Nadat John Darnielle met het zeer sterke In League with Dragons zijn ziel al een stukje meer publiekelijk openstelt, kan het bijna niet anders dat de volgende plaat van The Mountain Goats nog indringender en duisterder klinkt. Als hij in maart de studio instapt beheerst COVID-19 en Black Lives Matters het wereldbeeld nog niet, en met de pre-coronaplaat Getting Into Knives laten ze voornamelijk een verzachtende kant, maar wel verbaal messcherpe van zichzelf horen.

Een zeer productieve maand, in dezelfde periode is er aan Songs for Pierre Chuvin gewerkt, die in april al zijn plek op de markt vindt. Een lo-fi project welke muzikaal geheel van de perfecte opnamestaat van Getting Into Knives los te koppelen is, welke in een tijdsbestek van zes dagen tijd op de heilige grond van de Sam Phillips studio te Memphis is ontstaan. De jaren vijftig Corsican Mastiff Stride rockabilly is een mooie dankbetuiging aan die allesbepalende plek in de muziekgeschiedenis. Een schatplichtige overeenkomst die unaniem door de artiesten aangenomen wordt, en die niet in de boeken beschreven staat.

De in Memphis woonachtige Ierse trompettist Tom Clary is een veel geziene gast in deze studio, en verleent graag zijn medewerking aan The Mountain Goats. Voor hem is het simpelweg een gevoel van thuiskomen. Zijn ontspannen werkwijze heeft zeker een positieve uitwerking op de overige muzikanten, waarvoor het wat onwennig aanvoelt. De overige bezieling wordt gecreëerd door de aan soullegendes te koppelen Hammondspeler Charles Hodges en de hoog opgeleide jazzbassist Sam Shoup, die nu voor de verandering achter de mellotron aanschuift. Al mengt zijn bemoeienis zich zeker met de fretloze partijen van Peter Hughes in The Great Gold Sheep. Een sterbezetting dus, wat ook wel min of meer een vereiste is als je de mogelijkheid krijgt om in de Sam Phillips studio aan de slag te gaan.

Toch is Corsican Mastiff Stride helemaal niet zo vrolijk en laat de tekst weer die kenmerkende diepgang van verhalenverteller John Darnielle horen die hier de vluchtelingenproblematiek aan de kaak stelt. Ook de eenzaamheid van het truckersbestaan, bewoond met nachtelijke drop-out figuren wordt prachtig in de schemer country van het beeldend uitgetekende Picture Of My Dress verwoordt. Over het algemeen overheerst dat halfduistere gevoel op Getting Into Knives. De kaars die als een enkel voorwerp de romantiek, de sterfelijkheid, het licht en het kleine geluk symboliseert. As Many Candles as Possible, steeds weer met een ander doeleinde. Een schitterende avondrode schaduwplaat met prachtige avontuurlijke jazzfunk gitaaraccenten en vers gemalen warme koffie Hammondklanken in het Paisley underground gekleurde Rat Queen.

Het is bijna vanzelfsprekend dat John Darnielle de meest adembenemende zinnen tevoorschijn tovert, en ook nu zitten er weer waanzinnige poëtische vondsten tussen. Het is zo ontroerend hoe hij de aardwormen die de resten van een overleden geliefd persoon consumeren laat opbloeien tot prachtige kleurrijke vlinders in het hartverscheurende The Last Place I Saw You Alive. Dit zijn ook de momenten dat de gouden waarde van Tom Clary’s blazers kwaliteiten zo treffend tot zijn recht komen. Dat spirituele aspect van je lichaam na de dood in alle dankbaarheid aan de natuur teruggeven benadrukt nogmaals de sterfelijkheid van de mens. Het vormt vooral in het tweede gedeelte van Getting Into Knives een grote inspiratiebron die door deze donkere dagen heen wel zijn weg naar het berustende publiek vindt. Een mooie overbrugging naar een hoopvollere toekomst.