Sommige bands eisen gewoon de duisternis op. Niet vreemd dus dat de Italiaanse The Gluts vorig jaar bij het Sonic Whip festival in Doornroosje al de eerste dag mag afsluiten en dit jaar bij het Effenaarse Fuzz Club festival diep in de nacht geprogrammeerd staat. Daar zijn ze in hun element, al is een gros van de bezoekers; inclusief mijzelf dan helaas al afgehaakt. Zelfs nachtdieren hebben hun slaap nodig. Bang! verschijnt ook nog eens bijna een maand later, wat niet echt in het voordeel werkt. Totaal over het hoofd gezien komt deze plaat nu alsnog in het vizier, en wat is het toch een heerlijke energieke noise schijf.

Bang! is niet de oerknal, maar ondertussen het vijfde album van deze stevige rockers, die zichzelf met een veelvoud aan fuzz effecten en ronkende basakkoorden presenteren. En dan pas je perfect tussen al die eigenzinnige namen die bij dit platenlabel zijn ondergebracht. Deze uit modestad Milaan afkomstige postpunkers hebben niks met de dagelijkse glamour van het stadsleven. Ze leven als het ware ondergronds en laten pas van zich horen als de zon in de duisternis wegzakt. Nicolò J. Campana is een punkdier, die het liefste zijn teksten in aanstekelijke Bang! titelstuk slogans verpakt.

De Italiaanse emo hardcore van Cade Giù kondigt eerder al het nieuwe werk aan. Zoals op bijna al hun platen is er ruimte voor hun moerstaal, al worden de overige tracks gewoonlijk in het meer toegankelijke Engels gezongen. Cade Giù staat voor de neergang van het materiele Milaanse kapitalisme. Heerlijk van zich afschreeuwende therapeutische onvrede, een jeukende antireactie die amper de twee minuten aantikt, maar welke wel als eerste single het licht ziet, nou ja in dit geval de duisternis ontvlucht.

Het woeste Fight volgt, ook zo’n gezellige vrolijke song die tot mobiliseren oproept. Een anarchistische underground track die totaal uit de bocht scheurt, waar Marco Campana er vlagen van seventies rockgitaren doorheen stuwt, en bassist Claudia Cesana bijna in een stoner basis verzuipt. Drummer Dario Bruno Bassi eist zijn moment in de opzwepende Soybeans opener op. Het mag duidelijk zijn dat hij een liefhebber van het ouderwetse postpunk geluid is. Met een basis van drie vrijgegeven nummers, krijg je een indruk waar The Gluts voor staat, al doe je daar het gezelschap tekort mee. Self-Destruction nestelt zich eenvoudig tussen de aangewakkerde laatste golf aan postpunkbandjes, al halen de Italianen hun inspiratie hierbij overduidelijk uit de catacomben van de gothic rock.

De Vampire, A Walk At Midnight psycho garage verplaatst je onbewust in de woonomgeving van de geesten van het in Milaan gevestigde Castello Sforzesco. Een naargeestige plek die eerder het afstotende van een monnikenklooster of een uitgeleefde gevangenis dan een artistieke kunstvestiging uitstraalt. Het verbale geheime wapen Claudia Cesana doolt als een lichtdoorschijnende verschijning door de gangen en neemt als tweede stem de echo’s van het onwetende voor haar rekening. Een fraaie track die zich prima voor de traditionele David Lynch film noir soundtracks kan lenen. Het Sleep Demon intro benadrukt nogmaals dat ze op het Fuzz Club label thuishoren. De pedalen worden flink ingetrapt, waarna de meedeinende bas het overneemt. Hierdoor is het horroreffect te verwaarlozen, en schakelen ze eenvoudig naar een retro psychedelisch rock intermezzo over.

Marble Cat gaat verder op het punt waar de synthpop door de darkwave op hun plek gewezen wordt. Ook nu zorgt een dromerige waterige bijna poëtische Claudia Cesana voor een aangename beklemmende toevoeging. Een ingehouden Nicolò J. Campana slaat nadrukkelijk claimend sleepend bij de Isabella tragiek terug en gooit er de nodige gejatte Ramones Blitzkrieg Bop zinsdelen doorheen. Born & Die gaat verder waar Sonic Youth het voorprogramma van de jaren negentig aankondigt. De Teenage Riot melodielijnen worden letterlijk geleend, al geeft The Gluts er wel een eigen draai aan. Bang! schudt je in alle opzichten wakker, en laat je weer moeizaam de slaap vatten.