Luisterend naar Battle Born groeit ineens het besef dat The Killers nog nooit een album hebben uitgebracht dat van begin tot eind weet te boeien. Er staan altijd wel tracks op die je na een keer luisteren vervolgens voortaan altijd doorskipt. Battle Born is helaas niet anders.

De band heeft de afgelopen vier jaar even gebruikt om zichzelf te hervinden. Mocht ook wel na het maar matig gelukte album Day & Age, waarop de band onder productionele leiding van Stuart Price meer richting de synthpop opschoof, maar waarop het de soms malle teksten (‘are we human, or are we dancer’) waren die door de productie extra opvielen. Na frontman Brandon Flowers’ solo uitstapje Flamingo keert de band nu terug naar haar roots en positioneren de heren The Killers zich boven alles als een band uit Las Vegas, zoals een voorbeeld als Bruce Springsteen bij uitstek een artiest uit New Jersey is. Maar waar Springsteen de kracht heeft om in enkele rake bewoordingen een hele wereld te schetsen die voor je ogen tot leven komt, blijft Brandon Flowers toch iemand wiens teksten veel willen uitstralen, maar in hun hart heel vaak akelig leeg blijven. “Your star-spangled heart took a train for the coast”, zo zingt hij in de titeltrack. Ook een mooie: “don’t want your picture on my cell phone, I want you here with me”, op het met Fran Healy (Travis) geschreven en uiterst zoetsappige Here With Me. Het is toch even lastig om er niet om te grinniken als je zulke zinsneden hoort.

Maar liefst vijf producers werkten mee aan Battle Born. Stuart Price keert terug, maar muzikaal hebben de gitaren wel meer de hoofdrol dan op de vorige langspeler en zodoende hebben ook Daniel Lanois, Damian Taylor, Steve Lillywhite en Brendan O’Brien hun bijdragen geleverd. Het zijn namen die hun sporen wel verdiend hebben in de muziekindustrie. Vervolgens is Alan Moulder er nog eens overheen gegaan om de boel dusdanig te mixen dat het niet gefragmenteerd overkomt. Dat is wonderwel gelukt. Maar dat de boel als eenheid klinkt en er een batterij ‘grote namen’ aan meewerkt, betekent niet dat het ook een extreem goed album is. Net als op eerdere albums van de band, staan er en aantal erg fijne nummers op (in het geval Battle Born onder meer de epische single Runaways, het emotionele en mooi opgebouwde The Way It Was en het mierzoete maar desalniettemin aangrijpende en mooi opbouwende Heart Of A Girl) maar slaat de balans net niet geheel positief door omdat de band meer dan regelmatig in haar eigen ambities om groots en meeslepend te zijn zwaar uit de bocht vliegt. Hier doen ze dat op nummers als het al genoemde Here With Me, dat op het eind een bijna Meat Loaf-achtig arrangement mee krijgt en potsierlijk wordt. Of in het dodelijk saaie Deadlines And Commitments, waar voor de afleiding een experimenteel middenstuk in gezet lijkt dat kant noch wal raakt.

Maar goed, feit is wel – en daar verloochent The Killers haar afkomst niet – dat je hier naar een band luistert die, net als hun thuisstad Las Vegas, precies weet hoe te entertainen. Pas later besef je dat het allemaal wel heel lekker wegluistert, maar in veel gevallen de diepgang van een pierenbadje heeft. Waarna je jezelf de vraag moet stellen of dat eigenlijk wel erg is als je het aanvankelijk niet door hebt en gewoon – op die enkele uitschieters naar beneden na – prima van zo’n album kan genieten. Dat antwoord moet ieder voor zichzelf maar uitmaken. Maar feit is wel dat The Killers ondanks een aantal loeisterke tracks wederom geen ‘killer album’ hebben afgeleverd.

The Killers – Battle Born

1. Flesh And Bone
2. Runaways
3. The Way It Was
4. Here With Me
5. A Matter Of Time
6. Deadlines And Commitments
7. Miss Atomic Bomb
8. The Rising Tide
9. Heart of a Girl
10. From Here On Out
11. Be Still
12. Battle Born