The Monochrome Set heeft het allemaal meegemaakt. De hoogtijdagen van de postpunk en new wave, de zoveelste revivalgolf en de opkomst en ondergang van gelijkgezinde bandjes. Ze zijn er in 1978 al bij, sterker nog, ze komen net als Adam Ant uit de universiteitsgroep The B-Sides voort, en hebben diezelfde herkenbare Burundi tribal drumsound. Aangenaam verveeld zeurderig werkt zanger Bid (Ganesh Seshadri) zich door de voorgedragen teksten heen. Doordat The Monochrome Set het tempo aardig verlaagd, en het accent op die herkenbare overheersende Lester Square gitaarlijnen legt, krijgen ze al snel het dromerige romantici imago opgelegd. Allemaal prima verder, zichzelf van de starre doemdenkers distantiërend.

Ook de Londenaren kennen hun ups en downs. In 1985 trekken ze de stekker eruit, reanimeren zich vijf jaar later om vervolgens in 1998 weer een decennialange stilte in te lassen. Vanaf hun twaalfde Spaces Everywhere plaat zijn ze bij het Tapete label ondergebracht, waar ze nu ook nummer zestien, Allhallowtide uitbrengen. Lester Square verlaat ondertussen de band, de vrijgekomen plek wordt zoveel mogelijk door zanger gitarist Bid opgevuld. Bassist Andy Warren is al vanaf het prille begin aanwezig, Mike Urban heeft The Monochrome Set in de jaren negentig even uit de nood geholpen en neemt nu definitief achter het drumstel plaats, toetsenist Athen Ayren voltooit het gezelschap. De verantwoordelijkheid van de treurende gure backing vocals eist net als op de voorlaatste platen Alice Healey op.

Bid heeft een mooi klagend door de tijd ingehaald theatraal stemgeluid, inclusief fluweel hypnotiserend slijtagerandje. Er is nog sporadisch ruimte voor die kenmerkende, maar verder van die postpunkbasis afwijkende luie fraaie My Deep Shoreline opsierende kopstemuithalen. Ook zijn nachtclub gitaarspel dwingt respect af. Geweldig hoe Bid die voortrekkersrol uitbouwt, dirigeert en een schitterend dreigend bliksemflitsrandje over die kosmische sterrenpracht van het gelukzalige Resplendent in a Darkness legt.

The Monochrome Set representeert zichzelf met veelvoudig psychedelisch sixties orgelwerk en wall of sound bombast. Athen Ayren neemt duidelijk het The Doors songbook bij de hand, en functioneel in haar allesbepalende werk teruggekoppeld. Eenvoudig schakelt ze naar inlevende pianosubtiliteit over, om toch net die extra regenbuien tinten toe te laten. De diversifiëring zit hem vooral in de aardse countryfolk invloeden en opgefokte bezwerende gospeldrive, waardoor het net wat realistischer en minder sprookjesachtig overkomt.

Allhallowtide, Allerheiligen, de tragiek van het verleden, ter nagedachtenis aan degene die ons zijn ontvallen. De oude ziel in de toektocht naar perfectie in die eeuwig voortdurende oneindigheid voortlevend. Het is beangstigend akelig hoe Bid die herboren em>Box of Sorrows sterfelijkheid oproept. Typische Britse humor maakt plaats voor wrange verbittering, het goede kwaad en de verraderlijke barmhartigheid. Thematisch staat de schoonheid van de dood en het verval centraal, het armageddon en de heropbouw van de wereld. Stevige ronkende Andy Warren baslijnen verantwoorden het ellendig hedendaagse Really in the Wrong Town spookstad escapisme, maar er is net zoveel plaats voor liefdevol Hello, Save Me optimisme en ruimte scheppende klassieke In a Chapel of a Personal Design jazzdansmoves.

Het opgejaagde Ballad of the Flaming Man, de neerslachtigheid van de jaren tachtig in een toekomstfilm naar het heden geprojecteerd. De opgebrande feniks die vanuit de asresten het weggevreten verdriet van de wereld met zich meedraagt. De liefde voor de tellende dagen, gepasseerd of in het vooruitzicht. The Monochrome Set regisseert hun eigen soundtrack bij een denkbeeldige waarheidsgetrouwe speelfilm, albumtracks als decor vullende figuranten. Allhallowtide is donker gothic mythologisch, She Sells Sanctuary onheil, pathetisch evangelisch, twinkelend verzachtend als morfine, maar ook openbarend luchtig, diepgaand poëtisch en troostend hoopvol.