaal gezien bezit het wel die donkere schuifelende jazzbeleving. Het is allemaal weer prachtig, al blijft het jammer dat John Darnielle zich niet alleen op die gefrustreerde onmacht van de kritische opstandige folksongs richt, of dit gegeven opzij schuift om een gepassioneerde jazzplaat te maken. Hij kan het beiden, het maakt de leesbaarheid van Dark in Here een stuk groter.