Hoe verder de Verenigde Staten in hun zelf gecreëerde ellende dreigt te verzuipen, des te sterker drijft de drang naar de perfecte Amerikaanse Droom en het zich vastklampen aan het geloof boven. Het in Utah gelegen Nephi is door de aanhangers van de Heilige Der Laatste Dagen geschriften gesticht, volgelingen van het Boek van Mormon. Elke generatie verzet zich sterker tegen die van de ouders, een gezonde ontwikkeling waaruit iemand zijn eigen identiteit ontwikkelt. Als deze vorm van ontplooiing door de religieuze gemeenschap belemmerd wordt, vluchten de jonge adolescenten vaak in zijn eigen belevingswereld van In Another Life terug, welke door verdovende middelen versterkt wordt, of kiezen uiteindelijk zelfs als het tragische homoseksuele personage in Terrible Thing voor de dood.

Some nights we drive up the mouth of the canyon
On hillbilly heroin pills
We get out and watch the sunset
Peaceful and still

Brendan Flowers groeit in deze omgeving op, en de confronterende tweestrijd tussen geloof en het laten uitkomen van de Amerikaanse Droom is een bepalende factor op de meest intieme persoonlijke plaat van The Killers, Pressure Machine. Natuurlijk zijn daar de associaties met de volkse muzikale verhalenverteller Bruce Springsteen, alleen is Brendan Flowers van een latere generatie, en Bruce Springsteen eerder een leeftijdsgenoot van zijn ouders. En waar verzetten de puberende jongeren zich dus tegen? Precies! Dat antwoord hoef ik hier niet meer te vermelden, lijkt mij duidelijk toch?

De kilheid van de zwart-witte albumhoes memoreert in eerste instantie aan massagraven van oorlogsslachtoffers en met een beetje fantasie kom je bij de coronadoden van de afgelopen twee jaar uit. Echter na het luisteren van Pressure Machine beschouw ik het prikkeldraad en de kruizen als een afgesloten The Village-achtige gemeenschap, welke M. Night Shyamalan in de gelijknamige film schept. Totaal afgesloten van de buitenwereld leven ze in een ander tijdsbeeld, waarbij de gewoontes, normen en waarden van een eeuw geleden een belangrijke rol spelen. Door de gesproken inleidingen van de tracks maak je als een onderzoekende Special Agent Dale Cooper met de eigenaardigheden van de inwoners kennis, waarbij zich een Twin Peaks-achtig plot ontwikkelt.

Het West Hills voorwoord handelt over verraad, als een inwoner van Nephi zijn geboortegrond verlaat om het geluk elders te zoeken. Natuurlijk zitten er genoeg autobiografische elementen in deze verhaallijn verborgen waarmee Brendan Flowers het escapisme uit zijn jeugd bezingt. Het trage Sara Watkins vioolspel komt als een dreigende storm binnen waaroverheen pianoklanken als waterdruppels het verdriet en de tranen vorm geeft. De van Foxygen bekende producer Jonathan Rado overtreft zijn Imploding the Mirage aandeel door nog dieper in de gevoelswereld en achtergrond van de zanger te duiken. Gitarist Dave Keuning introduceert met zachte gitaarlijnen zijn terugkeer bij de band waarna Brendan Flowers het overneemt. De vergelijking met Bruce Springsteen is een voor de hand liggende, omdat de vocalist de schaduw van The Boss in zijn bijna identieke voordracht gebruikt. Toch overheerst de magie als een volwassen Brendan Flowers zichzelf in het meesterlijke West Hills overtreft, waarmee hij zelfs de meest kritische sceptici overtuigt.

Oh yeah, oh no, the train, the train. Every 2 or 3 years, the train kills somebody.
Every 2 or 3 years, yeah. Everybody knows about the train, OK? You hear it constantly.
Eh, I— I think the train is a way to find your way out of this life, if you get hit by it

Deze dodelijke trein is een bewakende scheidingsmuur welke als een mechanisch IJzeren Gordijn in de dieptrieste synthpop van Quiet Town centraal staat. Rampspoed verpakt in zwijgzame goedmakerij. Een ongelijke tweestrijd tussen conservatieve tradities en de vernieuwingsdrang grijpt ook de emotioneel beladen Brendan Flowers bij de keel. De mondharmonica huilt om de oudere generatie die ervaart dat hun afbrokkelende idealisme door een teleurgestelde huidige generatie ingehaald wordt, samenvloeiend in de fictieve jongeman Cody. Het breekpunt van de plaat waar de gitaar met luchtige rockaccenten weer van zich laat spreken. De omarming van verloren zoon Dave Keuning, die terugkeert om zich bij The Killers te voegen.

Vervolgens verliest Pressure Machine aan kracht en grijpt met het veilige Sleepwalker naar hun oude herkenbare sound terug. Feitelijk is dit het moment dat ook bij The Killers de progressie het conservatisme overwint, waar juist Brendan Flowers zo mee worstelt. Phoebe Bridgers redt het geweten van Nephi. Een moederfiguur die zich in Runaway Horses om haar zoon ontfermt, waarbij haar gedachtes naar het idealisme afdrijven waarmee ze als materialistisch Coca Cola-meisje de overstap naar deze gemeenschap maakt. Een prachtig rustpunt waarmee de band zich snel herpakt, om vervolgens in het prima op Day & Age passende wanhopige eighties postpunker In The Car Outside te vervallen, welke daar zelfs tot een der hoogtepunten behoort. Hier is het een buitenbeentje, maar dat is dan ook net de positie die Brendan Flowers zichzelf toe-eigent, de zoekende buitenstaander.

Het dramatisch Desperate Things liefdesliedje is een Murder Ballad zoals alleen een Brendan Flowers romanticus deze kan dragen. De onzekerheid om zich met grootheden als Johnny Cash en Nick Cave te meten maakt hem kwetsbaar en klein. De song vraagt juist om deze benadering, want daar ligt de kracht. De rondspokende omlijsting roept de slachtoffers als dwalende geesten op om er vervolgens een extra schrikachtig luguber tintje aan te geven. Deze muzikale zelfmoord valt in het voordeel van Pressure Machine uit en behoort samen met de openingstracks tot de hoogtepunten van de plaat. Iets wat je van het lichtere georkestreerde Pressure Machine titelstuk zeker niet kan zeggen. De filmische The Getting By feeling good story is typisch Amerikaans, en tevens onderdeel van die grote onbereikbare droom. Elk verhaal verdient daar een gelukkig einde, en hierdoor kom je tot de conclusie dat ze net te vaak op safe spelen om van een meesterwerk te spreken.